เมื่อตอน 11 โมง ด้วยความที่เราอยากกินมาม่าต้มยำกุ้งมาก ก็ฉีกซองใส่น้ำร้อน กินตามปกตินั้นแหละค่ะ
ระหว่างกิน ลูกก็นั่งอยู่ในตัก ที่นี่กินไปได้เกือบครึ่งชาม  แม่เราก็โทรมา เราก็เลยอุ้มลูกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง
กลับมาอีกทีชามมาม่าหาย
อ้าว... มาม่าไปไหนฟะ?? (คิดในใจพร้อมหันมองไปรอบๆ)
และก็หันไปเจอหน้าสามียิ้มความภูมิใจ
"พี่เอาชามไปล้างให้แล้วนะ"
"ชามเหรอ?"
"ก็ชามมาม่าที่หนูกินเหลือไง พี่เททิ้งและล้างเก็บแล้ว  พี่ไม่อยากให้หนูต้องเหนื่อยล้างชามอีก"  (ยิ้มแป้นเลย)
#เอิ่ม...ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