สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะมาระบายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่เคยพูดกับใครมาตั้งแต่เด็กจนทุกวันนี้ ตั้งแต่เด็กจำความได้ฉันถูกคนรังแกมาโดยตลอดรังแกในที่นี้ มันเป็นความรุนแรงทั้งทางกายและจิตใจฉันถูกหลานของแม่เลี้ยงกระทำชำเราโดยที่ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เขากำลังทำกับเราคืออะไร ได้แต่ร้องไห้วิ่งไปฟ้องตา(พ่อของแม่เลี้ยง)  ว่าหนูถูกทำแบบนี้ 
*พ่อเราให้เราอยู่กับเเม่เลี้ยงเพราะพ่อต้องไปทำงานที่กรุงเทพค่ะ*  อวัยวะเพศฉีกขาดแต่เขาทำไม่สำเร็จนะคะ เขาพยายามแหย่เข้าแต่เข้าไม่ได้ค่ะ เลยทำให้มีเลือดออก ตาเลยพาไปหาหมอที่อนามัยแล้วบอกหมอที่อนามัยว่าเราลื่นล้มกระแทกขอบปูน แล้วตาก็หันมาปรอบใจว่าไม่เป็นอะไรนะ ตาอยู่ตรงนี้แล้ว พี่เขาไม่กล้ามาทำไรหนูอีก จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพักแล้ววันนั้นเราต้องขึ้นไปอาบน้ำบนบ้านเพราะตากับยายจะนอนด้านล่างของบ้าน เราไม่ได้ล็อคประตูห้องน้ำเพราะกรอนประตูไม่มีได้แต่เอาหนังซื้อคัดไว้ที่ประตู แล้วจู่ๆหลานของแม่เลี้ยงก็ผลักประตูเข้าไปทำกับเราเหมือนครั้งที่แล้ว เขาจับน้องชายยัดใส่ปากเราทั้งดิ้นแล้วพยายามร้อง แต่ไม่ได้ผล จนมันเสร็จกิจเราก็ร้องไห้ไปบอกตาว่ามันทำมาทำหนูอีกแล้ว ตาได้แค่บอกว่า อย่าไปบอกใครนะ ไม่มีอะไรหรอกลูก ไม่มีอะไร ตอนนั้นเรากลัวแต่ทำไรไม่ได้ คนเป็นแม่เลี้ยงก็หาว่าเราสร้างเรื่อง คำพูดเราตอนนั้นไม่มีใครเชื่อเพราะเราเด็กเกินไป  จนตาสงสารเลยไปส่งเราไว้ที่บ้านญาติฝั่งพ่อค่ะ ซึ่งตอนแรก พ่อเราไม่อยากให้อยู่กับญาติฝั่งพ่อเท่าไรเพราะกลัวว่าเราจะอดอยาก กินไม่อิ่มค่ะ ตรงนี้ขอลงรายระเอียดแค่นี้นะคะ แต่พอเรื่องเกิด ตาเอาเราไปส่งแล้วบอกว่า อย่าบอกใครนะ ตาช่วยหนูแล้วหนูปลอดภัยแล้ว เราก็ได้แต่เก็บเรื่องราวนั้นมาตลอดจนกระทั้งมารู้เรื่องว่าสิ่งที่เราโดนคืออะไรเราเจ็บช้ำน้ำใจ เราโกดให้ทุกคน มันเป็นภาพหลอนเรามาตลอดจนตอนนี้เราอายุ23ปี ภาพนั้นไม่เคยจาง ตลอดเวลาที่กว่าจะโตมาได้ เราถูกรังแกเรื่องแบบนี้นับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องตัวเองก็ตาม จนมามีแฟน ก็โดนแอบถ่าย หลายเรื่องราวสะสมมาตลอดช่วงอายุ จนตอนนี้สภาพจิตใจย่ำแย่ กลายเป้นคนที่ร้องไห้แทบทุกวัน บางวันคิดน้อยใจเกือบถึงทางตัน หลายครั้งที่ไม่อยากอยู่บนโลกที่โหดร้าย ตอนนี้เราใช้ชีวิตอยู่กับสามีปัจจุบัน เราสงสารแฟนที่ต้องมาคอยรับรู้หรือเป็นห่วงเราตลอดกลังเราคิดสั้นตลอดเราทำให้คนที่รักเราคอยไม่มีความสุขไปด้วย 
วันไหนทำงานมาเหนื่อยๆ นั่งร้องไห้ว่าเมื่อไรโลกจะใจดีกับเราบ้าง เมื่อไรฟ้าหลังฝนที่คนอื่นชอบพูดกันจะเกิดขึ้นกับเราบ้างสักที นี่ก็นั่งพิมพ์ไปร้องไห้ไป อยู่ที่ทำงานโดนสังคมกดดัน งานกดดัน มันทำให้เราแทบจะทำงานไม่ไหว กลัวเหลือเกิน กลัวว่าวันไหนเหนื่อยและโดนกดดันทั้งงานและเรื่องราวที่ผ่านมามากๆ กลัวว่าจะไม่มีพรุ่งนี้สำหรับตัวเอง เราเป็นคนรักตัวเองมากเลยนะ กลัวตัวเองเจ็บ กลัวตัวเองเหนื่อย กลัวตัวเองเสียใจ แต่สิ่งที่กลัวทุกอย่างมันเกิดขึ้นกับเราหมดแล้ว ไม่อยากคิดที่จะไปจากโลกนี้เลย เราไมาได้คิดสั้นนะ ถ้าวันไหนไม่ไหว อยากให้รู้ไว้ว่าเราคิดมันมานานและไม่สามารถต่อสู้ไปได้อีก เท่านั้นเอง ตอนนี้ยังมีกำลังใจคือแฟนที่เขาคอยโอบกอด และคอยดูแลตลอด ยังอยากอยู่เพื่อแฟนและพ่อ แต่บางทีเด็กคนนี้รับไม่ไหวกับเรื่องที่เกิด ไม่กล้าแม่จะบอกพ่อรึใคร ได้แต่ตั้งกระทู้ในพันทิปเป็นคนนิรนามที่ทุกคนไม่รู้จักเรา เราทำได้แค่นี้จริงๆค่ะ