เราอายุ21 ปี เป็นผู้หญิง ตั้งไม่ใช่เด็กที่เรียนเก่งเเละเราทำอะไรเเม่ก็ไม่เคยเชื่อใจเราเลย ตั้งเเต่เด็ก มันมีอยู่ครั้งนึงตอนเด็กๆ เเม่เคยทะเลาะกับเราเเละพูดกับเรามาคำนึงว่าถ้าไม่มีเราเเม่ไปใช้ชีวิตดีๆตั้งนานเเล้วจนวันนี้เราเข้ามหาวิทยาลัย เราเรียนได้เกรดดีมากเพราะได้ทำในสิ่งที่เราชอบ เราไปอยู่หอที่ เเละตั้งเเต่เราได้เข้ามาหาลัยเราก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยเพราะงานที่มหาลัยเยอะมาก เเละต่อให้มีวันว่างเราก็ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน อาจจะเป็นเพราะว่าใจลึกๆเเล้วเราเเค่ไม่อยากไปทะเลาะกับเเม่ เวลาเราทำอะไรให้เเม่ไม่พอใจเเม่ว่าต่อว่าเราด้วยคำเเรงๆเสมอ เราไม่อยากเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า จริงๆเเล้วเราเคยคิดจะฆ่าตัวตายเพราะคำพูดของเเม่มาเเล้ว1-2ครั้งโดนการกินยาเเก้เเพ้ เเต่เราดันไม่ตาย  เเต่เราก็รู้สึกดีนะที่เรายังไม่ตาย5555 เเละจนถึงวันนี้อยู่ในช่วงโควิดเรากลับมาอยู่บ้านได้ประมาณเกือบ2เดือน เเละวันนี้เราก็ทะเลาะกับเเม่ เรื่องมันมีอยู่ว่า ก่อนน่านี้เราใส่ขาสั้นทุกวันเพราะเรามองว่ายังไงก็อยู่เเค่ที่บ้านเเต่ตาเราจะห่วงเราหน่อยเค้าเลยเรียกไปคุยทั้งบ้านเเล้วตักเตือนเราว่าห้ามใส่ขาสั้นอีก พอมาวันนี้เราโดยส่งของให้กับชาวบ้านไปเพราะเราไม่รู้ว่ามันเป็นของคุณตาเเละเราไม่สามารถใส่คนอื่นได้ พอเเม่เรากลับมาจากธุระเเม่เราก็ตอบว่าเราว่าเวลามีเรื่องมีปัญหาต้องเป็นเราทุกครั้งที่เป็นต้นเหตุเเล้วเเม่จะบอกตายังไง เราเลยถามเเม่ด้วยความน้อยใจว่า ทำไมเเม่พูดเหมินลูกเป็นตัวปัญหาเลย เเล้วเเม่ตอบกลับมาว่าเเล้วไม่ใช่หรือไง เรารู้สึกทันทีเลยเเต่คิดในใจว่ากูเกิดมาทำไมวะ เเล้วเราก็พูดกับเเม่ว่าเราอยากกลับไปอยู่หอ เเม่เราก็บอกว่าไม่ให้ไป ถ้าไปก็ไม่ส่งเงินให้ เราอยากรู้ว่ามีใครเคยเจอสถานการณ์เหมือนเราบ้าง ตอนนี้เราต้องการกำลังใจมากๆ 😢