อ่านแปลเป็นไทย(ไม่ฝังซับ)จากตัวแปลอิ้งของกลุ่ม 4chan โดยกระผมเอง ในช่องกล่อง Spoiler (แบบมีประกอบภาพเป็นหน้าๆสามารถชมได้ที่กลุ่มเฟซ Kingdom คนไทย) หากใครที่จะนำไปฝังซับโดยใช้การแปลของผมรบกวนให้ credit ชื่อ Banzai_man ด้วยนะขอรับ
ปล.มังงะสัปดาห์หน้ามีต่อ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หน้า 1
ปกตอนเปิดด้วยภาพสี
อี้ยางผู้นำตระกูลซากุ้ยและคนของนาง
ดำชื่อตอน: เคล็ดวิชาของอสูรวาลุกา
เป็นไปได้ที่ภาพนี้จะเป็นภาพปกเล่มต่อไปนะครับ

หน้า 2
เปิดตอนมาด้วยภาพมุมสูงร่วมฉินเล่อหัวและเฟยซิ่น กรูกำลังเข้าเมืองยี่อันได้สำเร็จ
ด้านบนกำแพงเมืองเหล่าทหารจ้าวต่างพากันทิ้งอาวุธและยอมจำนน
เตียวเข้าควบคุมสั่งการ
เป่ยเหลียวกงเจ้าเมืองยี่อันถูกกุมมตัว

หน้า 3
ทหารฉินต่างขึ้นไปบนหลังคาบ้านเรือนโบกสะบัดธง"เฟย"กันถ้วนทั่วแและกู่ร้องขึ้นว่า
: "พวกเราทำได้แล้วโว้ยยยยยย"
: "คะ แค่พวกเราเอง"
: "พวกเราพิชิตยี่อันได้แล้วววว"
: "โอ้ววววว"

ด้านเถียนหยงก็ขวบม้าเดินมากับหน่วยของตน
นายทหารของเขาเอ่ยขึ้นว่า
: "รี้พลฝั่งขวาทั้งหมดต่างก็ยอมจำนนเช่นกันขอรับ"
เทียนหยง
: "เห็นล่ะ"
นายทหาร 2
: "เราทำได้แล้วนะขรั่บ นายกองห้าร้อยเทียนหยง"
เทียนหยง
: "อืมม ครั้นก็ต้องยกความดีความชอบขอบพลราบล่ะนะ"
: "เนื่องด้วยพวกเขาเป็นผู้เปิดประตูและทั้งหมด.... หือ?"
ทันที่ที่เทียนหยงกำลังกล่าวก็หยุดชะงักโดยพลัน

หน้า 4
เทียนหยงหน้าทอดสีเมื่อเห็นพวกซิ่นรายล้อมเทียนโหย่ว
เขาจึงรีบลงจากม้าและเอ่ยถามว่า
: "ฮะ เฮ้ย"
: "เทียนโหย่ว"
: "เกิดอะไรขึ้น...น่ะ"
: "เฮ้ย!!!"

ด้านพวกกานโต่วก็คุกเข่าร่ำให้ต่อหน้าเทียนโหย่ว
กานโต่ว
: "ท่านเทียนโหย่ว ได้โปรดลืมตาเถิดขอรับ"
: "ท่านเทียนโหย่ว"
: "เป็นความผิดของพวกข้าน้อยเอง เป็นความผิดของพวกข้าน้อยอีกแล้ว"
: "เป็นเพราะพวกข้าน้อยนั้นแข็งแกร่งไม่พอ"
: "เราจึงได้ผลักภาระแก่ท่านเทียนโหย่ว"
: "เพราะเขากันทางเข้าไว้ด้วยตัวเขาเอง"
: "ท่านเทียนเโหย่ว"

ด้านตรงบันได
เหวยผิงตะโกนเรียกซิ่นว่า
: "ดะ ด้านนี้ก็เหมือนกัน"

หน้า 5
พวกเหวยผิงน้ำตาไหลพลางกล่าวว่า
: "หลงฉวน... ไม่ลืมตาขึ้นเลย"
: "ทะ ทั้งยังรู้สึกว่าเขาจะเริ่มเย็นเผิกขึ้นแล้ว..."
: "จงเถียเองก็เหมือนกัน"
: "เขาก็นอนแน่นิ่ง... ไม่ไหวติงเลย..."
: "พวกเขาทั้งสองไม่ขยับตัวเลย..."

