นอนร้องไห้ตอนกลางคืนมา3วันแล้วค่ะหาอะไรทำก็เบื่อไปหมดนึกถึงเรื่องที่ทุกข์ใจตลอด  แถมมีเรื่องครอบครัวสนใจน้อยลงอีกอยากหนีไปให้ไกลแต่อายุยังแค่นี้ทำอะไรไม่ได้เลย ออกจากความทุกข์ไม่ได้สักทีเชื่อแล้วว่าความสุขเริ่มจากความคิดแล้วในหัวเรามีแต่คิดมากมีแต่ความทุกข์ น้อยใจเพื่อนแต่ยังต้องทำเป็นปกติเพื่อที่จะไม่ให้เพื่อนมองว่าเรางี่เง่าจนบางทีรู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนอยากหนีไปแต่ยังต้องไปโรงเรียนไปเจอพวกเขาแถมเป็นกลุ่มเดียวกันอีก หาคนให้ระบายก็ไม่มีเลยต้องเก็บไว้คนเดียว ส่วนตั้วเป็นคนคิดมากอยู่แล้วค่ะ ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำให้เราดีขึ้นแล้วพี่ๆมีวิธีฮีลใจตัวเองยังไงบ้างคะ หนูเหนื่อยแล้วแง