นี้เป็นกระทู้แรกของหนูนะคะถ้าใช้คำผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ 

คือต้องเริ่มก่อนค่ะว่าตัวหนูเข้าม.4ที่รร.ใหม่แล้วก็มีเพื่อนจากม.ต้น ประถม ที่มารร.ใหม่เยอะอยู่ค่ะ 
หนูมีเพื่อนคนนึงรู้จักกันช่วงตอนประถมเคยเรียนดนตรีที่เดียวกันสนิทกันอยู่ค่ะ พอขึ้นม.ปลายมาอยู่รร.เดียวกันยิ่งสนิทเข้าไปใหญ่ แล้วสักพักหนูเริ่มมีเพื่อนเพิ่มอีก 3 คนทั้งกลุ่มรวมหนูเลยเป็น 5 ขอเรียกกลุ่ม A นะคะ  มีเพื่อนคนนึงในกลุ่มสนิทกับอีกกลุ่มผญ.ในห้องอีก 3 [กลุ่มB]คนสักพักเขาก็รวมกลุ่มกันค่ะ เวลาทานข้าวพักกลางวันก็ทานข้าวด้วยกัน 8 คน ช่วงแรกๆเพื่อนกลุ่มหนูก็ยังไม่สนิทกันกับกลุ่ม B ค่ะ ก็มีเกร่งๆบ้างเล็กน้อย แต่เพื่อนกลุ่ม A ก็เริ่มสนิทกับกลุ่ม B ทุกคนดูสนิทกันมากค่ะหยอกล้อเล่นกันตามปกติ ยกเว้นหนูค่ะ จริงๆหนูเป็นคนพูดเยอะแล้วก็เฟรนลี่นะคะอย่างน้อยหนูก้คิดงั้น55555 แต่หนูไม่ใช่คนที่กล้าเอาใครเข้ามาเป็นเพื่อนหรือสนิทง่ายๆค่ะต้องใช้เวลาพอสมควร 

พอขึ้นม.5 ทุกคนสนิทกันมากขึ้นยกเว้นหนูค่ะ สำหรับหนูกลุ่ม B คือเพื่อนแต่ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่อยากทำอะไรๆด้วยกัน มันลากยาวมาถึงสอบมิดเทอม หนูเริ่มรู้สึกไม่มีตัวตนแบบไม่มีคนที่คุยด้วยในห้อง แบบตอนเช้าก่อนเข้าเรียนเพื่อนๆก็จะจับกลุ่มกันคุย บ้างที่หนูพยายามเอาตัวเองเข้าไปในกลุ่มแต่รู้สึกว่าไม่มีที่สำหรับหนูเลย เลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวตอนเช้าอ่านหนังสือฟังเพลงจริงๆหนูก็ชอบนะคะแบบนี้ แต่มันทำให้ความสำสัมพันธ์ของหนูกับเพื่อนห่างเลื่อยๆ ทั้งกับ กลุ่ม A และ B 

พอสอบปลายภาคตอนทานข้าวกลางวันหนูเปนคนกินข้าวช้าค่ะเลยไม่กล้าไปทานข้าวกันเพื่อนในวันนั้นกลัวเขาเสียเวลามารอหนูทาน หนูเลยเอาข้าวมาทานบนห้อง แล้วเพื่อนๆหนูทานบนโรงอาหาร
พอหนูทานเสร็จอ่านหนังสือสักพักเพื่อนๆก็ขึ้นมาค่ะแต่เขานั่งรวมกัน 7 คน ไม่มีหนูในนั้นหนูก็ไม่ได้คิดอะไรมากเขาคงเห็นหนูอ่านเลยไม่ได้ชวนหนู
 มีเพื่อนในกลุ่มB สังเกตว่าหนูอยู่คนเดียวเลยมานั่งข้างๆค่ะเราไม่ได้สนิทกันมากแค่มองตาและยิ้มให้กันแล้วอ่านหนังสือ แล้วความสัมพันธ์ก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยค่ะ แบบตอนทานข้าวด้วยกันเพื่อทุกคนก็คุยกัน แต่ไม่มีหนูในบทสนทนา จริงหนูเป็นคนชอบพูดนะคะ  แต่ก็เปนคนชอบฟังเพื่อนพูด แต่ทุกครั้งที่หนูฟังเรื่องของเพื่อนในกลุ่มพูดทุกคนหนูตั้งใจฟังจำรายละเอียดได้แต่ทุกครั้งที่หนูพูดออกมาหนูรู้สึกเหงายังไงก็ไม่รู้ค่ะ555 แบบเขาดูไม่ได้อยากฟังสงสัยหนูจะพูดเยอะไปจริงๆ 

