.


           “น้องนภาพรุ่งนี้พี่ไม่ได้หยุดนะคะ น้องหยุดมั้ย! ความจริงพี่ต้องหยุดแหละ แต่มันมีงานด่วนไง พอดีพี่ต้องเข้าประชุมค่ะ อย่างอแงเลยนะคนดี เดี๋ยวเค้าให้อ้อน” เมธีพิมพ์แช็ตส่งไลน์หาเธอ พร้อมสติ๊กเกอร์จูบมาให้ด้วย เธอเปิดอ่านถึงจะขัดใจทว่าก็แอบหมั่นไส้ กับประโยคหลังที่สามีพิมพ์มา

              “หื้ย! ใครอ้อนใครกันแน่” เธอรีบพิมพ์ตอบกลับไป

                 “น้องโกรธพี่ไหม!” เขาถามกลับ ยิ้มให้กับข้อความที่อ่าน ลึก ๆ มันขัดใจมากที่พรุ่งนี้เธอหยุดแต่เขาดันไม่ได้หยุด ใครจะไม่ขัดใจ! ทว่ามันกลับชอบใจและทำให้ยิ้มได้

                 เพราะว่าภายใต้ข้อความที่ส่งมา มันมีความรู้สึกผิดของเจ้าของประโยคซ่อนอยู่ในนั้น มันสัมผัสได้ถึงความสำคัญในตัวของตัวเอง มันบอกว่าเขาห่วงความรู้สึกของเธอเป็นที่สุด

                “ไม่โกรธค่ะ! พี่เมธีตัวเองสบายใจเถอะ โกรธแล้วได้อะไร โกรธแล้วพี่เมธีก็ไม่ได้หยุดอยู่ดี” ตอบกลับไปจากใจจริง ไม่โกรธจริง ๆ เข้าใจ และ ยอมรับ

                 “ขอบคุณครับ ทำงานแล้วนะ คิดฮอดเด้! นานเลิกงานคัก อยากกลับไปกอดคน” เขาพิมพ์ตอบพร้อมสติ๊กเกอร์จูบอีก

                “จะแมนแถลงเว้าเป็นน้อผู้เฒ่า! จ้า ทำงานเถอะ นภาก็จะทำงานเหมือนกัน เจอกันตอนเย็นค่ะ จุ๊บ ๆ” เธอพิมพ์ไปขำไปด้วย ตลกตัวเองที่พิมพ์ไปแบบนั้น แต่ก็ชอบใจ ความรักความหวานของพวกเธอไม่เคยจืด แม้เวลาจะผ่านไปนานแต่ไหนก็ตาม  ความรักของพวกเธอสองคนจะยังคงความหวานหอมอยู่เสมอ

               เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ผ่านไปเกือบค่อนวัน บ่ายสี่โมงเย็นเมธีก็ทักหาอีก เป็นแบบนี้ทุกวัน ว่างไม่ได้จำต้องทักมาคุยกับเธอ เมธีเคยขออยากวิดีโอคอล ทว่าเธอไม่สะดวก

                  แม้ทำได้ก็ไม่อยากทำ คุยแบบพิมพ์แช็ตกันสบายใจมากกว่า ไม่เหมือนคนก่อนไม่เคยนึกถึงเธอหรอก แม้เวลาว่างหรือเวลาไหน ๆ เพราะคิดว่ากลับมาก็เจออยู่ดี แต่ว่าวันนี้ไม่มีคนนั้นแล้ว และ เธอเองก็มีความสุขที่สุดในวันนี้

                    “น้องนภาพี่เหนื่อยจังเลยค่ะ กลับไปจะกอดให้หายเหนื่อยเลยคอยดู” เขาทักไลน์หา เธอเปิดอ่านอมยิ้มให้กับข้อความ มันมีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกัน แม้จะแต่งงานอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้วก็ตาม

