สวัสดีค่ะ คือเรามีกลุ่มเพื่อนตั้งแต่เรียนปวช. ประมาณ7คน ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่รุ้ว่าเขาเห็นเราเป็นเพื่อนมากน้อยแค่ไหน เวลาเขาไปเที่ยวกันก็แทบจะไม่มีเรา หรือแม้แต่ไปเดินตลาดนัดที่ใกล้บ้านเรา เขาก็ไม่เคยชวน แต่พอเราได้ทำงานร้านนมแห่งหนึ่ง เขากลับมาให้เราช่วยฝากเข้าทำงาน ซึ่งเราก็เห็นเขาเป็นเพื่อนก็ฝากงานให้ทำ ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนที่ขี่รถมอเตอร์ไซด์ไม่เป็น เลยไม่รู้ว่าที่เขาไม่เคยชวนไปไหน เป็นเพราะว่ากลัวเราเป็นภาระเขารึป่าว มีครั้งนึงเราติดเหาจากน้อง รู้มั้ยคะเพื่อนในกลุ่มเราทำยังไง ตีตัวออกห่าง รังเกียจเรา จนเราร้องไห้ ต้องไปขอนั่งกินกินข้าวกับเพื่อนต่างห้อง ช่วงนั้นเราดิ่งมาก เหมือนเราเป็นคนที่เพื่อนไม่เคยรักเลยสักนิดเดียว หลังจากนั้นมาเขาก็ว่าเราเสียหายมาตลอด เอาความลับเราที่เขาเคยรู้มาพูดให้คนอื่นฟังและเกลียดเราตาม เป็นแบบนี้จนเราเรียนจบ หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนคนนึงในกลุ่มก็ได้ชวนเราเรียนต่อก็มีได้คุยกันบ้างนิดหน่อย จนเข้ามาเพิ่มเราเข้ากลุ่มอีกครั้ง เราก็พยายามจะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น และเปิดใจให้กับเพื่อนกลุ่มเดิมอีกครั้ง ไม่ว่าจะวันเกิดเพื่อนคนไหนในกลุ่มเราก็ทักไปแฮปปี้เบิดเดย์ตลอด พร้อมทั้งคำว่ารักเพื่อนเหมือนเดิม ต่อให้เราจะไม่ได้ไปไหนกับพวกเขาเราก็จะพยายามเข้าใจ เนื่องด้วยเราทำงานเป็นผู้จัดการ วันหยุด หรือวันลา ก็ยากมากที่จะได้หยุด ไม่ว่าเขาจะไปไหนกันเราก็จะคอยกดอิโมจิหัวใจให้ตลอด จนกระทั่งวันเกิดเราที่ผ่านมา ไม่มีสักคนในกลุ่ม ที่จะทักมาแฮปปี้เบิดเดย์เรา ทุกคนดูสตอรี่ที่เราลงหมด แต่ไม่มีใครทักมาหาเราเลยสักคน เรารอตั้งแต่เช้าจนเที่ยงคืนของอีกวัน มันทำให้เราคิดว่าที่ผ่านมาเราไม่เคยสำคัญกับพวกเขาเลยใช่มั้ย คงมีแต่เราที่ให้ความสำคัญกับพวกเขามากขนาดนั้น เราไม่ได้ขออะไรเลยนะวันเกิด ไม่อยากได้ของขวัญ หรืออะไรเลย แค่อยากให้คนที่เราเรียกว่าเพื่อน ทักมาหาเราบ้างก็ยังดี คุยกันแค่ปีละครั้งก็ยังดี หรือตัวเรามันไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอคะ ทุกวันนี้เหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว เวลาเจอปัญหาอะไรหนักๆ ก็ไม่มีเพื่อนที่คอยรับฟังเรา ได้แต่ร้องไห้และจมกับปัญหานั้นคนเดียว กลายเป็นคนไม่มีเพื่อน เวลาจะไปไหนไปทำอะไร ก็อิจฉาคนอื่นที่เขามีเพื่อนไปเยอะๆ อิจฉาคนที่เขาเจอปัญหาก็ยังมีเพื่อนอยู่ข้างๆ มีใครเป็นแบบเรามั้ยคะ ต้องปรับยังไงดี ไม่ชอบเวลาตัวเองดิ่งแบบนี้