เทียนได้ยินก็เอ่ยขึ้นว่า
: "ไรกัน...?"
: "ทั้งสามนั่น"
: "ต่างก็เป็นพวกเจนศึก"
: "ไฉนพวกนั้นถึงได้...?"
: "ยะ อย่ามาอำข้าเล่นสิฟ่ะ"
: "ลุกขึ้นมาเซ้ เทียนโหย่ว"
: "ลุกขึ้นมา"
? 
: "หยุดเถิดขอรับ ท่านเทียนหยง"

ด้านเหอเหลียวเตียวมีมาใช้มารายงานว่าด้วยเรื่องของพวกเทียนโหย่ว
นางทราบข่าวจึงรุจไปยังพวกซิ่นและฝากฝั่งงานให้เหมิงเถียนจัดการครู่นึง

หน้า 6
?(น่าจะเป็นเทียนหยง)
: "เทียนโหย่ว ฟื้นสิ เฮ้ย เทียนโหย่ว"
ทางด้านพี่น้องสกุลเชียงก็กำลังพักอยู่ตรงบันได
เชียงหลี่ได้ถามฮุ่ยว่าเป็นอะไรหรือไม่

ทหารนายนึงเอ่ยขึ้นว่า
: "ท่านเทียนโหย่ว ท่านหลงฉวน ท่านจงเถีย"
: "หากเราเสียพวกเขาในคราเดียวล่ะก็"
: "ทัพเฟยซิ่นต่อจากนี้มีหวัง..."
ทหารอีกน้อยก็อุธานเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ซิ่นก้มหน้าก้มตาและกล่าวขึ้นว่า
: "มันเป็นความผิดของข้า..."
: "ข้าทำให้พวกเขาต้องลงมือทำเกินตัว..."
ฉงหยวนแย้งขึ้นว่า
: "ไม่หรอก! มันเป็นผลพวงจากการที่ทุกคนทำอย่างถึงที่สุดต่างหาก"
: "มิใช่ความผิดของใครทั้งนั้น!!
ฉงหยวนจึงปลอบซิ่นว่า
: "ตั้งสติหน่อย"
: "หากเจ้ามัวแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างงี้ พวกเราคง..."
: "ซิ่น!!!"
?(ตรงนี้ผมไม่ทราบนะครับว่าใช่ซิ่นหรือกานโต่ว"
: "ไม่สิ มันเป็นความผิดข้า เป็นอีกครั้งแล้วที่ข้า..."

และแล้วเตียวก็มาถึงนางได้ตะโกนเรียกชื่อพวกเทียนโหย่ว

จากนั้นฉงหยวนก็เห็นถึงคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาไกล้

หน้า 7
ซากุ้ยได้มายืนอยู่ตรงหน้าพวกซิ่น

ซิ่น
: "มีอะไรไม่ทราบ"
: "ข้าไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างพวกแกหรอกนะ"
อี้ยาง
: "คนผู้นั้นยังคงหายใจอยู่หรือไม่?"
ซิ่นและเตียวสงสัย
อี้ยางยังคงกล่าวซ้ำว่า
: "ยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่?"

กานโต่วตอบขึ้นมาทันทีว่า
: "...เขายังคงหายใจรัวริน ทว่า..."
: "...อีกไม่นานคง..."

หน้า 8
อี้ยาง
: "เช่นนั้น ก็ส่งชายผู้นั่นแก่เรา"

ตั้นเก้า
: "ไรนะ"
กานโต่ว
: "เจ้าพูดว่าไงกัน!?"

ทหารนายนึง
: "พวกแก...."
: "ตั้งใจจะทำอะไรกับท่านเทียนโหย่วกันแน่"
ซิ่น
: "ถ้าพวกแกยังพูดไม่เข้าเรื่องอีกละก์"
: "ข้าจักหั่นพวกแกทั้งหมดเป็นสองซีกเลยคอยดู"

อิ้งหยาง
: "เรามิได้พูดโป้ปดแต่อย่างได"
: "เรากล่าวว่าจักมอบรางวัลที่เข้ามาในยี่อันได้ โดยตระกูลซากุ้ยจักหยิบยื่น"การรักษา"แก่ชายผู้นั้น"

ซิ่น
: "ไงนะ..."
เตียว
: "ระ...รักษางั้นรึ!?"
เทียนหยง
: "ตระกูลซากุ้ยเนี่ยนะ?"

หน้า 9
พวกซิ่นเตรียมท่าจับอาวุธที่จะเข้าห่าหั่นกับซากุ้ยและกล่าวว่า
ซิ่น
: "อย่ามากับข้า"
: "อย่างพวกแกที่ไม่ทำอันใด สักแต่เล่นกับศพ จะมารักษางั้นรึ ฟังแล้วเหลวไหลสิ้นดี"
ซูจุ่น
: "ยอมแพ้ซะเถอะ"
ตั้นเจี่ย
: "อย่าริอาจเข้ามาใกล้ท่านเทียนโหย่วนะเฟ้ย"
เตียว
: "ปะ ประเดี๋ยวก่อน"
ซิ่น
: "เตียว"
เทียนหย่ง
: "เฮอเหลียวเตียว!?"

