734 อ่านแปลเป็นไทย(ไม่ฝังซับ)จากตัวแปลอังกฤษทีม Mangadex เชิญที่ช่อง Spoil ขรั่บ
หากใครที่จะนำไปฝังซับโดยใช้การแปลของผมรบกวนให้ credit ชื่อ Banzai_man ด้วยนะครับ
และต้องขออภัยที่ไม่ได้อัพลงใน Pantip นะครับเนื่องจากกระผมติดเกมอยู่ 555 แล้วตอนนี้ก็ล่วงเลยจน 736 ออกแล้วด้วย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้734
หน้า 1
ดำชื่อตอน: 生き延びる手段 (วิธีเอาตัวรอดของเรา)

หน้า 2
เนื้อหาดำเนินจากตอนที่แล้ว 
หวนฉีกระทำการเอามีดเสียบเข้าลูกตาหลางฟู่คนนึงจนดับดิ้น

หน้า 3
หัวโจกที่เห็นทันเตรียมท่าชักกระบี่จากฝัก
ทว่ากลับโดนหวนฉีใช้มีดกระสวกท้อง
หัวโจกทำท่าจะเอ่ยให้หยุด
แต่ก็ถูกผ่าท้องจนไส้ทะลักเสียก่อน

หน้า 4
หัวโจกหลางฟู่ฟุบลงไปกองกับพิ้นกรีดร้องอย่างทรมาณ
จากหวนฉีได้ปามีดไปยังคอของหลางฟู่คนนึง
ในขณะนั้นเองก็มีหลางฟู่อีกคนง้างกระบี่ฟันหวนฉี
หวนฉีจึงก้มหลบและใช้ฟันข้อเท้าหลางฟู้คนนั้นจนเกือบขาด แล้วก็ยกกระบี่ตนขึ้นพร้อมเอ่ยว่า
: "เพลงกระบี่ของแกเนี่ย ทื่อชะมัดยาด"

หน้า 5
หวนฉีฟันหลางฟู่คนดังกล่าวจนสิ้น
เหล่าเด็กๆคนอื่นๆต่างตะลึงถึงความแข็งแกร่งของหวนฉี

หลิน
: "ละ เหลือเชื่อ"
: "สี่คนรวดเดียว"
: "ทั้งหมดเหลือแค่..."
: "คนเดียวแล้ว...!"

หลางฟู่หัวล้านวิตกที่ได้เห็นการกระทำของหวนฉีจึงเอ่ยขึ้นว่า
: "เล่นอะไรของแกกันฮ่ะ?"
: "ไอ้เด็กเมื่อวานซืน"
: "พวกข้าจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย"

: "พยายามทำเสียงเข้มครึม หรา?"
: "ทั้งๆที่เหลือแกอยู่คนเดียวเนี่ยนนะ ไอ้แก่..."

หน้า 6
หวนฉีเอ่ยว่า
: "ต่อหน้าเด็กเหลือขอทั้งหมดอย่างพวกเราเนี่ย"
???
: "จูเอ่อร์竹耳(แผลเป็นด้านขวา) ฉ่านตั๋ว山多(แผลเป็นด้านซ้าย หน้าคล้ายจูเอ่อร์)"
: "ฉีป้า喜巴(น่าจะเป็นคนที่เอาผ้าปิดตาข้างนึง) แล้วคนอื่นๆ"

หลางฟู่หัวล้าน
: "ไอพวกลูกเต่า"
: "พวกผู้ใหญ่ไมได้มากันเล่นๆนะเฟ้ย" (ตรงนี้งงมากไม่รู้จะแปลไง
: "ยังไงแกก็ฆ่าข้าไม่ได้หรอก ต่อให้พวกลูกเต่าอย่างแกเกาะกลุ่มกัน"

หวนฉีจึงได้เย้ยกลับไปว่า
: "พวกเราทำไม่ได้งั้นหรา?"
: "ขนาดข้าผู้เดียว ยังคว่ำตั้งสี่ตัวลงได้ โดยไม่เหงือตกยากออก"
: "งั้นข้าคงต้องดับลมหายใจไอ้หมอนี้ก่อนละกัน"
ว่าแล้วหวนก็เดินเข้าไปหลางฟู่ที่โดนตนปามีดเสียบเข้าที่คอ
หวนฉีเสียบดาบเข้าปากของเขา

