ทำไงให้เเม่คิดว่าเราเป็นคนบ้าง มีหัวใจมีความรู้สึก ทำไงถึงจะให้เค้าได้รับรู้ เเม่บอกเสมอว่า"กูรู้ว่าพวกไม่รักกู เวลากูไปไหน หรือทำอะไร กูก็นึกถึงพวกตลอด ไม่คิดบ้างหรอว่ากูจะเสียใจ" ถ้าเป็นตอนเด็ก เราคงเก็บมานั่งร้องไห้คนเดียว เเต่ตอนนี้เราโตเเล้ว อายุก็ 14 เเล้ว เราเลือกที่จะเมิน เราเคยถามเเม่กลับไปว่า"เเล้วเเม่ไม่คิดว่าหนูจะเสียใจบ้างเลยหรอ กี่ร้อยกี่พันครั้งที่เเม่ทำร้ายความรู้สึกหนู" เราอยากจะเเค่ให้เเม่ได้รับรู้ว่าเรา ทั้งเกลียดมาก เเต่ก็รักมาก อยากให้ตายเเต่ก็อยากให้อยู่ เราเบื่อความรู้สึกเเบบนี้มาก เราก็คนนะ เเม่ทำร้ายร่างกายเราพอทนได้เเต่ทำไมต้องย่ำยีจิตใจเราขนาดนี้ เราอยู่โรงเรียนประจำ ได้อยู่หอกับเพื่อน เราคิดว่าดีเเล้วที่เราได้ออกมาอยู่กับเพื่อน เเต่มีดีก็ต้องมีเเย่เหมือนกัน ทุกๆวันเราเห็นเพื่อนคุยโทรศัพท์กับเเม่เเบบสนุกสนานเห็นเพื่อนหยอกกับน้องโคตรฮาเลย เผลอๆเราคุยกับเเม่กับน้องของเพื่อนยังมีความสุขมากกว่าอยู่ครอบครัวตัวเองซะอีก เราก็อยากโทรหาเเม่บ้าง เเต่ทุกครั้งที่โทรไปก็จะจบด้วยการทะเลาะทุกครั้ง เราอยากให้ เเม่ พ่อ พี่ เค้ามอบความรู้สึกดีๆเเบบนั้นให้เราบ้าง เเต่พอเราอยู่ต่อหน้า เราเลือกที่จะไม่พูดออกไปเพราะคิดเเค่ว่าเราไม่อยากทะเลาะด้วย ไม่อยากมีปัญหา ทุกวันนี้ทำได้เเค่ทน เเล้วก็เก็บมันไปเรื่อยๆ