สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้นะคะ หนูรู้สึกไปเองกับอาการของร่างกายหรือเปล่า
และอาการที่หนูเป็นตอนนี้ควรไปพบจิตแพทย์หรือแพทย์ทั่วไปมั้ย?
อาการก็คือ ช่วงนี้จะเรียนไม่รู้เรื่องค่ะ ทั้งที่ปกติเป็นคนตั้งใจเรียนตลอดจดทุกอย่าง
ตั้งใจเรียนทุกวิชา แต่ตอนนี้รู้สึกเอื่อยๆเหนื่อยๆไม่อยากเรียน เก็บตัวมากขึ้นไม่อยากออกไปเจอใคร
อยากอยู่คนเดียวแล้วรู้สึกปลอดภัย หนูเป็นคนปวดหัวบ่อยอยู่แล้วนะคะ เป็นไมเกรนตลอดตอนเครียด
มีปัญหาครอบครัวมาตั้งแต่ป.4ค่ะ ตอนนั้นรับรู้ว่าพ่อมีเมียน้อยยืนเกาะประตูร้องไห้มองพ่อแม่ทะเลาะกัน
ท่านเถียงกันทั้งๆที่ไม่เคยเถียงกันมาก่อน พ่อเอาเราอ้างค่ะ แม่รักเรามากจนยอมทนอยู่กับพ่อเพื่อให้เรามีพ่อ
หนูมารับรู้ทีหลังนะคะ ซึ่งมันแย่มากรู้สึกผิดมากจนถึงปัจจุบัน แม่ทนมาเรื่อยๆจนเราม.5ค่ะ ท่านก็หย่ากัน
แต่ระหว่างนั้นหนูเป็นตัวกลางตลอดแม่ว่าพ่อให้ฟัง พ่อว่าแม่ให้ฟัง หนูเก็บกดค่ะ เคยเป็นโรคเครียดหายใจไม่ออก
อาการแบบหายใจเข้าแล้วรู้สึกว่ามันไม่มีอากาศเข้าไปค่ะ ตอนนั้นหมอบอกว่าหนูเครียดถ้าไม่เลิกเครียดอาจต้องพบจิตแพทย์
ซึ่งตอนนั้นแม่หย่ากับพ่อเราตัดสินใจย้ายไปอยู่กับป้าค่ะ ซึ่งอาการก็ดีขึ้นจนหายไปเลย แม่ส่งเสียหนูคนเดียวมาตลอด
มารู้ทีหลังค่ะว่าพ่อที่เราคิดว่าแสนดีไม่ใช่อย่างที่คิด เหมือนทุกอย่างมันพังสิ่งที่เค้าเคยสอนหรืออะไรมัน มันบอกไม่ถูกค่ะ สำหรับหนูมันแย่มาก
ไม่รู้จะอธิบายยังไง ทุกครั้งที่เค้าโทรมาหนูจะเครียดและร้องไห้ตลอดมันกดดันหรือคำพูดเค้ากดดันก็ไม่รู้หนูบอกไม่ถูก จนเลิกติดต่อกันไปค่ะ
หนูรู้สึกปกติมาตลอดระยะเวลาหลายปี พยายามอยู่กับแม่ช่วยกันค่ะแม้การเงินจะไม่ค่อยดีมีเรื่องให้คิดบ้างแต่แม่แข็งแกร่งมาก แม่ทำทุกอย่างเพื่อหนู
เพื่อเลี้ยงหนู จนชีวิตหนูกับแม่เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เมื่อต้นปีที่ผ่านมาหนูทราบข่าวว่าปู่เสีย หนูสนิทกับปู่และย่ามากค่ะเพราะท่านเลี้ยงหนูมา หนูอยากไปงานศพท่านไปกราบท่าน แต่แม่ไม่อยากให้หนูไปเนื่องจากเหตุผลหลายๆอย่างซึ่งหนูเข้าใจแม่ดีค่ะ แต่สุดท้ายแม่ยอมให้ไป หนูไปถึงเหมือนทุกอย่างมันเด้งเข้าสู้อะไรเดิมๆ ปู่ ย่า และพ่อค่ะ หนูจำได้แม่นเลยว่าไหว้พ่อแต่ท่านไม่รับไหว้ค่ ท่านมองแบบเหมือนหนูเป็นใครไม่รู้ ฝังใจกว่าเดิมค่ะ จากเกลียดซึ่งเริ่มหายเกลียดหนูกลับมาเกลียดท่านอีก พอสิ้นสุดงานศพมันเหมือนหนูติดอยู่ในวังวนอะไรไม่รู้ค่ะ ทำให้นึกถึงแต่อดีตที่หนูจมอยู่กับความเครียดความสับสนความกดดัน เรื่องราวมันย้อนมาให้คิดตลอด ชอบฝันถึงพ่อตื่นมาก็ร้องไห้เครียดมากค่ะ จนเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา หนูเริ่มมีอาการบ้านหมุนค่ะ อยู่ดีๆโลกก็หมุนไปหมด อาเจียร หนูไปหาหมอ หมอให้ยามาทานหมอบอกว่าเกิดจากความเครียด และช่วงนี้นี่แหละค่ะหนูเริ่มเครียดหนักขึ้นอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เริ่มมีการปวดตึงบริเวรท้ายทอย เครียดไปกับทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่เฉยๆก็มีอาการวิงเวียนศีรษะ เพลีย อยากนอน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไรเลย ร้องไห้บ่อย ซึมเศร้า จนมีคืนนึงมีความรู้สึกอยากตาย ซึ่งหนูไม่อยากคิดอะไรแบบนี้เลยมันรู้สึกแย่อยู่ดีๆมันก็คิด หนูสับสนมากๆเลยค่ะ มันปนกันไปหมด เริ่มรู้สึกอยากหาหมอเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเครียดอะไรทำอย่างไรกับตัวเองดี แม่ไม่อยากให้ไปหาหมอค่ะ แต่หนูรู้สึกไม่ไหวแล้วไม่มีใครเข้าใจหนูเลย มันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ หนูควรไปหาหมอมั้ยคะ หรือหนูคิดไปเองแบบที่แม่บอกคะ หนูควรทำยังไงดีคะ TT_______TT
ปล หนูขอโทษที่เล่าสับสนนะคะ
แบบนี้ควรพบจิตแพทย์มั้ยคะ?
และอาการที่หนูเป็นตอนนี้ควรไปพบจิตแพทย์หรือแพทย์ทั่วไปมั้ย?
อาการก็คือ ช่วงนี้จะเรียนไม่รู้เรื่องค่ะ ทั้งที่ปกติเป็นคนตั้งใจเรียนตลอดจดทุกอย่าง
ตั้งใจเรียนทุกวิชา แต่ตอนนี้รู้สึกเอื่อยๆเหนื่อยๆไม่อยากเรียน เก็บตัวมากขึ้นไม่อยากออกไปเจอใคร
อยากอยู่คนเดียวแล้วรู้สึกปลอดภัย หนูเป็นคนปวดหัวบ่อยอยู่แล้วนะคะ เป็นไมเกรนตลอดตอนเครียด
มีปัญหาครอบครัวมาตั้งแต่ป.4ค่ะ ตอนนั้นรับรู้ว่าพ่อมีเมียน้อยยืนเกาะประตูร้องไห้มองพ่อแม่ทะเลาะกัน
ท่านเถียงกันทั้งๆที่ไม่เคยเถียงกันมาก่อน พ่อเอาเราอ้างค่ะ แม่รักเรามากจนยอมทนอยู่กับพ่อเพื่อให้เรามีพ่อ
หนูมารับรู้ทีหลังนะคะ ซึ่งมันแย่มากรู้สึกผิดมากจนถึงปัจจุบัน แม่ทนมาเรื่อยๆจนเราม.5ค่ะ ท่านก็หย่ากัน
แต่ระหว่างนั้นหนูเป็นตัวกลางตลอดแม่ว่าพ่อให้ฟัง พ่อว่าแม่ให้ฟัง หนูเก็บกดค่ะ เคยเป็นโรคเครียดหายใจไม่ออก
อาการแบบหายใจเข้าแล้วรู้สึกว่ามันไม่มีอากาศเข้าไปค่ะ ตอนนั้นหมอบอกว่าหนูเครียดถ้าไม่เลิกเครียดอาจต้องพบจิตแพทย์
ซึ่งตอนนั้นแม่หย่ากับพ่อเราตัดสินใจย้ายไปอยู่กับป้าค่ะ ซึ่งอาการก็ดีขึ้นจนหายไปเลย แม่ส่งเสียหนูคนเดียวมาตลอด
