คือ ก่อนอื่นเราจะแนะนำตัวก่อนนะ เราเป็นนักศึกษาพยาบาลของวิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่ง ตอนนี้ก็ปี 4 แล้ว ได้มีโอกาสขึ้นฝึกบนวอร์ดในโรงพยาบาลตั้งแต่ขึ้น ปี 2 ซึ่งโรงพยาบาลที่เราขึ้นฝึกนี้เป็นศูนย์แพทยศาสตรศึกษาชั้นคลินิกด้วย ทำให้เราได้เห็น นักศึกษาแพทย์ Clinic  Extern   แพทย์ Intern  แพทย์ Resident และอาจารย์แพทย์สาขาต่างๆ มากมายเลย แรกๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะคะ เพราะคิดว่าไม่ว่าจะแพทย์ นักศึกษาแพทย์ พยาบาล หรือนักศึกษาพยาบาล ก็คือคนธรรมดาๆ คนนึง ที่เหนื่อยเป็น โกรธเป็น รักเป็น อะไรประมาณนี้ และเมื่อก่อนยังเคยเผลอคิดนะคะ (ใช้คำว่าเผลอคิด) เผลอคิดว่านักศึกษาพยาบาลนี่โคตรเหนื่อยเลย ขึ้นวอร์ดแต่เช้าลงเวรก็เย็นๆ ค่ำๆ  ทำทุกอย่างตั้งแต่เช็ดทำความสะอาดเตียงยันเดินเอกสารต่างๆ เราวัด vital signs ให้ผู้ป่วยทั้งวอร์ด แต่นักศึกษาแพทย์ไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นเลย มาศึกษา chart ผู้ป่วย และเดินราวน์กับแพทย์ Intern หรือไม่ก็อาจารย์แพทย์ แอบนึกหมั่นเขี้ยวอยู่เหมือนกันนะตอนนั้น
     แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เราโตมากขึ้น ชั้นปีสูงขึ้น ได้มีโอกาสขึ้นฝึกงานในเวรบ่าย และเวรดึก ได้ฝึกงานที่หอผู้ป่วยวิกฤต จึงได้เห็นการทำงานของนักศึกษาแพทย์ Extern และแพทย์ Intern ที่ใกล้ชิดขึ้น จากความคิดแง่ลบเก่าๆ ที่เคยมี มันเปลี่ยนไปในทันที ไอที่เคยคิดว่าเราเหนื่อยนะ เราต้องทำอะไรหลายๆ อย่างในวอร์ด เราต้องรับผิดชอบชีวิตผู้ป่วยอีกหลายๆ คนนะในเวรเรา แต่นักศึกษาแพทย์และโดยเฉพาะแพทย์น่ะ ต้องรับผิดชอบมากกว่าเราอีก ต้องใช้ความรู้ทางคลินิกที่ลึกกว่าในการวินิจฉัยและประเมินผู้ป่วย ต้องตัดสินใจเด็ดขาดในสถานการณ์บางอย่างที่เร่งด่วน เป็นอะไรที่น่าทึ่งมากๆ ยิ่งโดยเฉพาะเวลาผ่าตัด คือบางครั้งต้องใช้ความชำนาญสูงที่จะทำการลงมีด หรือคาดคะเนตำแหน่งของอวัยวะต่างๆ ที่จะทำการผ่าตัดลงไป ถ้าไม่เก่งจริงๆ นี่ ทำไม่ได้แน่นอนเลย
     เรารู้สึกชื่นชมมากๆ ค่ะ ถึงแม้ว่าจะได้อยู่ใกล้วิชาชีพแพทย์ แต่ไม่ได้ถึงกับเข้าไปพูดคุยด้วยมากมาย เพราะกลัวว่าจะคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง เรามีความรู้น้อยกว่า 5555 และถึงแม้บางครั้งจะยังมีหมั่นเขี้ยวนักศึกษาแพทย์ Extern บางคนอยู่บ้าง เพราะเขาดูนิ่งๆ เงียบๆ เหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับเราเลยเนอะ แต่ก็มีบางคนนะคะที่ออกแนวมุ้งมิ้ง น่ารักๆ คุยเล่นเป็นกันเอง บางคนก็หน้าตาดีมากกกกก ยังกับดาราเกาหลีเลยแหละ (ที่เคยเข้าใจว่าคนที่เรียนแพทย์ต้องแก่เรียน ใส่แว่นหนาๆ หน้าตาเนิร์สๆ นั่น ขอบอกว่าโบราณมากๆ ค่ะ) หรือมีบ้างที่จะเข้ามาถามข้อมูลผู้ป่วยกับเราด้วยสภาพใบหน้าที่โทรมๆ ง่วงๆ หน้ามันๆ โดยเฉพาะในช่วงปลายๆ เวรบ่ายที่จะเข้าเวรดึก เห็นแล้วก็ขำๆ เล็กน้อยนะคะ แต่ก็เห็นใจพวกพี่ๆ เขาด้วย เพราะจากที่เราสัมผัสละรับรู้ได้ พี่ๆ เขาจะต้องวิ่งไปแทบทุกวอร์ดที่มีการเรียกตัว เดี๋ยวไปวอร์ดนรีเวช เดี๋ยวไปวอร์ดหลังคลอด เดี๋ยวไปห้องคลอด เดี๋ยวไปวอร์ดนั้นวอร์ดนี้ โอยยย เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลยค่ะ แต่ด้วยสปิริตอันแรงกล้า พี่ๆ ศึกษาแพทย์ทั้งหลาย ก็ยังยิ้มแม้จะจืดจางไปบ้าง และเข้ามาราวน์ผู้ป่วยเสมอๆ
     ซึ่งพอนานวันเข้า เราก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชอบคนในวิชาชีพนี้ซะแล้ว เวลาทำงานก็จะรู้สึกประหม่าน้อยๆ เวลาที่มีนักศึกษาแพทย์หรือแพทย์ Intern เข้าเคสด้วย มันแบบตื่นเต้นมาก แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ ถึงบางครั้งจะเผลอปล่อยไก่ใส่พี่ๆ เขาไปหลายตัวก็ตาม อิอิ
     แล้วในมุมมองของแพทย์หรือนักศึกษาแพทย์ล่ะคะ มองนักศึกษาพยาบาลว่าเป็นอย่างไรบ้าง อยากรู้จังเลยค่ะ 5555
     ปล.บอกได้โดยไม่ต้องเกรงเลยใจนะคะ จะได้เก็บไว้ fight กัน 5555 ล้อเล่นๆ
     ปล2. ขอบคุณค่ะที่ติดตามอ่านกระทู้นี้จนจบ ขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์ด้วยค่ะ