ปลาดิบตัวที่ 712 ขนย้ายจากญี่ปุ่นขึ้นฝั่งโชซ็อน
แล่ซาชิมิ(สรุปเป็นภาษาอังกฤษ)โดย jeeswag เจ้าเดิม
ลากซาซิมิมาให้ชิม(แปลเป็นไทย)โดยผมเอง
หากรสชาติมันเปลี่ยน(เน่า เพราะเอาซาชิมิไปดำน้ำส่วนหนึ่ง) ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
ถ้าต้องการซาชิมิแบบสดๆ ก็ไปตามที่อยู่ตามลิ้งค์นี้เลย
https://www.reddit.com/r/Kingdom/comments/t8xbyr/kingdom_712_kr_spoilers/
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ฐานบัญชาการหวังเจี้ยน (เอิ้นเหยา):
หวังเจี้ยนได้รับรายงานว่า หวนฉีได้ผนวกกับทัพห้าหมื่นนาย และตัดสินใจตรงไปยังที่หมายต่อ.
ซานยางถามเถียนหลี่เว่ยว่าเขาคิดยังไง
เถียนหลี่เว่ยจึงกล่าวตอบไปว่า: "กำลังพลมิใช่ว่าจะน้อยนิดหรอกนะ แต่เนื่องจากพวกเขาได้กำลังพลที่น้อยเกินกว่าจะสั้นคลอนการศึกตามคาด"
ซานยางก็เห็นพ้อง จากนั้นซานยางก็ขอถามขึ้นอีกว่า "ข้าจักนำกำลังเรือนหมื่นไปกลับเคลื่อนพลไปหาหวนฉีได้หรือไม่ขอรับ".
เขาก็พบกับความนิ่งเงียบไปครู่นึง และกล่าวว่า "งั้นข้าขอไปเลยนะขอรับ"
ทว่าหวังเจี้ยนก็ยั้งเขาไว้และเอ่ยว่า "ยังมิต้องหรอก คอยเฝ้าดูลาดเลาไปก่อน".
 
 
ณ ทัพหวนฉี:
ขณะที่ทัพหวนฉีกำลังเคลื่อนพลไปยังจุดหมายของพวกเขา ภูมิประเทศเริ่มเปลี่ยนไป.
หน่วยของปี้เริ่มสัมพัสได้ถึงความผกผัน และเหล่าชาวเขาก็เริ่มระส่ำระส่ายต่อการเดินทางมากขึ้น.
เตียนเตือนทุกหน่วยว่า ศัตรูอาจจะซุ่มโจมตี ณ บริเวณนี้ก็เป็นได้ โดยเฉพาะภูเขาทางด้านขวา เนื่องจากมีเมืองขนาดเล็กอยู่รอบด้านอื่นๆ ฉะนั้นจึงให้เตรียมตั้งรับทุกเมื่อ.
สือกล่าวว่า นางเห็นดวงได้แม้ว่ามันจะเป็นกลางวันเสกๆ และมันเป็นดาวร้ายจากที่สังเกตุเห็น.
 
สมาชิกชาวเขาหน่าเจี่ยหล่าที่ร่วมกับทัพปี้ได้เอ่ยกับเขาว่า: "ข้าสัมพัสได้ถึงสิ่งชั่วร้ายทั้งแต่ที่พวกเราเคลื่อนจากเอิ้นเหยาแล้ว หากพวกเราขืนไปต่อจักมิมีวันได้หวนกลับ".
ปี้จึงกล่าวกับเขาว่า: "อย่าริพูดเยี่ยงนั้นเถิด มันก็ดีอย่างที่หน่าเจี่ยหล่าร่วมด้วย"
ชาวหน่าเจี่ยหล่าก็เอ่ยว่า "เนื่องจากผู้อาวุโสมีพิธีกรรมเผื่อการนี้ และข้าเองก็อยากจักขอให้ท่านบี้ร่วมพิธีด้วย"
 
