ผมลองแบบไม่ได้บริกรรม หรือจงใจตั้งใจจับลมหายใจอะไรเลย
กำหนดลงที่จิตอย่างเดียว ถ้ามันไปรู้ลมหายใจบางคราวก็ปล่อยมัน ซึ่งมันจะรู้แบบบางๆ เหมือนเราไม่ได้ตั้งใจรู้โดยตรง
แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยรู้ จะอยู่กับความว่างและรู้สึกมากกว่า ว่าจิตเคลื่อนไปหรือว่าง

มันเกิดแสงขึ้นมาแวบหนึ่งแล้วมันก็รู้สึกวูบ ร่างกายบางส่วนรู้สึกเย็นๆ ซาบซ่าน 
แล้วภาพนิมิตก็มาเลย จากความจำผมที่อ่านตำรามา
ก็เลยรีบจับลมหายใจ เห็นว่าใช้แก้นิมิต แต่ลองดูแล้วไม่ทัน เพราะนิมิตมันเกิดไปแล้ว
หายใจแรงๆ อยู่ไม่กี่เฮือก
มันก็เอาไม่อยู่นิมิตมันก็แสดงอยู่ ผมเลยปล่อยเลย
นิมิตแรกไม่เท่าไหร่ นิมิตสองมันน่ากลัว ผมก็เลยทั้งอุทิศส่วนบุญ ทั้งท่องคาถา ก็เลยถอนออกมาได้

ตื่นมาผมไปย้อนดูตำรา ท่านก็บอกว่าถ้าเราทำแบบนี้สมาธิจะถอน ก็ตรงตามนั้น

คำถาม
1.มีวิธีที่ท่านสอนคือให้ทำจิตนิ่งๆ กำหนดลงที่จิต ประคองจิต ดูนิมิตไปเรื่อยๆ จนจิตเข้าสู่อัปปนาสมาธิไปเอง 
อันนี้ใครมีประสบการณ์ตรงนี้บ้างครับ หรือทำวิธีไหนเวลาเกิดนิมิต ทำยังไง ให้สงบลึกกว่านี้?
2.ท่านสอนว่าอย่าน้อมนิมิตนั้นเข้ามาใส่ตัว จะเป็นการทรง ผีสิง อันนี้มันเป็นยังไงครับ อาการมันเป็นยังไง มีข้อควรระวังตรงนี้ไหม? 
3.ทำยังไงให้เป็นวิปัสสนา ท่านบอกว่า กำหนดรู้ว่านิมิตนี้ไม่เที่ยง เกิดขึ้นดับไป ให้พิจารณาอย่างงี้ อันนี้คือทำตอนไหนครับ ทำขณะเกิดนิมิตรึเปล่า?

เบื้องต้นขอถามในพันทิปนี้ก่อน ไปวัดไปยาก นานๆ ไปที แถมคนละสายกันอีก เลยไม่ค่อยกล้าถาม