ปลาดิบตัวที่ 706 ขนย้ายจากญี่ปุ่นขึ้นฝั่งโชซ็อน
แล่ซาชิมิ(สรุปเป็นภาษาอังกฤษ)โดย jeeswag เจ้าเดิม
ลากซาซิมิมาให้ชิม(แปลเป็นไทย)โดยผมเอง
หากรสชาติมันเปลี่ยน(เน่า เพราะเอาซาชิมิไปดำน้ำส่วนหนึ่ง) ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
ถ้าต้องการซาชิมิแบบสดๆ ก็ไปตามที่อยู่ตามลิ้งค์นี้เลย
https://www.reddit.com/.../s6bpyh/kingdom_706_spoilers/
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ฝั่งจ้าว:
หลงฟู่และฮูไป๋ทั้งคู่ต่างนำกำลังทหารม้าละ 300 นาย ออกจากป้อม. ฮูไป๋ระดมคนที่เอ๋ยว่าพวกเขาจะหวนกลับเข้าสู่ปราการและจะสู้จนตัวตายด้านนอก. เขาเอ๋ยว่าเป้าหลายของพวกตนคือเถียนหลี่เว่ย จากนั้นก็จะควบมาไปยังที่ที่หวนฉีอยู่เพื่อแก้เค้นให้กับฮู่เจ๋อ. ก่อนที่พวกเขาจะย่างก้าวออกไปซุ่นสุ่ยจู้ก็ได้ขานเรียกฮูไป๋
 
ย้อนความหลัง:
ซุ่นซุ่ยจู้อนุญาตให้บุกออกประจันบานได้แต่ไม่ให้มีการบุกพลีชีพ. ฮูไป๋จึงเอ๋ยว่าตนนั้นไม่ตั้งการที่จะรับคำสั่งอะไรทั้งสิ้นจากซุ่นซุ่ยจู้
 
ฝั่งจ้าว:
ซุ่นซุ่ยจู้จึงกล่าวขอสวรรค์จงอวยชัยแก่เขาก่อนที่ฮูไป๋และคณะของเขาจะออกไป
 
ฝั่งฉิน:
ทัพเฟ่ยซิ่นแลเห็นทหารออกมาจากป้อม เตียวจึงกล่าวว่า ทัพหวังเจี้ยนตั้งรับการโจมตีเยี่ยงนั้นไม่ทันแน่. นางสังเกตุว่าพวกมันเล็งเป้าไปที่เถียนหลี่เว่ย และเอ๋ยว่า "อันตราย". ซิ่นถามว่าประตูปิดหลังพวกนั้นออกมาหรา เตียวจึงยืนยันว่า พวกเขาไม่มีเจตนาที่จะหันหลังกลับและวางแผนที่จะตายด้านนอกนี่.
 
ฝั่งจ้าว:
ทัพหวังเจี้ยนพยายามหยุดพวกเขาไว้แต่ทัพเจ้ายังคงตีฝ่าได้ต่อไป. หนึ่งในคนของเถียนหลี่เว่ยขอคำสั่ง เถียวหลี่เว่ยจึงเอ๋ยว่า สายเกินไปที่จะหนีแล้ว ต้องเผชิญหน้ากับมันดีกว่าโดนฆ่าไล่หลัง. ทัพจ้าวเข้าใกล้เถียนหลี่เว่ยเข้าไปทุกที แต่พวกเขาก็ถูกโจมตีด้วยกำลังของหวังเจี้ยน. เถียนหลี่เว่ยขอขมาหวังเจี้ยน และเขาก็เอ๋ยว่าไม่เป็นอันใดและถ้าหากพวกนั้นที่มาจากซากทัพของหูเจ๋อยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นอะไรที่น่ารำคาญ.
เถียนหลี่เว่ยบอกให้ทหารของคนสังหารพวกเขาให้เหี้ยนในพื้นทะเลของทหารฉินและบอกว่าพวกว่าพวกมันมุ่งไปยังทัพของหวนฉี จึงต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะต้องออกไปไม่ได้. ซุ๋นซุ่ยจู้และคนของเขาเห็นว่าการโจมตีเถียวหลี่เว่ยล่มไม่เป็นท่าเพราะหวังเจี้ยน
 
