ตัวเราอายุ 18 แล้วค่ะ ครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองมีปมเรื่องเพื่อนคือตอนมัธยมต้น ตอนนั้นเรามีเพื่อนที่สนิทกันมาก 5 คนใช้ชีวิตด้วยกันจนจบม.3 จนกระทั่งขึ้นม.4 เพื่อนเราก็แยกย้าย แต่เรายังโชคดีนะคะที่มีเพื่อนสนิทสอบติดห้องเดียวกัน 3 คน เรารู้สึกดีมากค่ะ แต่พอเวลาผ่านไปเพื่อนเริ่มห่างจากเราไปทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนที่3 ที่เพื่อนนึกถึงตลอด แล้วหลังจากนั้นเราก็ปลีกตัวออกมาเลยค่ะ ครั้งนั้นเราใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อคิดและทบทวนสิ่งต่างๆ 3 เดือน ความรู้สึกคือเราโดดเดี่ยวสุดๆ อยากหนี 

ครั้งต่อมาเป็นตอน ม.5 ค่ะ เรามีเพื่อนสนิท 2 คนเป็นเด็กแถวบ้านเป็นเคลือญาติห่างๆสนิทกันมากๆรู้ใจกันสุดๆ เหมือนมีการวนลูบเขาทำให้เรากลับมาอยู่ในสภาพเดิม คือเราจะเป็นคนที่ 3 ตลอด ครั้งนี้เป็นครั้งที่เราเป็นหนักมากๆเราดิ่ง เราร้องไห้เป็นเดือน

ครั้งล่าสุดนี้พึ่งจะเกิดกับเราเลยค่ะ เมื่อเดือนที่แล้ว เราอยู่ม.6 ตอนแรกที่เรามาเข้ากลุ่มนี้เพราะมีเพื่อนในกลุ่มรู้ว่าเรามีปัญหา ”เพื่อนไม่คบ” ก็เลยพูดฮีลใจเราขึ้นมาว่าเออมาอยู่ด้วยกันก็ได้ถ้ามันไม่มีความสุข เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อน หลังจากนั้นเราก็ดีขึ้นจนลืมเรื่องในอดีตไปเลย เพื่อนดีกับเราจนเราลืมไปว่าเราจะเป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนนึกถึงหรือเปล่า สุดท้ายแล้วมันเป็นอย่างที่เราไม่ได้คิดไว้จริงๆค่ะ มันกลับมาวนลูบอยู่กับความรู้สึกเดิม ตอนนี้ผ่านมา1 เดือนแล้วรู้สึกว่าไม่ดีขึ้นเลยค่ะ รู้สึกว่าอยากหนีไปจากที่นี้ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ทำได้ทั้งนั้น ย้ายไปเลย หรือออกไปเลย อะไรแบบนี้ค่ะ ช่วงเช้าตื่นมาเราไม่อยากกินข้าวเลย ทั้งๆที่ปลาของแม่เราอร่อยมาก ตอนกลางวันก็อาศัยเพื่อนที่ไปโรงอาหารขอกินข้าวด้วยแต่กินทีไรก็กินไม่เคยหมดเลย กินได้ไม่ถึง 10 คำ อยู่ที่โรงเรียนเราอยากกลับบ้านตลอดเวลา เพราะเพื่อนกลุ่มนั้นอยู่ห้องเดียวกับเราพอเราเจอหน้าเขาทุกๆวัน มันทำให้เราคิดทุกวันเลยค่ะ เราไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง บอกตัวเองหลายๆครั้งว่าอย่าไปคิดเลย แต่พอคิดแบบนี้มันทำให้ดิ่งมากค่ะ

ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองขี้แพ้สุดๆ โดดเดียว อยากหนีไปให้ไกล ไม่อยากไปพบเจอสังคมแบบนี้ ไม่กล้าที่จะเปิดใจคุยเรื่องนี้ให้ใครฟัง ไม่อยากกินข้าวเลยค่ะ อยากใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองในห้อง ร้องไห้คนเดียว 

ส่วนตัวเรายังคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นโรค เพราะเราไม่อยากเป็นค่ะ จึงของให้ทุกคนช่วยบอกเราทีว่าอาการแบบนี้เป็นไหม มีวิธีแก้ยังไง