ปลาดิบตัวที่ 715 ขนย้ายจากญี่ปุ่นขึ้นฝั่งโชซ็อน
แล่ซาชิมิ(สรุปเป็นภาษาอังกฤษ)โดย jeeswag เจ้าเดิม
ลากซาซิมิมาให้ชิม(แปลเป็นไทย)โดยผมเอง
หากรสชาติมันเปลี่ยน(เน่า เพราะเอาซาชิมิไปดำน้ำส่วนหนึ่ง) ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
ถ้าต้องการซาชิมิแบบสดๆ ก็ไปตามที่อยู่ตามลิ้งค์นี้เลย
https://www.reddit.com/r/Kingdom/comments/twatbg/kingdom_715_kr_spoilers/
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จ้าว:

- หลี่มู่ได้รับรายงานว่าทุกกองพลออกมากันหมดแล้ว
- หม่าเป๋ยฉือเอ่ยกับหม่าหนานฉือผู้เป็นบิดาตนว่า ตนจักล่วงหน้าไปก่อนและอวยพรให้เขาโชคดีในการรบ
- หม่าหนานฉือจึงกล่าวกับเขาว่า "สู้ให้มันสมน้ำสมเนื้อหน่อยล่ะ แล้วไอการอวยพรให้โชคดีไรนั่นน่ะ ข้าไม่ต้องการหรอก"
- หลี่มู่จึงกล่าวขึ้นว่า "ที่พวกเราต้องทำคือสู้แบบปกติดั่งที่เราทำกันทุกที"
- หม่าเป๋ยฉือเอ่ยขึ้นว่า "ข้าน้อยรอคอยที่จะได้สู้ภายใต้คำสั่งใต้เท้าหลี่มู่อีกครั้งตั้งแต่ที่ท่านจากเอี้ยนเหมินไปตั้ง 12 ปีที่แล้ว"
"บางคนถึงร้องงอแงเมื่อได้รับสาส์นช่วยรบด้วยแหละ"
- เกา หมินเหิง ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงบอกปัดหม่าเป๋ยฉือเพื่อลบความอายตนว่า "ข้าไม่ได้พูดอะไรอย่างงั้นซักหน่อย"
- หม่าเป๋ยฉือจึงกล่าวไปว่า "ไม่เป็นไรเพราะยังไงมันก็เป็นเรื่องจริงนิ เนอะ"
- หม่าเป๋ยฉือกล่าวว่า พวกเขาตั้งหน้าตั้งตารอจริงๆ และกล่าวว่าตั้งแต่ที่ไห่เนี๋ยเป็นคนแรกที่ได้รับอนุญาตให้เดินทางไปกับหลี่มู่ นางคงจะโดนหยอกล้อแน่ๆเมื่อนางกลับสู่เอี้ยนเหมิน
- แม่ทัพว่านเหวินแห่งยี่อันก็พูดทำนองเดียวกันกับพวกเขา
"ครั้นเมื่อหลี่มู่สร้างชื่อ สู้รบในเอี้ยนเหมินและนำพาความสงบสุขมาสู่แดนนั้น ชาวจ้าวในแดนอุดรต่างเริ่มคิดว่าผู้ปกครองที่แท้จริงของอุดรนี้คือท่านหลี่มู่ พวกเราต่างรอโอกาสได้ต่อสู้กับท่านหลี่มู่"
- จากนั้นว่านเหวินจึงโห่ร้องปลุกระดมพลรอบตัวเขา
- ทุกๆคนต่างฮึกเฮิมไปกับแรงขวัญกำลังใจ
- แล้วซุ่นซุ่ยจู้ก็โผล่มาและเอ่ยว่า "ท่านหลี่มู่นั้นคือผู้ที่คู่ควรจะกลายเป็น [อ๋อง] "

- แล้วว่านเหวินจึงกล่าวว่า "ไอ้พวกฉินต้องตกตะลึงงึงงันกับจำนวนกองพลอุดรทั้งหมดที่จักกวาดล้างพวกมันให้เหี้ยนยันคนสุดท้ายเป็นแน่แท้"
- หลี่มู่จึงกล่าวว่า "นั่นเป็นไปตามแผนแล้ว มันจะเป็นไปดั่งที่ท่านกล่าวอย่างถ่องแท้"

 
ฉิน:
- ทุกๆคนทางฝั่งฉินยังคงตกตะลึง และเหมิงเถียนก็คิดว่าพวกตนนั้นกลายเป็นไอ้โง่โดยแท้จริง
โง่ที่กระเ สือกกระสนเข้ามายังแดนนี้ ซึ่งพวกเขาไม่อาจถอยกลับและต่อกรกับจำนวนที่ต่างชั้นนี้ไปได้
- เขา(เหมิงเถียน)คิดว่าพวกจ้าวคงรู้แล้วว่าพวกตนจักต้องมายังยี่อันแน่ และก่อนที่พวกเราจะออกเอ๋อหยู(เปลี่ยนจากเอิ้นเหยา) พวกเขาก็เตรียมพร้อมสำหรับการนี้ไว้แล้ว
- แม้แต่การโจมตีของทัพเรือนสองแสนก็เป็นอะไรที่ธรรมดาสำหรับพวกเขา และพวกเขาก็ไม่ทันคิดว่ากองกำลังจ้าวในพื้นที่นั้นควรค่าแก่การเป็นภัยคุกคาม