หลางฟู่หัวล้านตะโกนขึ้นว่า
: "เฮ้ย นั้นแกจะบ้าอะไรกัน"

หน้า 7
หวนฉี
: "เฮ่ฮ่ฮ่ฮ่"
: "ก็พวกพวกเขาอ่อนวอนอยู่ไม่ใช่หรา?"
: "เด็กคนอื่นๆนะ"
: "ว่า "ได้โปรดไว้ชีวิตพวกข้าด้วยเถิด" น่ะ!"
หลางฟู่ที่โดนหวนฉีเอากระบี่เสียบปากบอกให้หวนฉีหยุด
จากนั้นหวนฉีก็เสียบกระบี่ทะลุท้ายทอยปลิดชีพในที่สุด
แล้วหลางฟู่หัวล้านก็ตะโกนขึ้น
: "ยิ่งเจี่ยว英角..."
เด็กคนอื่นๆ ยืนล้อมหลางฟู่หัวล้าน
หลางฟู่หัวล้านร้อนรนพลางแกว่งกระบี่ป้องกันตัวเองพร้อมพูดไปว่า
: "โธ่เว้ย ไอ้พวกลูกเต่า"
: "ถอยไปนะเฟ้ย"
: "ขืนใกล้แม้แต่ก้าวเดียว..."

หน้า 8
: "ตา...."
สิ้นเสียงหวนฉีสังหารด้วยการปามีดเข้าศรีษะอย่างจัง

หวนฉีเลยบอกกับเด็กคนอื่นๆว่า "เอาเลย"
ว่าพวกเด็กชายที่ล้อมหลางฟู่หัวล้านก็เข้าไปรุมแทงสังหารให้ดับสิ้น
: "เอาคืนให้กับคนอื่นๆ"
: "และนี่ก็สำหรับไอ้ที่พวกแกทำมาจนถึงตอนนี้"
: "ตายซะ ไอ้"

เฉ้า
: "พวกเขาทำได้..."
อี้ยาง
: "พวกเขาจัดการพวกมันห้าคนได้"
???
: "ระ เราทำได้"
: "เราทำได้ แต่ว่า..."

จากนั้นส่ายยางก็ตะโกนขึ้นว่า
: "หวนฉี"
: "เจ้า... เจ้าทำอะไรลงไป"

หน้า 9
ส่ายยาง
: "ตอนนี้เจ้าสังหารคนพวกนี้ไป ตระกูลหลางฟู่ได้ยกโขยงกันมาสังหารพวกเราเพื่อเอาคืนแน่"
: "พวกมันเป็นกลุ่มใหญ่... และแข็งแกร่งด้วย... แถมยังมีกันมากด้วย"
: "เราไม่เมีทางขัดขืนพวกมันได้"
: "เราจึงไม่สามารถที่จะช่วยเด็กๆพวกนั้นได้"
: "สิ่งเจ้าทำลงไป...."
: "เจ้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าพึงกระทำลงไปไหม? หวนฉี"

หัวโจกหลางฟู่ที่เส้นแตก
: "เฮะเฮะ  ถูกของนังนั่นนะแหละ"
: "พวกแกจบเห่แล้ว"
: "ลูกพี่หลางฟู่ไม่มีทางอภัยให้คนทรยศอย่างพวกแกแน่"
: "เขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าพวกข้าอยู่ที่นี่"
: "ฮ่าฮ่าฮ่า พวกแกไม่ตายดี"
: "พวกแกทุกตัวจะได้เจอกับความเจ็บปวดจนกว่าจะสิ้นใจนั่นแหละ"

หวนฉีก็ตัดคำของมันและสังหารพร้อมเอ่ยกับส่ายยางไปว่า
: "เออ แต่ก่อนหน้านั้น"
: "ไหนล่ะคำขอบใจแก่ข้านะ?"
ส่ายยาง
: "หา?"
หวนฉี
: ก็"ขอบใจ"
: "ที่ช่วยข่าไว้"
: "ไม่ใช่หรา?"
ส่ายยาง
: "นี่เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน"
: "มันไม่สำคัญหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับข้า"
หวนฉี
: "สำคัญสิ"

หน้า 10
: "พวกเจ้านะมันช่างน่าเวทนาเหลือเกิน"
: "มันกลายเป็นเรื่องปกติของพวเจ้าแล้วหรา"
: "ที่ต้องอยู่ให้คนอื่นมา "ฉกฉวย" ไปนะ"
: "นั่นนะคือสิ่งที่น่าเวทนา ไม่ใช่หรา?"

