สวัสดีค่ะ เราอยากจะฟังความคิดเห็นจากคนอื่นๆ ในเรื่องราวของเรา
คือเราเรียนจบผู้ช่วยพยาบาลหลักสูตร1ปีมา เราทุนตัวเอง ค่าเทอม 45,000฿  ไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานในโรงพยาบาลมาก่อน พอเรียนจบ คิดว่าอยากไปทำงานอยู่วอร์ดทารกแรกเกิด
เพราะคิดว่าเด็กคงดีกว่าผู้ใหญ่ พอเรียนจบ เราก็ติดต่อขอสมัคร เลยได้ทำงานที่ วอร์ด วิกฤตทารกแรกเกิด ก่อนจะทำงานเราได้ฝึกประสบการณ์ใน
ที่วอร์ดนี้มาแล้ว 15 เวร( ช บ ด)เนื่องจากเป็นการฝึกวิชาเลือกของทางวิทยาลัยด้วยทางวอร์ดเลยให้เราไปฝึกงานก่อนเข้าทำงานได้เลย
พอเรียนจบเข้าทำงานวันแรกเป็นเวรเช้าดึก พอขึ้นเวรเช้าเสร็จเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่เราทำไม่ได้ทำไม่ไหวเนื่องจากเป็นวิกฤติทารก มันค่อนข้างจะหนักอุปกรณ์การแพทย์ที่ไม่รู้จักมีเยอะมากๆ คนไข้เองก็หนักด้วย แต่ตอนฝึกงานเรารู้สึกว่าไม่ได้มีแรงกดดันขนาดเท่าตอนทำงาน พอขึ้นเวรเช้าเสร็จกลับมาบ้านนอนเตรียมตัวไปขึ้นเวรดึกเรารู้สึกอยากร้องไห้ ไม่อยากไปทำงานรู้สึกแบบดิ่งมากๆ บวกกับคิดถึงลูกคิดถึงบ้านและระยะในการไปทำงาน 23 กิโลซึ่งเรามีแค่มอเตอร์ไซค์ ก็ทนฝืนไปขึ้นเวรดึกพอลงดึก8.00มาเรามีความรู้สึกว่าอยากลาออกเลย เครียดมากๆจนนั่งร้องไห้ข้าวไม่กินนอนไม่หลับ จึงตัดสินใจโทรหาหัวหน้าแล้วขอลาออกเลยวันนั้นซึ่งเราอยากทำงานที่ไปเช้าเย็นกลับเราเลยติดต่อพี่คนอื่นที่ทำงานโอพีดี พอดีมีโอพีดีว่าง ประมาณสองอาทิตย์ต่อมาเราเลยกะว่าจะไปสมัครโอพีดีที่ว่านี้อยู่ เเต่กลุ่มการทรัพยากรบุตคลบอกว่าไม่ให้เราเข้าทำงานให้เรารออีกหกเดือนถึงจะมาสมัครใหม่ได้ เราก็เครียดมากค่าใช้จ่ายรออยู่เพราะว่าเรียนจบเราเพิ่งไปออกรถมาจึงตัดสินใจหางานข้างนอกทำได้งานที่โกบอลเฮ้าส์เป็นแคชเชียร์ เราผิดหวังกับตัวเองเล็กน้อยเพราะมีแต่คนพูดว่าเราทำงานไม่อดทนเลยแต่เราก็คิดว่าใครไม่มาเป็นเราก็ไม่รู้หรอก อยากถามความคิดเห็นและมุมมองของคนอื่นว่าเราทำผิดไหม เพราะเราแค่หางานข้างนอกรอทำที่จะไปสมัครใหม่อีกรอบทตอนนี้กดดันกับคำพูดคนรอบข้างที่รู้จักพูดใส่เราประมาณว่าทำงานไม่ทนเลยน่าจะทนอีกนิดอุตส่าห์ไปเรียนมาประมาณนี้