เตียวได้เอ่ยถามซากุ้ยขึ้นว่า
: "พวกเจ้ารักษาเขาได้งั้นรึ?"
อี้ยางจึงตอบกลับไปว่า
: "ผู้ใดจะไปรู้"
: "มันอาจจะสายไปสำหรับเขา"
: "แต่มันก็อาจจะไม่"
: "ทว่าสิ่งเดียวที่พวกเรากล่าวได้อย่างมั่นใจนั้น..."
: "สำหรับพวกเรา แต่หั่นศพมาเนิ่นนาน"
: "กระดูก อวัยวะ"
: "ร่างกายมนุษย์" เหล่านั้นเป็นสิ่งที่พวกข้าช่ำชองในการจัดการยิ่งกว่าหน้าไหน"

หน้า 10
ฉงหยวนจึงกล่าวไปว่า
: "นั่นก็จริงแหะ..."
เทียนหยงถามซิ่นจะเอายังไง

อิ้หยางกล่าวขึ้นมาว่า
: "หากเข้าหวังทีจะช่วยเขา เช่นนั้นก็จงเร่งมือ"
: "เพราะแม้แต่พวกเรา ก็มิอาจคืนชีพคนตายได้"

เตียวถามซิ่นในการตัดสินใจของเขา
ซิ่นกำหมัดและเอ่ยขึ้นว่า
: "หากเจ้าช่วยเขาไม่ได้ ข้าไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่..."
อิ้ยางกล่าวกลับไปว่า
: "ไม่สลักสำคัญว่าเจ้าจักทำอันใด"
: "กระนั้นเราจะทำให้ดีที่สุด"
: "เรามิอาจกระทำอันใดที่นี่ได้"
: "นำเขาไปยังห้องที่สะอาด"
: "และเตรียมน้ำกับน้ำต้มสุกให้เร็วเท่าที่จะเป็นไปได้"
: "ฉี่ยาง夕亜 ปู้หยู่ 波宇 ข้าให้พวกเจ้าจัดการละกัน"
?
: "อืม"

หน้า 11
ทุกคนต่างพากันย้ายพวกเทียนโหย่วมายังอาคารแห่งนึง
และได้เตรียมอุปกรณ์ในการรักษาให้กับตระกูลซากุ้ย

หน้า 12
ซิ่นได้เฝ้ารอพวกเขาอยู่นอกห้องในขณะที่พวกกานโต่วนั่งคุกเข่าภาวนาให้ทั้งสามคนรอด
ซิ่นได้นึกย้อนถึงคำพูดของพวกเทียนโหย่วในอดีต
เทียนโหย่ว: "คนที่คิดอยากจะออกรบในหน่วยของเจ้านั้นย่อมมิได้มีแค่ข้าแน่นอน" (จากตอนที่ 82 เล่ม 8
หลงฉวน: "ไปกันเถิดขอรับท่านนายกอง ไปคว้าชัยขั้นแรกของพวกเรากันเถิด" (จากตอนที่ 122 เล่ม 12)
จงเถีย
: "...." (555+ น้อยมากที่จะเห็นจงเถียพูดสักครั้ง)

ถัดมายังด้านของเล่อหัวที่หอบัญชาการของกำแพงเมืองยิ่อัน
นายทหาร
: "ท่านเหมิงเถียน"
: "ข้าน้อยได้ส่งพลม้าไปลาดตระเวนแล้วขอรับ"
เหมิงเถียน
: "อา"

อ้ายส่าน
: "เพลานี้นับได้ว่าเป็นความดีความชอบใหญ่หลวงของเฟยซิ่นนะขอรับ"
เหมิงเถียน
: "อือ ตามนั้นล่ะ"

หน้า 13
ลู่เสียนได้เอ่ยถามขึ้นว่า
: "ท่านเหมิงเถียนขอรับ มาคิดดูแล้ว"
: "ท่านเคยกล่าวว่ากับพวกเราว่า"
: "หนทางในการรอกของเราหลังจากพิชิตยี่อันและปิดล้อมตามหลัง"
: "จำเป็นต้องประสานสองกำลังพลจากที่อื่นสินะขอรับ"
เหมิงจึงกล่าวว่า
: "ใช่"
ลู่เสียน
: "ว่าแต่ สองสิ่งนั้นคืออันใดขอรับ"
เหมิงเถียนให้คำตอบว่า
: "ข้อแรกจะเป็น"
: "ปราการฉีหลี่"
: "มันจะเป็นที่ที่ซากทัพของทัพหวนฉีจักกลับไปยังฉีหลี่ซึ่งพวกเรายืดมาได้ในกศึกก่อนหน้านี้"
: "เพื่อจะได้ฟื้นฟูกำลังทัพให้เพียงพอ"
ลู่เซียน
: "ฟื้นฟู..."
นายทหาร
: "ที่ฉีหลี่..."
เหมิงเทียน
: "ใช่แล้วล่ะ"
: "เผื่อเหตุการณ์เช่นนี้"
: "เราจึงยืดเมืองนั้นก่อนจะตียี่อัน"

