ปลาดิบตัวที่ 709 ขนย้ายจากญี่ปุ่นขึ้นฝั่งโชซ็อน
แล่ซาชิมิ(สรุปเป็นภาษาอังกฤษ)โดย jeeswag เจ้าเดิม
ลากซาซิมิมาให้ชิม(แปลเป็นไทย)โดยผมเอง
หากรสชาติมันเปลี่ยน(เน่า เพราะเอาซาชิมิไปดำน้ำส่วนหนึ่ง) ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
ถ้าต้องการซาชิมิแบบสดๆ ก็ไปตามที่อยู่ตามลิ้งค์นี้เลย
https://www.reddit.com/.../kingdom_chapter_709_korean.../
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ณ เอิ้นเหยา:
ซิ่นพบกับเหมิงเถียน และต้องการคำอธิบายว่าใยหวังเจี้ยนจู่ๆก็ไม่เคลื่อนจากตำแหน่งที่อยู่เล่า. เหมิงเถียนจึงกล่าวว่าพวกเขากำลังจะไปประชุมของขุนพลเพื่อฟังคำอธิบายนี้นี่แหละ. เถียนหลี่เว่ยเริ่มเอ่ยก่อนว่าพวกเขาพลาดท่าเสียหายอย่างใหญ่หลวงไปถึง 3 ครา. อีกทั้ง 3 ครานั้น ก็มีผู้บาดเจ็บเป็นจำนวนมาก. พวกเขาต้องสละกำลังคนจำนวนหนึ่งไว้ด้านหลังคอยพิทักษ์เอิ้นเหยา เพื่อป้องกันไม่ให้จ้าวตีกระหนาบข้างได้. ณ ตอนนี้ พวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทิ้งทิ้งทัพและปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ดังนั้นพวกเขาต้องเลือกอยู่สองทางไม่ทางใดสังทางนึง.
ตัวแรกคือทั้งทัพปักหลักรออยู่ที่เอิ้นเหยาและรื้อฟื้นกำลังของหวังเจี้ยนให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะดำเนินแผนตามเดิม. นอกจากแผนดังกล่าวแล้ว ยังจำเป็นต้องส่งสาส์นไปยังกองทัพพายับของฉินเพื่อไปพบพวกเขายังตำแหน่งอื่น.
ส่วนอีกอีกตัวเลือกคือทิ้งแค่ทัพหวังเจี้ยนในเอิ้นเหยาไว้ด้านหลัง และทัพอื่นๆจะเดินทัพต่อไปยังจุดหมายและผนวกเข้ากับทัพพายับแล้วทัพหวังเจี้ยนจะตามพวกเขามาทันทีที่ฟื้นกำลังเสร็จ.
เตียวเอ่ยว่าในตอนแรกทัพหวังเจี้ยน ตั้งใจให้ดำรงซึ่งทรัพกำลังทหารไว้มากที่สุด หากออกไปโดยไม่มีพวกเขา มันก็เหือนกับลดทอนกำลังไปกว่าครึ่ง และถามกับเถียนหลี่เว่ยว่าจะให้พวกเขาทำอย่างงั้นจริงหรา. เถียนหลี่เว่ยจึงถามนางไปว่ายังได้ยินไม่ชัดเจนอีกรึและกล่าวอีกว่าทัพหวังเจี้ยนจะตามหลังพวกเขาไปทันทีเมื่อพร้อม. อีกทั้งเถียนหลี่เว่ยยังถามว่าทัพเฟ่ยซิ่นมีแต่พวกไร้มารยาทเต็มไปหมดรึไง. ซิ่นก็ทำหน้าบึ่งตึงในขณะที่เตียวก็ขอขมา.
เหมิงเถียนเอ่ยขึ้นมาว่าข้อแตกต่างทั้งสองแผนการนี้ก็คือเวลา. เถียนหลี่เว่ยจึงกล่าวว่า ถูกต้องและนั้นก็มีโอกาสที่จ้าวจะโจมตีทัพอื่น ลดทอนกำลังพลของพวกเขาลงได้เช่นกันในขณะที่ทัพหวังเจี้ยนยังรอพักฟื้นอยู่.
เตียวจึงเอ๋ยถามว่าทางทัพพายับมีกำลังพลเท่าไหร่ เถียวหลี่เว่ยจึงตอบกลับไปว่า สองแสน. แม่ทัพทุกคนต่างเห็นพ้องว่าเป็นจำนวนที่มากพอที่ทิ้งทัพหวังเจี้ยนไว้ด้านหลังและกรีธาทัพต่อ.
จากนั้นซานหยางจึงถามไถ่หวนฉีว่าเขาคิดอะไรอยู่ เนื่องจากเขานิ่งเงียบมาตลอดสาย. หวนฉีจึงเอ๋ยว่าหุบปาก ทั้งเรื่องหลี่มู่หรือทัพพายับของไท่หยวน มันไม่สำคัญอะไรสำหรับเขา. ที่สำคัญกว่าคือเราไม่ได้อะไรจากการตีเอิ้นเหยามานะสิ แล้วหมอหลุนก็กล่าวว่า นี่หมายถึงพวกตนจะจากที่นี่ไปเช่นกัน. ซิ่นจึงเอ๋ยขึ้นมาว่า เด็ดดวง แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้พวกเขา(หวนฉี)ทำตามใจชอบได้. หวังเจี้ยนจึงเตือนหวนฉีให้พึงระวังกว่าที่เป็นอยู่ เนื่องจากพวกเขาไม่ทราบข้อมูลหัวเมืองอุดรของจ้าวมากนัก.
หวนฉีจึงเอ๋ยว่า เขาจะเก็บไปคิด เมื่อไปถึงที่นั่นและจากนั้นก็บอกกับหวังเจี้ยนให้ตามหลังเขามาทันล่ะ ไม่งั้นทัพหวนฉีจะฉวยผลงานทั้งหมดเสียก่อน.
ทัพหวนฉีรวมไปถึงเล่อหัว,ปี้และเฟ่ยซิ่น ลาจากเอิ้นเหยาเพื่อไปสมทบกับกำลังสองแสนจากไท่หยวน
 
