ตามหัวกระทู้เลยค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่า

เราไม่ได้โตมากับแม่ เราโตมากับปู่ย่าตั้งแต่ประถม แม่จะแวะมาเยี่ยมเดือนละ2-3ครั้ง
จนเราเข้ามหาลัยเราได้ย้ายมาอยู่กับแม่ เราไม่ชินเลยค่ะ คือบ้านที่เราโตมาสอนไม่เหมือนกับสไตล์ของบ้านแม่
คือบ้านปู่เราค่อนข้างเข้มงวดมากๆ ส่วนบ้านแม่คือจะปล่อยชิล เขาชอบเอามาเทียบว่าอยู่กับแม่สบายกว่าตั้งเยอะ
ซึ่งมันไม่ได้ชิลชนาดนั้น แม่มักจะไปรับไปส่งเราเวลาไปข้างนอกคือระหว่างทางก็ชวนคุยอ่ะค่ะ
ซึ่งถ้าเรื่องที่เขาถามแล้วเราตอบไม่เคลีย แม่มักจบลงด้วยการอารมณ์เสียค่ะ เราอึดอัดมาก
เช่น เขาจะคอยถามว่าวันนี้เรียนอะไรเป็นยังไง แล้วตกลงเรียนอะไร  แม่ไม่เข้าใจ (เหวี่ยงๆแล้วเลิกคุย)
เราไปทานข้าวกับแม่บ่อยค่ะ เราจะสั่งของที่ชอบ แม่มักจะห้ามไม่ให้กินคือบอกว่าเดี๊ยวไม่สวย
อีกเรื่องคือ วันหยุดบ้านจะไม่มีของกินค่ะ กินข้าวทีเดียวคือช่วงบ่ายสอง-สี่โมง เหตุผลคือกลัวอ้วน
พอเราออกไปปากซอยไปหากินเอง แม่ก็จะดุเราที่เราไปหาของกินนอกเวลา
(แม่เราค่อนข้างรักสวยรักงามค่ะ เราทำไม่ได้ครึ่งนึงของแม่เลย)
เขามักจะชวนคุยเรื่องหลักๆคือ เรื่องเรียน-ความสวยงาม บางเรื่องเราคุยได้แต่ไม่ได้ทำให้เราสนิทกันเลยค่ะ
เคยชวนแม่ออกไปเที่ยวด้วยค่ะ แต่เขาไม่เคยไปเลยแต่กับเพื่อนเขาคือไปได้ตลอด แล้วเขามักจะบอกเพื่อนว่า
สนิทกับลูกมาก แต่เราไม่เคยเข้าหาเขาเลยจะสนิทกันได้ไง
สรุปคือเราไม่สนิทกับแม่เลยค่ะ เราอิจฉาคู่แม่ลูกหลายๆคู่ที่เขาสนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกัน
มีวิธีจะสานสัมพันธ์กับแม่มั้ยคะ