คือปกติเราไม่ค่อยร้องไห้แต่เรารู้สึกว่าบ้างครั้งที่เราร้องไห้ออกมันหยุดไม่ได้เลยค่ะมันเหมือนพอร้องแล้วมันก็จะเอาเรื่องอื่นๆมาป้นแล้วร้องไปด้วยอีก
ส่วนตัวเราเป็นลูกในครอบครัวหย่าร้างเราก็เสียใจนะคะที่พ่อแม่เลิกกันแต่เราเข้าใจค่ะ
แต่บ้างที่มันแค่รู้สึกเหงามากๆเลยค่ะทั้งๆที่ไม่ใช่ว่าเราไม่มีเพื่อนนะคะแต่มันรู้สึกเหงาแปลกๆค่ะเราสนิทกับพ่อมากพอเขาไม่ได้อยู่ในชีวิตเราเหมือนเดิมแล้วมันไม่ชินเลยค่ะแม้ว่าพ่อแม่เราจะหย่ากันได้นานแล้ว
แต่บ้างครั้งภาพที่เขาพาเราไปเที่ยวนอนกับเล่นกับเรา เล่นมุขฟืดๆให้ฟัง ลูบหัวเรา ที่นอนที่เขานอนประจำ มันเหมือนยังมีเขาอยู่เลยค่ะบ้างครั้งเรายังรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้ไปไหนเขาแค่กำลังนอนอยู่ข้างล่าง เราคิดถึงเขามากๆ ตอนกลางคืนมันหนักมากๆเลยค่ะบ้างคืนเรานอนไม่หลับเพราะเอาแต่ร้องไห้
แต่พอเช้ามาความรู้สึกทั้งหมดมันหายไปได้เพราะเพื่อนๆแต่ทุกครั้งที่นึกถึงพ่อน้ำตาเรามันแทบจะไหลออกมาตลอดเลย
ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากไปหาพ่อหรือคุยกับพ่อนะคะแต่พ่อเรามีมือที่สามค่ะ แม่เราเลยรู้สึกโกรธหรือเศร้าทุกครั้งที่เราคุยกับพ่อเขาจะถามจะเช็คเสมอว่าเราคุยอะไรบ้าง
เราไม่โกธรแม่หรอกค่ะเพราะเราเข้าใจ
เราอยู่กับเขาตลอดเวลาร้องไห้เรื่องพ่อ
เรารู้ว่าแม่เหงามากๆเหมือนก่อนบ้านที่เราอยู่มี4คนค่ะ พ่อ แม่ เรา พี่ชาย เราสนิทกับทุกๆคนในบ้านมากๆในความทรงจำเราตอนเด็กเรามีความสุขมากๆในครอบครัวของเรา
แต่พอโตขึ้นพ่อกับแม่ก็หย่ากัน
พี่ชายก็ไปเรียนมหาลัย
แม่เราไปทำงานกลับดึก เราเหงาค่ะเหงามากๆเลยเราอยู่ในบ้านคนเดี่ยวไม่มีใครอยู่เลยมันเหงาจริงๆนะคะ ตอนนี้เราร้องไห้อยู่ค่ะ มันแค่ต้องการระบาย เราดีขึ้นแล้วค่ะ
เราอยากจะรู้ค่ะว่าต้องทำยังไงถึงจะไม่ดิ่ง
แบบนี้อีก เราไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายนะคะ
เราแค่อยากรู้วิ่งพลักตัวเองให้ขึ้นมาเร็วเวลาดิ่งค่ะ