ปลาดิบตัวที่ 708 ขนย้ายจากญี่ปุ่นขึ้นฝั่งโชซ็อน
แล่ซาชิมิ(สรุปเป็นภาษาอังกฤษ)โดย jeeswag เจ้าเดิม
ลากซาซิมิมาให้ชิม(แปลเป็นไทย)โดยผมเอง
หากรสชาติมันเปลี่ยน(เน่า เพราะเอาซาชิมิไปดำน้ำส่วนหนึ่ง) ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
ถ้าต้องการซาชิมิแบบสดๆ ก็ไปตามที่อยู่ตามลิ้งค์นี้เลย
https://www.reddit.com/.../com.../sh8tqu/kingdom_708_korean/
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ทัพหวนฉี:
ภายหลังจากที่ซิ่นโค้นหวงฟู่หลงได้ เหล่าทหารของหลงฟู่ต่างโศกเศร้าในขณะที่ ทหารของหวนฉีก็ตะเบ็งใส่ซิ่นที่สังหารเขาแทนที่จะได้จับเป็น. พวกเขา(น่าจะทหารของหลงฟู่)ถึงกับบอกว่า พวกตนจะฆ่าเขา(ซิ่น)ตามหลงฟู่ไปเลย. ทหารของหลงฟู่เองต่างก็เตรียมพร้อมที่จะโจมตีซิ่นที่บังอาจสังหารหลงฟู่.
ขณะที่ทหารของหวนฉีตะโกนบอกให้ตระกูลซือหม่าลากเขาลงมาจากหลังมาและสังหารเขา(ซิ่น)เสีย แล้วซิ่นก็ตะโกนใส่พวกเขาบอกให้ หุบปาก.
 
เขาเรียกทหารหวนฉีว่าเศษสวะ และเอ๋ยว่าตนมาเพื่อช่วยหวนฉีทั้งๆที่ทัพเฟ่ยซิ่นเองก็ต้องการที่จะทำมันสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ชอบใจหวนฉี
เขาเอ่ยว่าเพราะที่เขาเคลื่อนตัวมานั้น เนื่องจากความรู้สึกในฐานะแม่ทัพ พวกเขาเองก็ไม่อาจชนะศึกได้ และบอกความรู้สึกขอบคุณต่อพวกเขา
จากนั้นซิ่นก็เอ๋ยว่า พวกเขา(ทัพหวนฉี)ก็แก้แค้นให้เหล่ยถูโดยการสังหารคนไปเป็นจำนวนมากเมื่อปีก่อนแล้วนิ.
 
หมอหลุนจึงพูดขัดค้านขึ้นมาว่านั่นไม่ใช่การแก้แค้นเพื่อเหล่ยถู แต่เป็นการตัดสินใจทางยุทธวิธี. ซิ่นจึงบอกเขาให้เงียบ(ถ้าเป็น Profanity word ก็เป็น "" ไม่ก็ "อย่าสอด" 555+) และตนนั้นจะไม่มีทางให้อภัยคนของทัพหวนฉีทุกๆหมู่เหล่า. คนของทัพหวนฉีตกใจเล็กน้อยและบอกเขาว่าให้หุบปาก ไม่งั้นตนจะสังหารเขาด้วย. เซี่ยงเล่ยและสือก้ได้ฟังจากด้านหลัง.
 
จากนั้นซิ่นจึงได้พูดออกไปยังทหารของหลงฟู่. เขา(ซิ่น)นั้นรู้ว่าพวกเขาออกมาสู้ยันตัวตาย แต่เขาก็ได้บอกในสิ่งที่ยากจะให้พวกเขาได้ยิน. พวกเขาควรจะยอมแพ้และนำร่างของหลงฟู่กลับจ้าวซะ. หากปล่อยไว้ที่นี่ ร่างกายของจะมีอันเป็นไปจนยากที่จะพูดถึง. ทหารหวนฉีพยายามที่จะขัดไว้ ซิ่นจึงหยุดพวกเขา. เขา(ซิ่น)จึงถามทหารของหลงฟู่ว่าพวกเขาจะทำไหม และเล่ยกับสือก็ได้เตรียมพร้อม. ทหารหลงฟู่จึงกล่าวว่าพวกตนจะไปยอมแพ้ได้เยี่ยงไรในเมื่อเป้าหมายอยู่ตรงหน้าพวกเขาและก็ทำการบุก
ซิ่นคิดกับตัวเองว่า เขารู้ดีว่าพวกเขาจะทำยังไง แต่ยังต้องการที่จะพูดออกไปอยู่ดี
 