 
ไท่หยวน:
ณ ไท่หยวน ทหารฉินมารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้ นอกจากที่รวบรวมไปแล้วราวสองแสน. เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ไห้จ้าวทราบจำนวนที่แท้จริงในไท่หยวน ชางผิงจวิน ได้สุ่มกำลังทหารทันทีก่อนออกตัวไปทั้งสิ้น สองแสนหนึ่งหมื่น.
แม่ทัพฉินคนใหม่มีนามว่า โจปังหวัง ซึ่งเป็นผู้นำทัพพายับ. เเขาบอกว่าเขาไม่เคยนึกภาพเลยว่าวันหนึ่งพวกเขาจะเดินทัพพร้อมกับทหารจำนวนมากเพียงนี้และขวัญกำลังใจของกองทัพเองก็สูงลิ่ว. ทหารคนนึงของเขาถามว่าพวกเขาต้องอยู่ภายใต้บังคับบัญชาหวังเจี้ยนเมื่อพวกเขาผนวกทัพนะสิขอรับแล้วแม่ทัพจึงกล่าวไปว่า ก็มันช่วยมิได้นี่หน๋อ เนื่องจากเขาเป็นหนึ่งในหกขุนพล. โจปังหวังจึงเอ๋ยว่าเขาจะใช้โอกาสนี้คว้าตำแหน่ง 6 เทพขุนพลสุดท้ายที่ว่างอยู่มาให้ได้. อย่างไรก็ตามในระหว่างนั้นพวกเขาพูดกันว่าเป็นไปได้ไหมที่นายพลสังเกตเห็นบางอย่างบนหน้าผา แต่บอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อทหารถามว่ามีอะไรผิดปกติ.
เหนือเชิงผาเป็นสองขุนพลจากฉีเจี้ยเอ่ยว่า พวกเขารอมาตั้งครึ่งปีเพื่องานนี้
 
 
สัปดาร์หน้ามีต่อ!
 
ปล.สรุปตั้งแต่ตอนที่ 705-709 มานี้ ไอ้ผมก็นึกว่าหวังเปิ้นจะมาด้วย เพราะในตอนที่ 704 หวังเปิ้นก็เคลื่อนพลออกมาพร้อมกัน แต่กลับกลายเป็น ณ ที่ประชุมในตอนที่ 709 นี้ กลับไม่เห็นหวังเปิ้นเลย