หน้า 11
ส่ายยาง
: "แต่ว่า"
: "พวกข้า... อ่อนแอ...

หวนฉี
: "ไม่เป็นไร"
: "ปล่อยให้ข้าจัดการเอง"
: "ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง"

หน้า  12
ตัดมายังปัจจุบัน
หน่ากุยได้กล่าวขึ้นว่า
: "มันจะไม่เป็นไรหราที่จักจบลงเช่นนั้น?
: "เจ้าจักทำเช่นไรต่อกับตระกูลนั้น"
: "ในเมื่อพวกเจ้าได้สังหารคนของพวกนั้นไป?"

อี้ยาง
: "เรามิได้ทำอะไรมากนัก"
หน่ากุย
: "หมายความว่าไง"
อี้ยางจึงอ่ยว่า
: "พวกข้าเพียงสังหารพวกมันก่อนที่พวกมันจักสังหารเรา"
หน่ากุย
: "ว่าไงน่ะ?"

หน้า 13
อี้ยาง
: "ตระกูลหลางฟู่เป็นกลุ่มโจรใหญ่ขนานแท้"
: "ใหญ่ถึงขั้นที่ว่า พวกมันมิมีผู้ต่อกรมันได้เลย"
: "และเพราะเช่นนั้นการป้องกันของพวกมันจึงหย่อนยาน"
: "พวกข้าแทรงซึมพวกมันโดยแฝงตัวไปกับพวกเด็กรับใช้ของพวกมัน..."
: "พอผู้นำของหลางฟู่พลอยหลับ พวกข้าจึงลอบสังหารมันได้"
: "ดูเหมือนหวนฉีจะผสมบางสิ่งลงในเหล้าของพวกมัน แล้วพอทุกคนกินเลี้ยงกันก็พากันเมาหัวราน้ำและพากันหลับลึก"
: "จึงทำให้มันกลายเป็นการง่าย"
ซากุ้ยคนนึงก็เอ่ยขึ้นว่า
: "ฆ่าพวกมัน ก่อนที่ศัตรูจะเริ่มเคลื่อนไหว"
: "ทั้งหมดล้วนเป็นไปตามแผนของหวนฉี"

ซิ่นจึงเลยถามขึ้น
: "...นี่เจ้าจะบอกว่า พวกเจ้าล้างบางได้ทั้งตระกูล แม้จะเป็นแค่เด็กเนี่ยนะ"
อี้ยางเลยตอบว่า
: "พวกข้าล้างบางพวกมันมิได้หรอก"
: "เพราะพวกมันเป็นตระกูลขนาดใหญ่"
: "ทว่าพวกข้าก็ได้ทำให้พวกมันอ่อนแอลง"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ
: "เพราะพวกข้าสังหารพวกระดับสั่งการไปไม่มีกี่คนในเวลาเดียวกัน"
หน่ากุย
: "หากเจ้าไม่สังหารพวกมัน เช่นนั้นคมดาบแค้นของพวกมันต้องพุ่งมายังพวกเจ้าสิ"
: "เพราะศักดิ์ศรีของตระกูลมันเหนือกว่าเป็นไหนๆ"
: "หากพวกนั้นไม่ได้ฆ่าพวกเจ้า ตระกูลพวกนั้นได้อกแตกเป็นเสี่ยงๆแน่"หมายถึงอยู่ไม่สุข)
ส่ายยาง
: "ตามนั้น"
: "พวกข้าสลดใจ"

หน้า 14
: "ที่จำต้องทิ้งสถานที่นั้นไป"
: "ที่นาเปิดเล็กๆในหุบเขา ซึ่งพวกข้าสามารถอยู่ได้อย่างสงบ"
: "มันมีแน่น้ำสายเล็กๆอยู่ใกล้ๆ"
: "ช่างเป็นที่ที่เงียบสงบและยอดเยี่ยม"
: "มันเป็น "สรวงสรววค์อันร่มเย็น" ของพวกข้าที่สร้างอย่างปราณีตด้วยมือของพวกข้าเอง"

