เคยท้อแท้กันมั้ยครับ มันทรมานมากๆเลยนะครับที่ต้องมารู้สึกหมดหวัง หมดกำลัง อายุแค่นี้ทำไมต้องเจออะไรมากมายเจอสิ่งแย่ๆเหมือนมันโดนทุกสิ่งกดดันจนตัวเองแย่ลงเรื่อยๆ ทุกวันนี้หน้าผมนิ่งเหมือนคนเย็นชาไปเลย เจอเรื่องตลกอะไรก็จะไม่ขำตลอด บางทีการทำงานเราถูกว่า เหมือนตัวเองยิ่งจมลงไปเรื่อย ทำไมตัวเองตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อน เมื่อก่อนร่าเริง อัธยาศัยดี ยิ้มง่ายมาก แต่ตอนนี้ต่างเป็นไปคนละคนเลย .. มันรู้สึกหดหู่ ทุกวันยิ่งแย่ลง + กับความเหงา ผมทำอะไรไม่ได้เลย แรงบันดาลใจ หรือกำลังใจจากใครก็ทำให้ผมลุกขึ้นไม่ได้อีก ผมท้อมากเลยครับ ....
    เคยมั้ยบางครั้งเวลาเรารู้สึกอะไรมักจะเก็บไว้คนเดียว มันไม่อยากบอกให้ใครรู้ มันอัดอั้นมากเลย เจออะไรใครบ่นอะไรให้ น้ำตามันไหลง่ายทุกครั้ง จนอยากคิดจะฆ่าตัวตาย ตอนนี้บทความที่ให้กำลังใจก็ช่วยอะไรไม่ได้ อ่านไปกี่ประโยคก็ยังเหมือนเดิม คิดถึงพ่อคิดถึงแม่ ทำไมบนโลกนี้มันอยู่ยากเหลือเกินครับ พยายามอดทนเท่าไหร่แล้ว แต่มันก็ล้มตลอด ผมไม่ไหวแล้ว ทำไม่ต้องเป็นคนคิดมากแบบนี้ด้วย มันเครียดอยู่ตลอดเครียดทุกวัน เบื่อทุกอย่างไปหมด ไม่ว่าจะเริ่มทำอะไร แปปเดียวก็อยากปล่อยวางแล้ว ทำไมต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ด้วย หรือเป็นเวรกรรมเมื่อชาติที่แล้ว ท้อแท้มากเลยครับ ทุกวันนี้กลัวทุกอย่างไปหมด คนรอบข้าง รู้สึกไม่ไว้ใจใครเลย อยากหลับลงไปแล้วไม่อยากตื่นมาอีกเลย
พยายามหาคนให้กำลังใจ แต่ก็ไม่มีใครว่าง ต่างคนต่างมีหน้าที่ บางทีมันก็ไม่ไหวแล้วนะครับ T_T
พยายามหาทางออก มันก็เหมือนตันลงทุกทีเลย ทำไมมันบริหารยากจังครับ ระหว่างความรู้สึกกับความจริง ไม่อยากทำอะไรแล้ว .....

ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะครับ มันอั้นมานานมากแล้ว