หน้า 14
เหมิงเถียน
: "ขึ้นอยู่กับว่าแม่ทัพจักยังคงมีมีชีวิตอยู่หรือไม่และให้เขาเข้าไปยังปราการยี่อันหรือฉีหลี่แห่งใดแห่งหนึ่ง"
: "หากแม่ทัพหวนฉีเข้าร่วมในสองทัพนี้ได้ ขวัญกำลังใจของพวกเขาจักฟื้นคืนมา"
: "ยิ่งไปกว่านั้น หากมีทัพฉินอยู่กันสองเมือง ข้าศึกย่อมต้องแปรกำลังพลของตนเป็นแน่"
: "ฉะนั้นเราจึงยังสามารถรอดต่อไปได้อีกสักวัน..."
: "กระนั้นเราทำได้เพียงรอคอยให้ฉินส่งกำลังเสริมมา"
: "เรามิมีหนทางรอดอื่นมากไปกว่านี้แล้ว"
: "ครั้นเสียนหยางได้รับรู้ถึงการนี้"
: "ผู้บัญการเหล่าทัพชางผิงจวินจักส่งกำลังพลมาอย่างแน่นอน"
ลู่เสียน
: "...นั่นก็จริงอยู่ขอรับ..."
ทหารนายนึง
: "...ทว่า"
: "ในเมื่อเป็นเช่นน้ัน..."
: "สิ่งแรกที่ต้องทำคือ..."
*ทหารนายนี้กล่าวเหมือนจะทราบว่าที่เขาต้องทำการตั้งรับการปิดล้อมของทัพจ้าว

หน้า 15
ถัดมายังหอบัญชาการอีกแห่ง
ตระกูลซากุ้ยและกลุ่มของหน่ากุยซึ่งอยู่บนนั้น
หน่ากุยเอะใจเห็นซิ่นก็ได้เดินขึ้นมาด้านบน

หน้า 16
ซิ่นได้สบตากับอี้ยาง

หน่ากุย
: "ท่านแม่ทัพ"

ซิ่น
: "เทียนโหย่วและคนอื่นๆ..."
ซิ่นขบฟันข่มเขิ่นที่จะพูดแต่ก็ยังเอ่ยต่อไป
: "ซากุ้ย พวกแกนี้มันซะจริง"
: "ทว่า..."
: "พวกนั้นรอดมาได้ต้องขอขอบใจในความสามารถของพวกเจ้าครานี้..."
: "ในฐานะแม่ทัพ... ข้าอยากแสดงความจริงใจของตนพื่อการนี้"

หน้า 17
หน่ากุย
: "...พวกเขาทั้งสาม....ยังรอดหรือ?"
ซิ่นจึงตอบว่า
: "ใช่ ทุกคนปลอดภัยดี"
: "กระนั้นก็ยังมิมีทีท่าจะไหวติงสักพัก"
: "แต่เจ้าพวกนั้นยังรักษาชีวิตของตนเองไว้ได้"
: "มันน่าโมโหสำหรับข้าที่จะกล่าวเช่นนี้... ทว่าต้องขอบใจพวกเจ้าตระกูลซากุ้ย"

อี้ยาง
: "งั้นหรา"
: "พวกเขารอดสินะ"
: "ช่างน่ายินดีที่ได้ยินเช่นนั้น"
: "ถ้างั้น"

หน้า 18
อี้ยาง
: "เราควรจะมาพูดคุยเรื่องความรู้ของพวกข้าและทักษะที่มาจากการทำศพกัน"
: "นั้นใช่ไหมที่เจ้าอยากจะรู้ซิ่น หน่วยเฟยซิ่น"
หน่ากุยจึงเอ่ยถามขึ้นว่า
: "เช่นนั้นที่พวกเจ้าทำไปมันมีประสงในใจสินะ"
อิ้ยางจึงกล่าว่า
: "เหออ"
: "ใครเล่าจะรู้ได้"
: "ทว่าหวนฉีมิใช่ชายที่ไม่ทำอันใดสักอย่างโดยไร้ความหมาย"
ซิ่น
: "หวนฉีนะเรอะ?"
อี้ยาง
: "ทุกการกระทำทำของเขามีเหตุผลหลายประการให้กระทำสิ่นนั้น"
: "แม้แต่ตอนที่เขาเปลี่ยนซากุ้ยให้เป็นดั่งที่เราเป็นอยู่ทุกวันนี้..."
: "มันมีนัยสำคัญในการกระทำเช่นนั้น..."