มีอยู่วันนึงมีเพื่อนในกลุ่มปวดท้อง ทั้งกลุ่มพาไปส่งที่ห้องพยาบาล แล้วก็เปนห่วงกันมากๆค่ะแบบเพื่อนเขาเปนไข้ฤดู [ตอนนั้นคาบว่าง] ปวดท้องมาก เพื่อนที่นั่งข้างหนูเป็นห่วงมาก เขาอยากพาไปห้องพยาบาลแต่ติดที่เขาต้องสอบ หนูไม่อยากรบกวนใคร หนูมีอาการอาเจียน หนูต้องไปห้องพยาบาลคนเดียวค่ะ ตอนหนูเดินไปห้องพยาบาล เดินสวนกับเพื่อนในกลุ่มพอดี เขาถามว่าไปไหนหยูเลยบอกว่าไปห้องพยาบาล เขาตอบแค่ ออ แล้วเดินไปเลยค่ะแต่โชคดีมีเพื่อนจากห้องอื่นค่อยช่วยพยุงลูบหลังตอนอ้วก น่าจะเพราะหนูดู Stong มากๆเลย แล้วก็ดูไม่เปนไรมากเลยไม่มีคนในกลุ่มเป็นห่วงมาก แต่ตอนสุดท้ายเขาก็เปนคนเอากระเป๋านักเรียน+เก็บของให้หนูนะคะ

เอาจริงๆเพื่อนๆอาจจะไม่ใช่คนผิดอาจะเป็นหนูที่ไม่ยอมเปิดใจให้กลุ่ม B ง่ายๆอาจจะเลยทำให้ความสัมพันธ์ค่อนข้างห่างกัน รู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ไม่เหมือนตอนอยู่กับเพื่อนที่นั่งข้างๆ  จริงๆตอนม.4หนูเคยทำนิสัยไม่ดีกับเพื่อนๆค่ะหนูเปนคนมือหนัก+พูดตรง หน้าเหวี่ยง ตอนม.4ยังชินกับการนิสัยกับเพื่อนอตอนต้น แบบหนูพูดอะไรตรงๆหน้าเหวี่ยงๆ คำที่หนูพูดออกมาเหมืองการบูลลี่  เลยโดนคิดว่าด่าจริงๆหนูไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย แต่มันทำร้ายจิตใจเขามาบอกหนูหนูพยายามปรับค่ะ แล้วก็อาจจะมีหลุดบ้าง แต่หนูรู้สึกว่าหนูไม่คุมความรู้สึกแล้วพูดตรงๆไปทำร้ายความรู้สึกเพื่อน
บ้างทีหนูก็ทีความคิดว่าถ้าหนูเป็นคนที่ออกมาเขาจะมีความสุขกันมากกว่านี้ไหมนะ จะยิ้มได้มากกว่านี้ไหม ตอนนี้หนูกำลังคิดว่าที่หนูโดนมาทั้งหมดอาจจะเป็นเพราะตัวหนูเอง หนูควรค่อยเอาตัวเองออกมาไหม หรือควรอยู่ต่อและปรับความเข้าใจ หนูรู้นะคะว่าเขาก็รักและเป็นห่วงหนูแต่หนูแค่รู้สึกจุก น้อยใจเล็กน้อย แต่ในใจบ้างทีหนูรู้สึกว่าหนูสมควรได้รับหนูทำตัวเองเองหนูควรทำยังไงดีค่ะ