สวัสดีค่ะ มีเรื่องจะปรึกษาค่ะ  
เราเรียนจบมาได้ 1 ปี ก่อนหน้านี้ทำงานบริษัทได้ 6 เดือน ปรากฎว่าเรามีอาการออฟฟิคซินโดรมขั้นหนัก
ถึงขนาดทำงานไม่ได้ปวดสะบัก คอ บ่าไหล่ ชามือเลยค่ะ แถมเราไปทำงานในกทม. เจอฝุ่น PM2.5 อีก ถึงขนาดไอหนัก
ไปตรวจเป็นหลอดลมอักเสบ สมัยเรียนก็ไอหนักค่ะเพราะนั่งรถเมล์ไปเรียน จนที่บ้านต้องรับส่งเพราะไอหนักไม่ไหว 
พอเราทำงานเราก็โรครุมเร้าค่ะ ทั้งออฟฟิสซินโดรม ทั้งไอ ทั้งโดนกดดันเรืองงานนอนร้องไห้ ทรมานมากด้อยค่าในตัวเองสุดๆ
เพราะอาการปวดทำให้เราทำงานไม่ไหวจริง จนระบายกับแม่กับพ่อกับลุง จนที่บ้านให้เราอยู่บ้าน โชคดีที่บ้านเราเป็นเกษตรกรมีที่ดินอยู่ 40 ไร่
ตอนนี้แม่เลี้ยงกุ้งรายได้ดีค่ะเลี้ยงกุ้ง 2 เดือนครึ่ง ได้กำไร 1-2 แสนบาทเลี้ยง 8 บ่อ ครอบครัวรักกันดีมาก เราเป็นลูกและหลานคนเดียวของบ้านเลย ซึ่งรู้สึกกดดันตัวเองมาก ซึ่งแม่ชวนเราให้มาช่วยเลี้ยงกุ้ง เพราะแม่เลี้ยงกับลุง แต่เราก็โอเคนะได้กลับบ้าน แต่ในใจก็รู้สึกมีอีโก้อยู่ในใจว่ากูจะเรียนจบปตรีมาทำไมวะ  ที่ผ่านมาจะตั้งใจเรียนให้ได้เกียรตินิยมทำไม เราจะเลี้ยงกุ้งไหวไหมเพราะเลี้ยงกุ้งมันไม่เหนื่อยมากนะคะ ให้อาหารแค่เช้าเย็นแต่มันลงทุนเยอะและต้องประคบประหงมไปไหนไม่ค่อยได้ ซึ่งแม่กับลุงเค้าก็ทำอยู่แล้ว แต่โชคดีที่บ้านเราอบอุ่นรักกันดี แต่อยู่ที่บ้านก็มีความสุขจริงๆค่ะ  แต่แค่รู้สึกด้อยค่าตัวเอง อีกอย่างที่เราเจ็บไปกว่านั้นเราไปเจอญาติพี่น้องฝ่ายพ่อฝ่ายแม่มา เค้าก็ชอบถามว่าเราทำงานอะไร เงินเดือนเท่าไหร่เราก็บอกเค้าว่าเราเลี้ยงกุ้งอยู่บ้านกับแม่ เค้าก็จะชอบพูดว่าเรียนตั้งจบเกียรตินิยมมานะ ทำไมไม่ไปทำงานที่มันดีๆ ทำงานประจำ ลูกเค้าทำงานรพ.นู่นนี่นั่นเงินเดือน 60,000 บาท
ให้เงินเค้าใช้เดือนละ 2 หมื่น เรายิ่งรู้สึกอายและแย่ เราก็คิดนะว่าเรายังไม่เคยมีอะไรของตัวเองทำให้แม่ภูมิใจ เลย ต้องมาเพิ่งเค้าอีก ญาตินี่ชอบพูดบั่นทอนจิตใจมากจนเราหมดความภูมิใจในตัวเองเลย ตอนนี้เราช่วยแม่เลี้ยงกุ้งมาได้ 3 เดือนแล้วค่ะหน้าที่แค่ให้อาหารเช้ากับเย็น แม่ให้เงินอาทิตย์ล่ะ 1500 บาทก็อยู่ได้นะคะ แต่แค่ไม่ภูมิใจในตัวเองที่ต้องใช้เงินแม่อยู่ถึงแม่เราจะช่วยงานเค้าก็เถอะ แล้วอีกอย่างพอเจอญาติทีไรเบือจะตอบคำถามเบือสายตา เด็กรุ่นหนูทำเกษตรกรมันแย่มากเหรอคะ