                “สู้ ๆ นะคะ จะสู้หรือจะอดตาย ฮา” พิมพ์ตอบกลับไปพร้อมเลขห้าหลายตัว “อยากทานอะไรบอกมา ตัวเองกลับห้องก่อนนภาก็อยู่เฉย ๆ นะ เดี๋ยวนภากลับไปทำให้ทานเอง ไม่ก็ซื้อกลับ พี่เมธีอยากทานอะไรล่ะ” พิมพ์ตอบกลับไปพร้อมความห่วงใยที่ท่วมท้น ทั้งห่วง ทั้งสงสาร ทั้งเอ็นดู ทั้งตลกในเวลาเดียวกัน ร้อยวันพันปีถึงจะได้เห็นเมธีบ่นเหนื่อย

                “อยากกินน้องนภาค่ะ” เขารีบตอบกลับมา ทว่าเธอได้อ่านแทบหัวเราะลั่นกันเลย

                “ฮือ….. “ พิมพ์ตอบกลับไปแค่ประโยคสั้น ๆ แค่นั้น ค่อนขอดให้หน้าจอโทรศัพท์ด้วย

                “อยากกินหมูกระทะ ซื้อร้านตรงข้ามที่ทำงานน้องก็ได้ค่ะ น้ำจิ้มเค้าอร่อยดี เอ้อ! ไม่เน้นตับนะเพราะกับน้องนภาก็มี ฮา” ส่งเลขห้ามาให้เธอหลายตัว พร้อมสติกเกอร์หัวเราะตามมาอีก

                “พี่เมธี! ฮ่วย! เบียร์เบอเอาเปล่า จะได้ซื้อกลับไปทีเดียวเลย ฮ่วย! คนหยังคิดไปตะเรื่องเดียว” พรนภาทั้งพิมพ์ทั้งหัวเราะ “ไม่ค่อยจะหื่น ไม่ค่อยจะกามเลยน้อ งึดหลาย!” ค่อนขอดเข้าให้ ถึงจะเป็นการคุยแช็ตไม่มีใครได้ยินหรือเห็นก็ตาม

              “เอ๋า…. กะคนที่ฮักหล่าตั้ว! ฮา ฮักหลายพร้อม ฮักบักคักบักแน ฮักอยู่ผู้เดียวหนิล้า” เมธียังยิงมุกไม่เลิก เธอเองก็อ่านไปหัวเราะไป “เบียร์น้องไม่ต้องซื้อมาค่ะ มันหนัก! แค่นี้แหละ พี่ไปทำงานแล้ว เจอกันนะคะ นานเลิกงานเว้ย!”

               “จ้า!” เธอตอบกลับไป จากนั้นก็เข้าสู่สภาวะปกติ ไม่มีไลน์ของเมธีพิมพ์กลับมาอีก

                …………………………………..

               หลังเลิกงานพรนภาจัดการซื้อหมูกระทะตามที่สามีรุ่นพ่อสั่ง จากนั้นก็ขับรถกลับบ้าน ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโด เคาะห้องสองสามทีคนข้างในก็เปิดประตูให้ พร้อมผายมือเตรียมโอบกอดเช่นทุกวัน ทำกันเล่น ๆ จนชิน จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว กับการกอดเมื่อเธอเลิกงานกลับมาถึง

                “โอยจะกอดอีกนานม้าย นภาหนัก! ว้าว! ดีมากค่า แบบนี้หน่อยถึงจะสมอยากทาน” พรนภามองเข้ามาในห้อง เห็นอุปกรณ์เตาย่างไฟฟ้า จาน ช้อนตะเกียบ สำหรับทานหมูกระทะพร้อมหมดแล้ว ยิ้มให้กับคนตรงหน้า

                เมธีรีบนำชุดหมูกระทะไปแกะเตรียมรอ ส่วนพรนภาขอตัวเปลี่ยนชุดทำงานออก สวมเสื้อฟุตบอลและกางเกงขาสั้น วันนี่ไม่ออกกำลังกาย ของดหนึ่งถึงสองวันรวมพรุ่งนี้ด้วย เนื่องจากทำมาสี่วันแล้วควรหยุดพักผ่อน

                  ทุกอย่างพร้อม หมูกระทะพร้อม เบียร์พร้อม คนพร้อม ปาร์ตี้เล็ก ๆ คืนนี้ก็เริ่มกันได้เลย ความสุขเล็ก ๆ ของพวกเธอสองคน แค่นี้! ก็เพียงพอ ไม่จำเป็นต้องมีร้านหรู อาหารแพง ๆ มีเพียงเบียร์และหมูกระทะกับคนของใจในคอนโดเล็ก ๆ ก็เพียงพอ