สือและเล่ยเข้ามาสกัดกั้นพวกเขาไว้ได้ และสือจึงบอกว่านายกองเสียงดังชิบพอฟังจากด้านนอก. จากนั้นนางก็กล่าวขอบคุณเขา นางเองก็เข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับส่วนที่ไม่น่าอภิรมณ์ของสงคราม. ทัพเฟ่ยซิ่นไล่จัดการทหารหลงฟู่ที่อยู่ ณ ฐานของหวนฉี. หมอหลุนเอ๋ยว่า แม้ต่อให้เขาเป็นแม่ทัพ แต่การพูดการจาก็ยังเหมือนกับคนโง่ แต่การที่พวกตนยังรอดมาได้ก็เป็นเพราะพวกเขา. หวนฉีจึงเอ๋ยว่า มันช่างน่าเบื่อซะจริง เพราะ "เขา" ไม่อยู่ที่นี่ด้วย. หมอหลุนคาดว่า เขาน่าจะพูดถึงเหล่ยถู
 
ฮูไป๋:
ฮูไป๋และทหารของเขาเห็นว่า หน่วยของหลงฟู่ไม่อาจไปถึงตัวหวนฉีได้. พวกเขารู้ดีว่า ขืนพวกตนยังอยู่ พวกตนอาจถูกกลืนในไม่ช้า. ทหารคนนึงของเขาจึงเอ๋ยขึ้นว่า มันมิใช่การตายที่ไร้ค่าอย่างที่คิด เพราะพวกเขาโค้นทหารฉินไปจำนวนหนึ่งด้วยตนเองได้ดีพอตัว. ฮูไป๋จึงนึกย้อนกลับไปตอนที่ซุ่นซุ่ยจู้บอกกับตนว่าการตายในขณะที่พยายามโค้นหวนฉี จักเป็นอะไรที่ไร้ค่า. ซุ่นซุ่ยจู้และคนของเขามองไม่เห็นหน่วยฮูไป๋/หลงฟู่แล้ว และคิดว่าการโจมตีนั้นจบลงด้วยความล้มเหลว.
ฮูไป๋นึกถึงสิ่งที่ซุ่นซุ่ยจู้บอกว่า เขาต้องรอดไม่ว่าจะอย่างไร จนกว่าจะได้กุดหัวของหวนฉีแล่วเขาคลุ้มคลั่ง. ซุ่นซุ่ยจู้จึงบอกให้เขาหลบหนีออกมา เพราะการศึกมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น.
 
ปราการเอิ้นเหยา:
ทัพหวังเจี้ยนเริ่มรุกคืบเข้าไปในปราการได้แล้ว และซุ่นซุ่ยจู้เองก็เตรียมการที่จะหลบหนีแล้ว. เหล่าทหารก็พูดขึ้นว่า เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมสู้กับเขา และซุ่นซุ่ยจู้ก็เอ๋ยกับพวกเขาว่า พวกตนทำบางสิ่งลุล่วงแล้ว ต้องขอบคุณพวกเขาเป็นอย่างยิ่ง.
 
ซุ่นซุ่ยจู้กล่าวกับพวกเขาให้แข็งใจไว้ และหลังจากที่ได้โค้นล้มหวนฉีและหวังเจี้ยนแล้วนั้น พวกเขาจะกลับมาช่วย.
ในที่สุดทัพหวังเจี้ยนก็ยึดเอิ้นเหยาได้สำเร็จ ชาวจ้าวที่เหลือถูกคุมตัวในฐานะนักโทษ.
 
ถึงแม้จะยึดเมืองมาได้ ทว่าเหล่าขุนพลทัพหวังเจี้ยนก็ไม่เป็นอันยินดีนัก เนื่องจากพวกเขาเสียกำลังพลของตนเกินกว่าที่คาดหวังไปถึง 3 ครา. หวังเจี้ยนเองก็เสียกำลังพลไปถึง 3 ครา เกินกว่าที่เขาจะคาดหวังเช่นกัน ในขณะที่กำลังมองแผนที่จับจ้องไปยังยี่อัน.
 
ฮูไป๋พบกับซุ่นซุ่ยจู้ในป่า และพูดว่า ตนรู้เส้นทางหลบหนีจากเอิ้นเหยา และกล่าวอีกว่า ตนมั่นใจในคำพูดของตน. ซุ่นซุ่ยจู้จึงเอ่ยว่า คราใดที่หวนฉีพ่าย กระแสจักเปลี่ยนทิศ และกล่าวว่าพวกเขาจะเดินทางไปประกบข้างหลี่มู่
 
สัปดาห์หน้า "งด"