ซิ่นที่เคลื่อนพลมาและผ่านมาเห็นบี้และคณะของเขากำลังทำพิธีกรรมอยู่นั้น ก็หัวเราะคิกคักออกมาในขณะที่ถามว่าเขากำลังทำอันใด.
ปี้จึงกล่าวกับเขาไปว่า "อย่ามาหัวเราะเซ้ นี่อ่ะเป็นพิธีของเผ่าหน่าเจี่ยหล่าน่ะ"
แล้วพวกเขาก็กล่าวกับบี้ว่า "มันยังไม่จบนะเฟ้ย ตั้งใจหน่อยสิว่ะ"
เตียวที่เห็นพวกเขาแล้วถามว่า เกิดอะไรขึ้น และฉงน งงงวยกับบี้.
เซี่ยงเล่ยจึงเอ่ยขึ้นว่า "มิใช่เรื่องน่าขำนะ เพราะนั่นเป็นพิธีไล่ผีวิญญาณชั่วร้ายตามขนบธรรมเนียม"
สือเองก็พ้องต้องกันและเอ่ยว่า "หากแต่เท่านแม่ทัพเองก็น่าจะเข้าร่วมกับเขานะ เพราะข้าเองก็รู้ศึกไม่ดีกับศึกนี้ และแม้แต่ท่านก็สัมพัสได้นิ"
ซิ่นจึงตอบกลับนางไปว่า: "หากมันเป็นสิ่งที่แก้ไขได้ด้วยการไล่ผีสังข์ราสา มันก็ไม่ใช่ภัยคุกคามอันใดตั้งแต่แรกแล้ว หากมันเป็นกำแพงที่เราเผชิญหน้า เราจะทลายมันลง ด้วยสรรพกำลังของพองเรานี่แหละ"
สือจึงกล่าวกลับไปว่า "ข้ารู้ ทว่าในศึกนี้นั้น มันยังมีองค์ประกอบของ "โชค" ที่ต้องพินิจเนี่ยสิ"
เตียวจึงเอ่ยขึ้นว่า "โชคเนี่ยล่ะ ที่สำคัญ แต่กระนั้น การเตรียมการที่เหมาะสมนั้นสำคัญยวดยิ่ง. พวกเราจักไปถึงเป้าหมายมากน้อยเพียงใด จักเป็นตัวบ่งชี้ว่า เรานั้นจักโจมตีได้จริงหรือไม่ เนื่องพวกเราอยู่ ณ แดนฉิน ไม่แม้แต่จักเหยียบย่ำดินแดนนี้มาก่อน. แล้วข้าก็ต้องขอบพระคุณต่อประเพณีของพวกเขา"
ปี้กล่าวว่า: "ข้าเองก็ขอตัวกลับไปยังทัพของข้าเช่นกัน"
 
สือกล่าว: "มิใช่ประเพณีสักหน่อย เป็นการไล่ผีต่างหาก"
ซิ่นก็เอ่ยด้วยความสงสัยว่า: "เรามิรู้ว่าจักไปไกลแค่ไหน หากเจ้าไม่อยากจะร่วมรบกับเรา งั้นเจ้าก็ควรเต้นกับพวกเขาในฐานะตัวแทนของเราซะซี่ สือจ๋า"
สือจึงตีกลับไปว่า: "ท่านแม่ทัพก็ไปเองสิ"
ซิ่นจึงจกกลับไปว่า: "นี่เป็นคำสั่งของแม่ทัพ"
สือจึงสวนกลับไปว่า: "ไม่มีทางหรอกย่ะ"
 
ทัพหวนฉียังคงรุกคืบเข้าไปยังแดนจ้าวต่อไป พวกเขาต่างก็เข้าใกล้ ยี่อัน ด้วยความประหลาดใจโดยมิได้เผชิญกับการสกัดกั้นจากจ้าว.(ตรงนี้ผมแอบหวั่นใจนะครับว่า หลี่มู่จะใช้แผนล่อปิดประตูตีแมว คล้ายกับที่ทำกับหวังฉีในศึกยุทธการณ์กู้หม่าหยาง).
หน่ากุยซึ่งเป็นกองลาดตระแวนเบื้องหน้าของทัพเฟ่ยซิ่นกล่าวว่า สงครามนี้อันตรายยวดยิ่ง เขาจึงต้องเห็นเบื้องหน้าด้วยตาตนเอง. เขาบอกให้กลุ่มของตนหยุดและสังเกตุเห็นม้า. ทีแรกเขาคิดว่าเป็นจ้าว จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นกองลาดตระเวนของหวนฉี.
หน่ากุยสงสัยว่าคงเป็นคนของกานหวังทหารของเขากลับไม่คิดว่านางจะส่งหน่วยของนางเองมายังที่เช่นนี้หรอก
ขณะที่พวกเขากำลังพวกคุยอยู่ก็ได้สังเกตุเห็นกองลาดตระเวนนั้นถูกโจมตีและถูกสังหาร และก็คิดว่า นั่นเป็นกองซุ่มโจมตีที่คอยสังหารกองลาดตระเวน
หน่ากุยบอกให้ทหารของตนกลับไปบอกเตียวว่า เขาจะเข้าไปลึกเพื่อสืบเสาะอีกเล็กน้อย.

