สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้ที่สองของเราแล้วนะคะ ถ้าบทความนี้มีข้อผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ บทความนี้มันเกิดขึ้นกับเรามานานแล้วคะ เราอยากรู้ว่ามีคนที่เจอเรื่องแบบเราบ้างไหม???? มันน่าจะเป็นเรื่องปกติของสังคมไปแล้วหรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจ มาฟังกันเลยเนาะ
    เราเป็นเด็กคนนึงที่โตมาในครอบครัวที่ตอนแรกค่อยข้างสมบูรณ์คะ เราเป็นเด็กร่าเริง เฮฮา ยิ้มเก่ง แต่มันก็มีเรื่องมาทำให้ความสุข ความร่าเริงของเราหายไป มันเริ่มตอน ม.ต้นคะ เรารู้จากแม่ว่า พ่อเรามีคนอื่น เราช็อกมาก มากจริงๆ มากจนทำให้ความรู้สึกพัง การเรียนพัง เรากลายเป็นเด็กที่ยิ้มน้อยลง แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ แม่จะสอนเราเสมอว่า ต้องเข้มแข็งนะยังมีแม่ที่อยู่ข้างเรา แล้วอย่าเกลียดพ่อที่เขาทำแบบนี้ เราถามตัวเองตลอดว่าทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำไมแล้วก็ทำไม พ่อก็มีมาเรื่อยๆคะ(มันคงเป็นเวรกรรมที่เราต้องเจอ) เราพยายามยอมรับมัน ฝืนยิ้มบ้างเวลาที่เจอพ่อ จะไม่ทำให้เขาเห็นว่าเราเศร้ามากแค่ไหน เรารักพ่อมาก ถึงเขาจะทำให้ความสุขของเราหายไป แต่เราไม่เคยคิดที่จะเกลียดพ่อ เรากลายเป็นคนขี้อิจฉา อิจฉาคนอื่นที่เขามีความสุขกับครอบครัวของเขา ไปเที่ยวด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน เห็นเขามีความสุขยิ้มแบบแฮปปี้ยังอิจฉาเลยนะ เราถึงขั้นเห็นพ่อลูกคุยกันแล้วน้ำตามันไหลออกมา (ตลกสุดๆไปเลย ขี้แยสุดพลัง 5555) เรายังคงหวังว่าสักวันครอบครัวเราจะกลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง หวังมาต้ังนาน ถึงตอนนี้ก็ยังหวังคะถึงจะรู้ว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ เราอยากบอกกับคนที่ครอบครัวสมบูรร์นะคะ คุณโชคดีมากเลยนะที่มีครบ รักษาความสุขนั้นไว้ พยายามเก็บเกี่ยวให้เต็มที่ มันมีค่ามากๆเลย ความสุขและรอยยิ้มที่ออกมาจากความสุขที่แท้จริงมันชื่นใจมากกว่ารอยยิ้มที่ฝืนยิ้มทั้งๆที่ข้างในน้ำตาเต็มไปหมด ใครที่เจอเหตุการณ์แบบเรา มาเม้ากันได้นะคะ  

ปล. ที่เราเอามาเล่าอย่าว่าพ่อเราเลยนะคะ เรามองว่าเป็นเรื่องของเวรกรรม ขอบคุณมากนะคะที่อ่านบทความของเรา