                “เอ้ยลืมค่ะ!” เขาอุทานระหว่างกำลังย่างเนื้อหมูอยู่ ทำให้พรนภาพลอยตกใจตามไปด้วย

                “อะไรคะพี่เมธี! ร้องซะนภาตกใจหมดเลย” ค่อนขอดให้กับสามีคราวพ่อ

               “อย่าพึ่งตกใจไปหมดคะ เหลือใจไว้ให้พี่ด้วย” เขายังไม่ลืมที่จะยิงมุกให้อีก มุกสด ๆ ที่คิดกันได้เรื่อย ๆ และ มันก็เรียกรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว พร้อมเสียงหัวเราะที่บ่งบอกว่าชอบใจยิ่งนัก “พี่แค่จะบอกว่าวันนี้ลิเวอร์พูลเตะค่ะ เตะกับคริสตัลพาเลซ” เขาพูดพลางลุกเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเพื่อจะดูฟุตบอลทีมโปรด

                 “น้องเล่นทีมไหนคะ เล่นเท่าไหร่” เขาถาม ทำสายตาทะเล้นให้ภรรยารุ่นลูกด้วย “กาบอลกับเมียอีกกั้นน่ะมื้อหนิ! น้องจะเล่นทีมลิเวอร์พูลกับพี่หรือว่าน้องจะเล่นทีมคริสตัล” เขาถาม ไม่ว่าอะไรหากพรนภาจะเล่นทีมตรงข้าม

               “อือ ขอคิดก่อน นภาไม่รู้ฝีเท้าของคริสตัลพาเลซเลย ไม่กล้าเล่นอ่ะ” พรนภาตอบพร้อมครุ่นคิดไปด้วย เพราะไม่ใช่ทีมโปรดจึงไม่ได้สนใจ ลังเลว่าหรือจะเล่นทีมลิเวอร์พูลกับสามีดี

               “เล่นคริสตัลก็ได้ พี่ต่อให้ลูกครึ่งค่ะ” เขาพูดพร้อมยักคิ้วให้ด้วย จากนั้นกลับมาทานหมูกระทะต่อ “หรือน้องจะเชียร์ลิเวอร์พูลกับพี่คะ อี่หล่า”

              “ถ้าชนะแล้วได้อะไรล่ะ” พรนภาลองเชิงถามดูก่อน

                “เหมียนเดิมค่ะ ถ้าน้องชนะพี่ให้ได้ทุกอย่าง แต่ถ้าพี่ชนะน้องก็ต้องให้เค้าได้ทุกอย่างเช่นกันนะ” พรนภาทำท่าครุ่นคิดอีกครั้ง “ลังเล! เพิ่นลังเลเด้หั่นน้อ ย่านได้ตามใจผัวติคะ พี่น่ะไม่เคยกลัวที่จะทำตามใจน้องเลย”

                 “เปล่า! ไม่ใช่อย่างนั้น! คนแก่หยังมาขี้น้อยใจแท้” แหย่สามีเล่น ๆ

                 “แก่แล้วรักเค้าปะล่ะ” ถามตามน้ำไป รู้ว่าพรนภาภรรยาสาวรักในความเป็นเขาทุกอย่าง

                “รักค่า! ฮา” พรนภาตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย ทั้งสองคนหัวเราะชอบใจกันใหญ่ “อือ… นภาเชียร์ลิเวอร์พูลกับพี่เมธีดีกว่า ถ้าเราไม่ได้แข่งกันเอง เราไม่ควรเป็นอริกันนะ เมื่อไหร่ที่ลิเวอร์พูลเจอแมนยู พี่เมธีตายแน่! หึหึ แมนยูทั้งใจ แมนยูทั้งจาย! พรนภาพูดหนักแน่น

                 ทั้งเขาและเธอปาร์ตี้หมูกระทะไปดูฟุตบอลไป เมธีก็พากษ์ไปเชียร์ไป อะไรจะอินขนาดนั้น! เสียงดังลั่นห้องไม่หวาดไม่ไหว

