ตามหัวข้อเรื่องค่ะ(มีคำหยาบคายนะคะ) เรื่องมันเริ่มตั้งเเต่เราอยู่ป.4เเล้ว เเม่เราเป็นคนหัวรุนเเรงมาก เราจำได้ว่าตอนป.4เกรดเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่อยู่ประมาณที่5-8นี่เเหละค่ะตอนเกรดออกเรากลัวมากทั้งกลัวเเม่ด่าทั้งกลัวเเม่เสียใจ พอเอาเกรดไปให้เเม่ดูเราจำได้เลยว่าเเม่พูดว่า นี่โง่เลยนะควายยังฉลาดกว่าอีก กูไม่น่าคลอกออกมาเลยกูน่าจะทำเเท้งให้ตายไปเลยนะเนี่ย คือตอนนั้นเราเสียใจมากเเต่ทำไรไม่ได้ต้องเก็บน้ำตาไว้ หลังจากนั้นก็โดนด่าเเทบทุกวันเลยค่ะ ตอนนี้เราอายุ16เเล้ว ตอนสอบขึ้นม.4เราสอบไว้หลายที่ติดประมาณ2-4ที่ 1ในนั้นเป็นร.ร.ประจำเราเลือกที่จะเรียนร.ร.ประจำเเต่พ่อกับเเม่ไม่ให้ จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าถ้าไม่ให้เรียนจะให้สอบทำไม เราเลยเลือกเรียนที่เดิม จนถึงตอนนี้เกรดเราก็ดีมากตอนม.3เราได้ที่2เเม่ก็ยังด่าว่าทำไมไม่ให้ได้ที่1 โง่ชิปหาย ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย เมื่อวานนี้เราทะเลาะกับเเม่เรื่องโทรศัพท์เเม่บอกว่าอย่าไปเล่นเยอะโทรศัพท์อะมันจะพังเอา เราเลยตอบเเม่ไปว่า ยังไงมันก็ตอนพังอยู่เเล้วเเหละเเม่ มันอยู่เวลาว่ามันจะพังตอนไหน ถ้ามันจะพังอะไม่เล่นมันก็พังได้เเม่ เเล้วเเม่ก็บอกว่า เถียงกูหรอ เราตอบว่า ไม่ได้เถียงก็เเค่อธิบายมั้ยเเล้วเเม่ก็บนใหญ่เลยค่ะเเบบ หุบปากไปเลย เป็นลูกกู ต้องฟังคำสั่งกูเท่านั้น ตอนนั้นเราคิดเเค่ว่าเเม่มีลูกเพื่อฟังคำสั่งหรอเเล้วก็ยังบอกให้เรานอนตั้งเเต่สองทุ่มครึ่งเเต่เรามีห้องสต.เราเลยไม่นอนเเต่พี่เราเเม่บอกว่าเขาจะนอนตอนไหนก็เรื่องของเขา เขาทำงานมาเหนื่อยเเต่ไม่ทำไง ทั้งๆที่เราก็พยายามหาเงินเลี้ยงตัวเองอยู่ส่วนพ่อก็บอกให้ยึดโทรศัพท์เลยไม่ต้อฃให้มันเล่นเเต่โชคดีที่เเม่ไม่ยึด วันนี้เราก็ทะเลาะกับเเม่เเม่เกือบเอามีดมาฟันเราเลยเเถมเอาไม้กวาดมาฟาดเรา เราเจ็บมากเลยวิ่งมาที่ห้องเเล้วล็อกห้องหลังจากนั้นเราก็ร้องไห้ตลอดเราก็อยู่ในห้องทั้งวันเลยข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กิน เเม่บอกว่าเเม่ขอโทษเเต่ดูไม่ค่อยเต็มใจ เราก็ยังไม่หายโกรธเเม่หรอกนะ ร้องไห้จนตาบวมหมด หมาที่บ้านก็ไม่ได้เจอทั้งวันเลยเพราะปกติเราจะเปิดห้องไว้ให้มาเข้ามาได้ มีวันนึงเราดูเมะเเล้วร้องไห้เเม่เข้ามาเอาข้าวมาให้เเล้วเห็นเราร้องไห้ เเม่ก็บอกปัญญาอ่อน เคยอยากตายหลายรอบมากเเต่เราก็คิดว่าเราจะไม่ได้เล่นกันหมา ไม่ได้คุย,เล่นกับเพื่อน เราต้องอดทนอีกนานเเค่ไหนคะถึงจะหลุดพ้นคะ?