- อย่างไรเสีย จ้าวสามารถเผชิญกับยี่สิบหมื่น(สองแสน)ที่พวกตนมีและด้วยความแข็งแกร่งที่เหมาะสมสำหรับการณ์นี้ ซึ่งมันอาจจะเตรียมไว้ล่วงหน้าด้วย
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกเขาตั้งเป้าจะโจมตีของยี่อัน
- เหมิงเถียนเริ่มสงสัยว่า มนุษมนาจะทำได้ถึงขั้นนี้เลยรึ
แม้แต่การปล่อยให้ทหารฉินห้าหมื่นมา เพื่อให้พวกเราตัดสินใจต่อว่าจะโจมตีต่อหรือไม่ก็เป็นส่วนหนึ่งในแผนของจ้าวงั้นรึ
- เหมิงเถียนอนุมานว่ามีเพียงคนเดียวที่คิดการเช่นนี้ได้ และรู้ว่ามันต้องเป็นแผนการของหลี่มู่ และคิดอีกว่า แม้แต่ผลของการศึกพวกก็คงตัดสินไว้แล้ว.
- หลี่มู่เอ่ยว่า "พวกเราตัดสินใจมานานกว่าครึ่งปีก่อนว่ายี่อันจักกลายเป็นสถานที่ที่พวกเราจักฝังพวกฉิน"

- เหมิงเถียนพยายามสั่งให้ทหารม้าของตนไปด้านหน้า
- หลี่มู่กล่าวเปิดศึกและทหารจ้าวก็เริ่มพุ่งจู่โจม
- ทัพเฟยซิ่นต่างตะโกนอย่างแตกตื่นถึงการโจมตีจากทุกรอบด้าน
- ปี้บอกให้ทหารของตนอย่าแตกรูปขบวน
- หมอหลุนเห็นเช่นนั้นถึงกับพูดไม่ออก
- ทัพฉินเผชิญกับการโจมตีพร้อมกันจากทุกรอบด้าน

- เหมิงเถียนรู้แล้วว่าที่แห่งนี้ถูกตระเตรียมไว้เพื่อการล่าและเขาก็พยายามมองหาช่องทางหลบหนี
- ทหารของเขาบอกให้เขาถอยไปอยู่แนวหลัง แล้วเหมิงเถียนก็กล่าวว่าตอนนี้เขากำลังหาทางออกอยู่

- ต่อมาพวกเขาเห็นจ้าวเข้าตะลุมบอนกับด้านซ้ายของพวกเขาแล้วเนื่องจากความเร็วของพวกจ้าว
- เหมิงเถียนบอกให้พลทหารราบและพวกเขาก็เห็นทัพอื่นตรงมาจากด้านหน้า
- จากนั้นเขาจึงบอกให้พวกตนเสริมแนวหน้าให้แข็งแกร่ง หากรูปขบวนของพวกแตกเมื่อใด ก็จบเห่เมื่อนั้น
- เขารำพึงกับตัวเองว่าหากตนไม่ให้ความสนใจกับกองกำลังเบื้องหน้าแล้ว พวกตนจะถูกบดยี้ราบคาบในทันที
- อย่างไรก็ตาม หากเขาไม่คิดคำนวณถึงสิ่งที่พึงต้องทำหลังจากนี้ พวกเขาคงบรรลัยลง ณ ที่แห่งนี้แน่

- เตียวได้รับรายงานว่าด้านขวาของพวกตนนั้น เจอกับปัญหาไม่ใช่แค่เฉพาะด้านจำนวน แต่เป็นเพราะจ้าวนั้นแข็งแกร่งด้วยเช่นกัน
- นางคิดว่าหากพวกตนไม่ทำอันใดสักอย่าง คงได้ถูกล้างบางเป็นแน่
- สถานการณ์นี้เป็นไปดั่งที่หลี่มู่หวังให้เกิดขึ้นแน่นอน และไม่อาจรู้ได้ว่าจะมีทางออกจากสถานกาณ์ที่หลี่มู่สร้างขึ้นนี้ได้หรือไม่
- ต่อมาปี้ได้รับรายว่ารูปขบวนของพวกเขายื้อไว้ไม่อยู่แล้ว และเมื่อปี้บอกให้ส่งกำลังเสริมไป มันก็สายไปซะแล้ว และรูปขบวยก็แตกในที่สุด