ภาพตัดมายังปัจจุบัน
: "โดยสัจจริงแล้ว มีไม่กี่คนที่ปลงใจจะอยู่ต่อ ทว่า"
: "พวกข้าไม่มีทางเลือก"
: "ขืนอยู่ต่อ พวกข้าคงได้บรรลัยสิ้น"

หน่ากุยจึงถามไปว่า
: "เช่นนั้นพวกมันย่อมต้องส่งคนมาไล่สิ"
: "แล้วพวกเจ้าสลัดพวกมันได้หรา"

อี้ยาง
: "การจะสลัดพวกมันให้หลุด ดูจะเป็นไปไม่ได้"
: "ไม่ว่าพวกข้าจะหนีไปไหน พวกกองล่าของพวกมันย่อมแกะรอยตามพวกข้าได้เสมอ"
: "การละทิ้งที่นาของเราเองนั้นยังไม่เพียงพอ"
: "นั้นละทำไมหวนฉีจึง..."

ภาพตัดมายังอดีตอีกครั้ง
มีเด็กคนนึงวิ่งไปหาคนๆอื่น(น่าจะเป็นฉ่านตั๋ว)ตะโกนขึ้นว่า
: "เน้พวก! มานี่สักเดี๋ยวสิ"
: "หวนฉีเขา"
: "หลางฟู่สองคนที่โดนกับดักเรา
: "แล้วหวนฉี..."
ทุกๆก็สงสัย
ฉ่านตั๋วจึงกล่าวไปว่า
: "เอาเถอะน่า ตามข้ามาเร็ว"

หน้า 15
ภาพปรากฎให้เห็นถึงความสยดสยองที่หวนฉีกระทำ
หั่นร่างของเหยื่อเสียบต้นไม้ ลากไส้ยองใยเป็นเถาวันย์ ต่างๆนาๆ

เด็กๆต่างตกตะลึงแล้วก็เอ่ยกันขึ้นว่า
: "ไรกัน"
: "หวนฉี!?"
: "บ้าอะไรกันเนี่ย"
: "นี่มัน..."
บางคนถึงกับสะอีดสะเอียนจนต้องอาเจียน

อี้ยาง
: "เจ้ากระทำการป่าเถื่อนเยี่ยงนี้ลงไปได้อย่างไรกัน หวนฉี..."

หวนฉีได้เอ่ยกับพกวเขาขึ้นว่า
: "ลำไส้ในท้องของคนเราเนี่ย มันยาวชะมัดยาดเลยแฮะ"
: "พวกเจ้าจะมาดูข้างในนะ"

เด็กคนอื่นๆก็กล่าวกับเขาไปว่า
: "อะ อย่างกับเราต้องการแหละ"
: "นะ น่าหยะแหยงที่สุด"
: "นี่เจ้าเสียสติไปแล้วรึยังไง"

หน้า 16
หวนฉี
: "ก็ถูกไม่ใช่หรา?"
: "หากพวกเจาทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ก็ไม่มีใครตามหลังมาแล้ว"

ส่ายยาง
: "หวนฉี เจ้าอย่าบอกข้านะ ว่าเจ้า..."

หวนฉี
: "ในเมื่อพวกเจ้าใช้กำลังไม่ได้ พวกเจ้าก็ต้องใช้หมองของพวกเจ้าเซ้"
: "หากเจ้ามิอาจเอาตัวรอดได้ด้วยวิธีปกติ"
: "เช่นนั้นเราก็ต้องทำในแบบที่ไม่มีผู้ใดเขากระทำกัน"

ส่ายยาง
: "เจ้าจะบอกว่า..."
: "นี่เป็นวิธี..."
: "ที่พวกข้าจะรอดได้...?"
หวนฉี
: "อ้า"

หน้า 17
หวนฉ๊
: "นี่เป็นหนทางทำให้ไม่มีไอ้หน้าไหนบังอาจทำให้พวกเจ้าเจ็บปวดอีก"
เด็กๆคนอื่นๆขบฟันยอมทำตามแบบหวนฉีเพื่อให้พวกตนรอด