ย้อนความหลัง:
ซุ่นซุ่ยจู้กล่าวว่าตนไม่อาจยอมมีบุกพลีชีพ แต่การบุกฝ่านั้นสามารถกำจัดเถียนหลี่เว่ยได้ ก็ยอมรับได้ว่าเป็นกลยุทธ์ที่เหมาะสม. อย่างไรเสียพวกเขาก็นำไปได้คนละ 300 นาย. ฮูไป๋จึงถามกลับไปว่านั้นเป็นเงื่อนไขรึและซุ่นซุ่ยจู้ก็ยืนยันเช่นนั้น.
ซุ่นซุ่ยจู้เอ๋ยว่าตนเข้าใจดีถึงความรู้สึกของเขา(ฮูไป๋) แต่อย่าได้บุกฝ่าพลีชีพเทียว แล้วมีหรือที่ฮูไป๋อยากจะฟังเขา.
ซุ่นซุ่ยจู้กล่าวกับเขาว่าหากการจู่โจมเถียนหลี่เว่ยล้มเหลว ก็ให้เปลี่ยนเป้าหมายตรงไปยังหวนฉีทันที.
หากว่าล้มเหลวก็จงผละจากศึกนั้นโดยพลันและเอาตัวรอดมิว่าจะยังไง.
ฮูไป๋ถามว่าจะให้บอกให้เขาอยู่อย่างอัปยศหราและซุ่นซุ่ยจู้จึงถามไปว่าจะแก้แค้นก็ให้มีขอบเขตด้วย
ซุ่นซุ่ยจู้จึงกล่าวกับเขาว่า การบุกพลีชีพนั้น ก็แค่การวิ่งหนีให้พ้นทางนั่นแหละ.(อันนี้มันใช้คำว่า running away นะครับ ซึ่งอาจจะสื่อถึงการ หนีได้ด้วย)
เพื่อที่จะได้แก้แค้นหวนฉีอย่างแท้จริง พวกเขาต้องมีชีวิตอยู่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามจนกว่าจะได้หัวของมันมา
ฮูไป๋เลยเอ๋ยว่า ตนรู้อยู่แล้ว และถามซุ่นซุ่ยจู้ว่าเขาจะไปรู้อะไรกับพวกตน ในเมื่อเขาเป็นแค่คนที่มาจากแดนอุดร จะไปเข้าใจอะไรกับทัพฮู่เจ๋อ
ซุ่นซุ่ยจู้จึงกล่าวกับเขาว่า ถ้าพวกเขาตายไปพร้อมกับหวนฉี ไม่ว่าพวกเขาจะตายเยี่ยงไรก็ไร้ความหมาย.
 
ฝั่งจ้าว:
ฮูไป๋สั่งกำลังของตนให้ถอนตัวและให้หน่วยของเขาทำหน้าทีเป็นกองหลังในขณะที่หลงฟู่เป็นกำลังนำบุก. ทัพของหวังเจี้ยนพยายามหยุดพวกเขา. ซุ่นซุ่ยจู้และคณะของเขาแลเห็นหน่วยของฮู่เจ๋อโดนล้อมตรึงไว้และทหารต่างก็คิดว่าการจัดการถียนหลี่เว่ยมันไม่ได้ผลเสียแล้ว. ซุ่นสุ่ยจู้จึงออกคำสั่งพลธนูยิงสนับสนุนพวกเขา. เหล่าพลธนูก็กล่าวว่ามันไม่ได้ผลเนื่องจากพวกเขาอยู่ไกลกว่าลูกธนูจะไปถึง ซุ่นสุ่ยจู้จึงเอ๋ยว่าหากทำทำไม่ได้อย่างน้อยก็ลดจำนวนรี้พลของฉินที่ไล่กวนหลังพวกเขา.
ฮูไป๋กล่าวกับซุ่นซุ่ยจู้ว่าอย่าประเมินพวกเขาต่ำไป เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
หลงฟู่เอ๋ยว่า ถึงเวลาที่พวกเขาจะมุ่งไปยังเป้าหลายที่แท้จริงของพวกเขาและก็ทำการออกจากแนวทัพหวังเจี้ยนได้.
กองกำลังหลงฟู่ใกล้วพอที่จะเห็นกองบัญชาการของหวนฉีแล้ว แต่พวกเขากลับต้องมาปะกับทัพเฟ่ยซิ่น
ซิ่นกล่าวกับพวกเขาว่าตนขอขมาด้วย แต่ก็มิอาจปล่อยให้พวกเขาไปไกลจากจุดนี้ได้
 
สัปดาร์หน้ามีต่อ