กองบัญชาการหวนฉี:
หมอหลุนคึกคักที่พวกเขากำลังไปถึงยี่อันในอีกวันครึ่งโดยไร้ซึ่งการต่อสู้ใดๆ. เขาเลยเอ่ยว่า "บางที มันอาจเป็นเพราะผลจาการกระทำของพวกเรากระมั้ง"
ซิ่นจึงกล่าวออกไปว่า "เป็นเพราะพวกเรามัวแต่จดจ่ออยู่กับยึดปราการของพวกเขาโดยที่มิมีผู้ใดออกมาละสิมิว่า".
แม่ทัพอีกคน(ที่มากับเฟิ้งอี้) เอ่ยว่า "มันยังนอกเหนือจากความคาดหมายของพวกเราก็เป็นได้ขอรับ".
ปี้จึงเอ่ยขึ้นว่า "ชะรอยว่าพวกเขาอาจหวาดระแวงที่จะสู้ด้วยกำลัง 140,000 ที่เรามีอยู่เพลานี้ จึงตัดสินใจที่จะไม่ใช้กำลังบุก".
เตียวจึงกล่าวไปว่า "อาจเป็นเช่นนั้น แต่ก็ยังตะขิดตะควงอยู่ ใฉนเราจึงผ่านมาได้โดยมิมีอะไรมาสกัดกั้น แล้วพวกเราก็มีปัญหาเพราะกองสอดแนมของพวกเราถูกสังหาร เราจึงมิได้ข้อมูลอันใดของปราการซะด้วย".
อ้ายส่านก็เห็นด้วย
หมอหลุนจึงเอ่ยว่า: "บังเอิญพวกข้าเองก็เผชิญกับปัญหาเดียวกัน"
ปี้และแม่ทัพอีกคนก็ได้ตระหนักถึงกองลาดตระเวนที่พวกเขาส่งไป
 
เตียวกล่าวว่า "พวกเราได้รับแจ้งว่าหน่ากุยที่อยู่เบิ้องหน้าแม้พวกเขาอยู่มิได้ไกลจนเข้าใกล้ฉีหลี่มากนัก".
หมอหลุนจดจ่อกับหน่ากุยและเหมิงเถียนก็จดจ่อไปที่ฉีหลี่
เตียวกล่าวต่ออีกว่าซ "ฉีหลี่เป็นปราการขนาดย่อมอยู่ติดกับยี่อัน ข้าจึงคิดว่าพวกเราควรยึดมันเสียก่อนจะทำการโจมตียี่อัน เนื่องจากมันจักเป็นที่มั่นต่อฉินให้ถอยกลับ หากการศึกยี่อันมันยืดเยื้อ"
อ้ายส่านจึงเอ่ยว่า: "ข้าเห็นพ้อง ท่านเหมิงเถียนเองก็เคยกล่าวทำนองเดียวกันก่อนหน้านี้"
หมอหลุนเองจึงกล่าวขึ้น: "ความคิดของเขานั้นก็เข้าท่า เนื่องการพักผ่อนหย่อนใจภายในปราการ ยังดีเสียกว่าอยู่ภายนอกล่ะนะ"
เตียวจึงกล่าว: "อีกฝ่ายก็อาจรู้แบบนี้เช่นกัน แล้วยี่อันจักส่งกำลังพลของพวกเขาเพื่อยับยั้งเป็นแน่"
ซิ่นเลยเอ่ยถามขึ้นว่า: "นี่หมายความว่าในที่สุดจะเริ่มเลยหรอ"
เหมิงเถียนจึงตอบ: "ก็ตามนั้น"
 