                “ยก ๆ ค่ะ ละลายหมดแล้วเบียร์น่ะ ยก ๆ”เมธีคาดคั้น เตรียมจะเทเบียร์ลงแก้วให้เธอ “มา ๆ ชนให้กับความชนะของลิเวอร์พูลในคืนนี้ ฮา”

                “ฮา! ชนจ้า!” พรนภาชนแก้วกับสามี ตอนนี้หมดเบียร์ไปหลายขวดแล้ว เริ่มจะเสียอาการบ้างแล้ว พูดอะไรก็ตลกไปหมด

             ราตรีนี้อีกยาวไกล เพราะพรุ่งนี้หยุด! ส่วนเมธีไม่ได้หยุดก็ตาม ชนแก้วย่างหมูกระทะดูฟุตบอลไปด้วย กับคนที่รักมันช่างมีความสุขที่สุด แค่เรื่องราวที่แสนจะธรรมดา แต่ มันกลับมีบางคนทำให้มันกลายเป็นเรื่องพิเศษทุกวัน

                ทั้งชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แค่คนที่เข้าใจ หัวเราะ สนุก และ ร้องไห้ไปด้วยกันแบบนี้ทุกวันก็พอ

                 “ฝากเก็บด้วยนะคะพี่เมธี นภาไม่ไหวแล้ว” สุดท้ายก็ยอมแพ้สามี ขอตัวไปนอนมุดผ้าห่มสักที

                 “อ้าว! จะทิ้งกันแบบนี้ได้ไงคะ น้อง… อย่าเนียนค่ะ ไปอาบน้ำก่อนเลย นอนทั้งเมาแบบนี้นอนไม่ได้หรอก ไม่ร้อนตัวเหรอคะ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ เดี๋ยวพวกนี้พี่เก็บเอง” เมธีบ่น บ่นไม่หยุด เธอจะนอนก็ไม่ได้นอน เมาก็เมา! บ่นอยู่นั่นแหละ มันหงุดหงิดมาก!

                “ฮ่วย! พี่เมธี… ฮ่วย! บ่นอยู่ได้” ลุกขึ้นนั่งมองสามี พูดทั้งน้ำตาคลอที่ถูกขัดใจในการนอน จะบ่นทำไมรำคาญจะแย่อยู่แล้ว “คนจะนอนก็บ่นอยู่ได้ ฮ่วย!”

                 “ก็ไปอาบน้ำก่อนนอนสิคะ ไปเลย! อย่าเว้ายาก!” เขาพูดหน้าตาเฉย ไม่สะทกสะท้านกับอาการงอนค่อนขอดของเธอเลยสักนิด

               สุดท้ายพรนภาก็ยอมลุกเดินไปอาบน้ำ หน้าบึ้งไม่คุยกับเมธีเลย ส่วนเจ้าตัวหัวเราะชอบใจใหญ่ที่บังคับตนได้ พออาบน้ำเสร็จก็กลับมาล้มหัวลงนอนต่อ เมธีก็ไม่บ่นไม่กวนไม่พูดมากอีก ปล่อยให้พรนภานอนได้ตามสบาย

                ผล็อยหลับไปรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที ดูนาฬิกาตีสอง อีกไม่นานก็เช้าแล้ว ทว่าพอนึกถึงตอนเช้ากลับใจหาย เนื่องจากสัปดาห์นี้ต้องหยุดคนเดียว เมธีติดงานไม่ได้หยุดด้วย แค่คิดก็เหงาจับใจกับระหว่างวันที่ต้องอยู่ห้องคนเดียว

                พอคิดเช่นนั้นจึงเอื้อมมือไปกอดสามีไว้แน่น ๆ จนกว่าจะเช้า ตัวของเขามันช่างอบอุ่นยิ่งนัก จากนั้นก็หลับไปอีกรอบ รอตื่นอีกทีเมื่อนาฬิกาปลุกตอนตีห้า เพื่อเตรียมข้าวเช้าให้กับสามี…

จบบท…

https://ppantip.com/topic/41223547…บทที่ 93