ตามหัวข้อเลยคะ คือเรื่องของเรื่องพ่อแม่เรามีลูก2คน คือเรา กับพี่ชาย ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อเลือกปฎิบัติกับเราไม่ดีตลอด ถ้าพูดง่ายๆคือพ่อรักพี่ชายเรามากว่า ไม่ว่าจะเรื่องไหนพี่ชายเราทำไรผิด พ่อไม่เคยว่าหรืออะไรเลย ตัดมาที่เราแค่เรื่องเล็กน้อยๆด่าเราด้วยคำแรงๆตลอด แต่ยังดีที่เรายังมีแม่คอยว่าพ่อสวนให้ว่า ดุเราแรงไป เราพยายามตั้งใจเรียน ทำเกรดดีๆ และเราก็ทำได้ เราอยากให้พ่อภูมิใจ ชมเราบ้าง แต่สิ่งได้กลับมาคือ สีหน้านิ่งเฉย แต่ก็มีแม่ที่คอยปลอบใจ และมีอยู๋ครั้ง1 เราทะเลาะกับพ่อรุนแรงที่สุด คือวันนั้นเรตื่นเช้ามาช่วยแม่จัดร้าน เราทั้ง กวาด ถู เช็ดกระจก  ปัดฝุ่น เราเหนื่อยเลยจะขอแม่ไปนอนพักหน่อย แม่เราก็ให้ไปนอนเพราะเราทำตั้งแต่เช้ามืด แต่พอพ่อมาเห็นแม่ก็บอกว่าเราทำให้ทั้งร้านเลย แต่แทนที่พ่อจะชม พ่อกลับถามว่าเราอยู๋ไหน แม่บอกให้เราขึ้นมานอนพัก สิ่งที่เราได้ยินพ่อพูดคือ (เหนื่อยไรหนักหนาหนีนอนละสิ) เราโมโหมากเดินออกมาจากห้อง สวนกลับพ่อเลย(ก่อนพ่อจะว่าหนูหนีนอนพ่อไปดูลูกชายสุดที่รักของพ่อสิ ว่ามันเคยโผล่หัวช่วยแม่ไหม) เท่านั้นแหละ พ่อก็ด่าเรากลับว่าเกี่ยวไรกับพี่เรา เราก็บอก (อ่อ แะต้องไม่ได้เลยเนอะ รักมันมากก็ไปนั้งป้อนข้าวมันเลยดิ ไปดิ) แม่เราก็มาห้ามพ่อเราไว้ ก่อนเราจะกลับเข้าห้องเราก็พูดตอกหน้าพ่อไปว่า (ตั้งแต่หนูเกิดมาพ่อเคยชื่นชม ภูมิใจ เคยเห็นหนูเป็นลูกสาวพ่อบ้างไหม) แค่นั้นแหละเราก็ปิดประตูใส่พ่อ  ตั้งแต่วันนั้น เราไม่คุยกับพ่อเลย เราเห็นแก่แม่เราคนเดียว ไป รร. เราก็กลับเอง ไม่ขอให้เขาไปรับแล้ว กินข้าวเราก็จะกินคนเดียวในห้อง  และมีอยู่ครั้ง1 เราจะไปเที่ยวกับเพื่อนเราบอกแม่ แต่พ่อเราถามว่า กลับกี่โมง เราไม่ตอบและเดินขึ้นรถเพื่อนเลย ก็ไหนๆพ่อไม่เคยห่วงหนูแล้ว จะมาถามทำไม ขนาดเราทำงานที่มหาลัยเลิกดึกเคยโทรบอกให้พ่อมารับ แต่สิ่งที่พ่อตอบมาคือ (ไม่ว่าง หัดแก้ปัญหาเอง) แล้วทีนี้จะมาถามทำไมว่ากลับกี่โมง  บอกตรงๆทุกวันนี้เราอยู๋ก็เพราะแม่ เราเคยบอกแม่ว่าถ้าเรียนจบ เราข้อย้ายไปอยู่ที่อื่น แม่เราก็โอเค เพราะแม่รู้ เห็นในสิ่งที่พ่อทำกับเราหมด