หน้า 18
กลับมายังปัจจุบัน

ซิ่น
: "....นั้น"
หน่ากุย
: "นั้นเป็น..."
: "จุดกำเนิดของ "ตระกูลซากุ้ย" สินะ"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ
: "ใช่ นั้นล่ะคือจุดกำเนิด"
: "ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา"
: "พวกข้าได้ละทิ้งตัวตนของตัวเองเพื่อมัน"
: "พวกข้าจับคนที่ติดกับ"
: "แล้วแสดงภาพสุดอำมหิตและละเลงศพของพวกมันในแบบที่ไม่มีมนุษย์หน้าไหนจักจินตนาการได้"
: "ข่มขวัญให้พวกมันประจักษ์อยู่เรื่อยมา"

หน้า 19
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ 1
: "หึ ทีแรก พวกข้าก็คิดว่าเราเองมันบ้า"
: "แต่พวกเรายังคงพร่ำบอกกับตนเองว่า"
: "มันก็เพื่อปกป้ิองคนของเราและกีดกันศัตรูไปให้พ้นทาง"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ 2
: "เราเคยชินกับมันอย่างรวดเร็ว"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ 1
: "เอ้ เราทำงั้นหรอกหรอ?" (ตรงนี้งงกับการแปลมาก)

หน่ากุยจึงถามไว่า
: "แล้วการไล่ล่าล่ะ..."
อี้ยางจึงตอบว่า
: "วันหนึ่ง พวกมันหยุดตามเรามา"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ 1
: "เพราะพวกข้าสังหารไปเยอะโดยแท้"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ 2
: "ถึงขั้นมีข่าวลือว่าพวกข้าไม่ใช่มนุษย์ได้แพร่สะพัดออกไป"
: "เป็นไปอย่างที่หวนฉีได้ว่าไว้"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ 3
: "อันที่จริง ข้าเป็นคนนึงที่แนะนำชื่อ ซากุ้ย"
: "เพราะหวนฉีถามว่าข้ากลัวอะไร ข้าจึงเล่าให้เขาถึงเรื่องปีศาจที่จะลากคนลงไปในทราบที่ปู่ของข้าเคยเล่าให้ฟัง"
: "แล้วหวนฉีก็เอ่ยว่านั้นน่ะเยี่ยมไปเลย"
*ซากุ้ย 砂鬼 แปลว่า ปีศาจทราย"
ซิ่น
: "ไอ้นั้น ข้าจำเป็นต้องรู้ไหม ว่าแต่เอ็งใครเนี่ย"

เหลียวหมิน
: "งั้นตอนที่เจ้าพูดว่าหัวหน้าสร้างตระกูลซากุ้ยขึ้นมา..."
: "ก็เป็นเช่นนี้เองหรอเรอะ..."

ทันใดนั้นก็มีซากุ้ยอีกคนเปิดประเด็นขึ้น
: "ช้าก่อนสิ"
: "นั่นนะเป็นเรื่องราวของตระกูลซากุ้ย"
: "มันไม่เหมือนกับเรื่องราวที่หน่ากุยต้องการอยากจะรู้"
ซากุ้ยอีกคนเอ่ยชื่อของคนนั้นขึ้นมาว่า "เฉ้า"

เฉ้า
: "หน่ากุย..."

หน้า 20
เฉ้า
: "อยากที่จะรู้ว่าหวนฉีเป็นคนยังไง"
: "เช่นก็ต้องรู้ว่าแท้จริงไอ้สิ่ง"
: "ที่มันเป็น "โทสะ" ซึ่งแผดเผาในใจของเขา"

หน่ากุยตกใจในทันทีที่เฉ้าจะเล่าถึงสิ่งที่เราคืบแครงใจมานานอย่างอะไรคือ "โทสะ" ที่เขาสงสัยก่อนหน้า
และซิ่นที่อยู่ด้วยก็ยิ่งอยากจะรับรู้ถึงสิ่งนั้น

เฉ้า
: "เข่นนั้นพวกข้าจะเล่าให้ฟัง"
: "ถึงวันที่หวนฉีซุ่มโจมตีขุนนางที่เผาใบหน้าข้า"