หมอหลุนถามไถ่ขึ้นมาว่า "พวกเราต้องจัดการกับเรื่องนี้เช่นไรดี ในเมื่อหลังจากนี้พวกเราต้องบุกยี่อันซึ่งเป็นอะไรที่ใหญ่เกินตัว"
เตียวจึงตอบกลับไปว่า: "ข้าว่า เป็นไปได้เราควรส่งไปแค่ทัพเดียว และมิควรเอาทัพหวนฉี เนื่องจากการสังหารหมู่ของพวกเจ้า จักไปเพิ่มกำลังลุกฮือของพวกจ้าวให้สูงขึ้น"
หมอหลุนจึงเอ่ยว่า: "เสียดายจัง"
ซิ่นจึงเอ่ยว่า: "งั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่เฟ่ยซิ่นจัดการละกัน"
เตียวก็เห็นด้วย
จากนั้นเหมิงเถียนจึงได้เอ่ยขึ้น: "ประเดี๋ยวก่อน ข้าว่าข้าขอยกหน้าที่นี้ให้กับทัพปี้เถิด"
ซิ่นตระคอกใส่เหมิงเถียน
เหมิงเถียนจึงเอ่ยว่า "ก็เพราะทัพทั้งสองเป็นทัพพิเศษไง ทั้งเฟ่ยซิ่นและเล่อหัวเป็นทัพอิสระตั้งแต่วันที่เป็นหน่วย 300 นายแล้ว และมิต้องสงสัยอันใดเลยว่าพวกเราพัฒนาทักษะด้านการตอบสนองต่อสถานการณ์ใหม่ๆ หากกองลาดตระเวนยังมิอาจเคลื่อนเข้าไปได้ นั้นก็เป็นสิ่งสำคัญในการศึกกับยี่อัน ซึ่งพวกเรารู้เพียงผิวเผิน".
หมอหลุนจึงแทรกขึ้นว่า "ก็อย่างที่เเหมิงเถียนกล่าวไว้นิว่า ทั้งสอง(น่าจะหมายถึงเล่อหัวกับเฟ่ยซิ่น)มีไว้เพื่อรุกยิ่อัน ทัพปี้จึงตัวเลือกในการหลั่งเลือดคราได้เหมาะเหม็ง ข้าชอบนะ"
เหมิงเถียนจึงกล่าว "ข้ามิได้พูดเช่นนั้นว่าพวกเขาจักด่อยกว่าเรา ทว่าการรักษาไว้ซึ่งรี้พลของพวกเขาดีกว่าพวกข้าก็เท่านั้น"
เตียวก็เอ่ยว่า "ข้าต้องขอขมา ถึงกระนั้น ข้าก็เห็นด้วยกับที่เหมิงเถียนกล่าว"
ซิ่น: "แบบนั้นข้าเห็นมิด้วย พวกข้าจักเป็นผู้ที่บุกยึดฉีหลี่เอง"
ปี้จึงทักท้วงไปว่า "เอาน่า พวกข้าจักจัดการฉีหลี่เอง เจ้าควรเตรียมตัวสำหรับการรุกยี่อันเสียเถิด"
ซิ่นประหลาดใจ ในขณะที่ เตียว เหมิงเถียนและอ้ายส่าน ก็ขอบคุณเขา.
ปี้จึงเอ่ยกับซิ่นว่า "อย่าเข้าใจผิดสิ เทียบกับทัพพวกเราทั้งสองแล้ว ทัพข้านั้นก็มิได้โดดเด่นอันใด ไงก็ตามพวกข้าก็มีทักษะในการรับมือกับทุกสถานการณ์ได้อย่างเหมาะสม. หากต้องใช้วิธีดั้งเดิม ทัพเฟ่ยซิ่นก็มิใช่ว่าจะดีที่สุด ทัพปี้น่ะดียวดยิ่งสำหรับการนี้. ทักษะของพวกข้าคือการรักษากำลังพล ฉนั้นข้าจักเบิกทางข้างหน้า ให้กับการศึกยี่อัน"
ดังนั้นพวกเขาจึงยกฉีหลี่ให้ปี้จัดการ

ปราการฉีหลี่ (Eng: Jukryeo):
ทัพฉินได้เข้ากระชั้นชิดฉีหลี่ แต่กลับไม่เห็นกำลังทหารวางด้านนอกและกล่าวว่ามันจักกลายเป็นการปิดล้อมโดยพลัน
ปี้กล่าวว่าตนผิดพลาดเองที่ว่าเขาเก่งกาจในการปิดล้อม และสงสัยกับตัวเองว่าจักเริ่มโจมตีเช่นไร. ทหารของเขาก็เอ่ยว่าพวกเขาประจำตำแหน่งแล้วและพร้อมจะเข้าโจมตีทุกเมื่อ.
คำบรรยายกล่าวไว้ว่า: รัชศกสื่อหวงปีที่ 14 (233 ปี ก่อนคริสตกาล) ฉินยกกำลังพลมหาศาลบุกอุดรแดนจ้าว และเป็นศึกแรก ณ ฉีหลี่ ซึ่งได้ถูกจารึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์
ปี้ส่งพลเกาทัณฑ์และพลราบเคลื่อนไปด้านหน้า.
เซี่ยงเล่ยและสือก็สังเกตุเห็นบางอย่าง อั่งก็เลยถามว่าสือว่ามีอันใดรึ
นางจึงกล่าวว่า "...ไอ้ปรากรนี่มัน...อะไรกัน..."
 
สัปดาห์หน้ามีต่อ!