เราเป็นคนความรู้สึกอ่อนไหวพอใครพูดอะไรเราก็รู้สึกคิดมากอึดอัดใจ วันนี้เเม่บอกว่าถ้าเรื่องมากนักก็ไม่ต้องเรียนคือเราเเค่เป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายหรือเราถามมากไปหรอถึงพูดกระแทกกระทั้นกันแบบนี้ถ้าเราไม่เรียนขึ้นมาจริงๆเเม่จะรับได้หรอแน่ใจหรอว่าเลี้ยงเราได้คือไม่เข้าใจแม่เลยพอถามพออธิบายอยากจะเคลียทำความเข้าใจเเม่กลับพูดว่าอย่าเอาปัญหาของมาทำให้กูคิดมากเลยแค่ปัญหากูคนเดียวก็มากพอแล้ว คือเรานี่ค้างเลยไหนเคยบอกว่ามีอะไรปรึกษาแม่ได้มีอะไรก็เคลียกันไงแล้วทำไมกลับคำแบบนี้ล่ะใครเป็นแม่คนช่วยตอบทีว่าแม่แบบนี้เราควรปรับเข้าหายังไงในเมื่อตัวแม่เองเป็นคนผลักเราออกแล้วยังมาพูดว่าลูกเลี้ยงได้แค่ตัวแต่เลี้ยงใจไม่ได้เเล้วความผิดนี้เป็นเราหรอ เราปรับเข้าหาแต่เเม่ผลักออกเเล้วจะให้เราทำตัวยังไงมันอึดอัดมากนะที่ต้องเป็นแบบนี้ เรื่องของแม่ปัญหาของแม่เราพร้อมรับฟังช่วยแก้ปัญหาแต่เรื่องของเราเเม่กลับเดินหนีคืออะไรกันเเม่คนเดินหายไปไหน นับวันยิ่งห่างเหินลงทุกทีเราอึดอัดและเหนื่อยใจนะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมานานจนเราเก็บมาไว้ในใจตลอดบางครั้งยังโดนไล่ว่าไปตายซะนี้คือคำพูดจากใจแม่แล้วรึป่าว? ขอบอกเลยนะว่าคำพูดแม่ทุกคำทำให้เราท้อมากกว่าคำพูดของใครๆมีเรื่องมากมายที่อยากจะระบายในกระทู้นี้แต่พิมพ์ไม่หมดจริงๆ #อยากได้แม่คนเดิมกลับมาจัง.