มารู้ทีหลังค่ะว่าพ่อที่เราคิดว่าแสนดีไม่ใช่อย่างที่คิด เหมือนทุกอย่างมันพังสิ่งที่เค้าเคยสอนหรืออะไรมัน มันบอกไม่ถูกค่ะ สำหรับหนูมันแย่มาก
ไม่รู้จะอธิบายยังไง ทุกครั้งที่เค้าโทรมาหนูจะเครียดและร้องไห้ตลอดมันกดดันหรือคำพูดเค้ากดดันก็ไม่รู้หนูบอกไม่ถูก จนเลิกติดต่อกันไปค่ะ
หนูรู้สึกปกติมาตลอดระยะเวลาหลายปี พยายามอยู่กับแม่ช่วยกันค่ะแม้การเงินจะไม่ค่อยดีมีเรื่องให้คิดบ้างแต่แม่แข็งแกร่งมาก แม่ทำทุกอย่างเพื่อหนู
เพื่อเลี้ยงหนู จนชีวิตหนูกับแม่เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เมื่อต้นปีที่ผ่านมาหนูทราบข่าวว่าปู่เสีย หนูสนิทกับปู่และย่ามากค่ะเพราะท่านเลี้ยงหนูมา หนูอยากไปงานศพท่านไปกราบท่าน แต่แม่ไม่อยากให้หนูไปเนื่องจากเหตุผลหลายๆอย่างซึ่งหนูเข้าใจแม่ดีค่ะ แต่สุดท้ายแม่ยอมให้ไป หนูไปถึงเหมือนทุกอย่างมันเด้งเข้าสู้อะไรเดิมๆ ปู่ ย่า และพ่อค่ะ หนูจำได้แม่นเลยว่าไหว้พ่อแต่ท่านไม่รับไหว้ค่ ท่านมองแบบเหมือนหนูเป็นใครไม่รู้ ฝังใจกว่าเดิมค่ะ จากเกลียดซึ่งเริ่มหายเกลียดหนูกลับมาเกลียดท่านอีก พอสิ้นสุดงานศพมันเหมือนหนูติดอยู่ในวังวนอะไรไม่รู้ค่ะ ทำให้นึกถึงแต่อดีตที่หนูจมอยู่กับความเครียดความสับสนความกดดัน เรื่องราวมันย้อนมาให้คิดตลอด ชอบฝันถึงพ่อตื่นมาก็ร้องไห้เครียดมากค่ะ จนเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา หนูเริ่มมีอาการบ้านหมุนค่ะ อยู่ดีๆโลกก็หมุนไปหมด อาเจียร หนูไปหาหมอ หมอให้ยามาทานหมอบอกว่าเกิดจากความเครียด และช่วงนี้นี่แหละค่ะหนูเริ่มเครียดหนักขึ้นอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เริ่มมีการปวดตึงบริเวรท้ายทอย เครียดไปกับทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่เฉยๆก็มีอาการวิงเวียนศีรษะ เพลีย อยากนอน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไรเลย ร้องไห้บ่อย ซึมเศร้า จนมีคืนนึงมีความรู้สึกอยากตาย ซึ่งหนูไม่อยากคิดอะไรแบบนี้เลยมันรู้สึกแย่อยู่ดีๆมันก็คิด หนูสับสนมากๆเลยค่ะ มันปนกันไปหมด เริ่มรู้สึกอยากหาหมอเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเครียดอะไรทำอย่างไรกับตัวเองดี แม่ไม่อยากให้ไปหาหมอค่ะ แต่หนูรู้สึกไม่ไหวแล้วไม่มีใครเข้าใจหนูเลย มันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ หนูควรไปหาหมอมั้ยคะ หรือหนูคิดไปเองแบบที่แม่บอกคะ หนูควรทำยังไงดีคะ TT_______TT
ปล หนูขอโทษที่เล่าสับสนนะคะ