ตอนเราเด็กโดนทำไว้เยอะมาก ตอนนี้เรายังจำได้ พวกผู้ใหญ่ พ่อแม่ พี่น้อง ครอบครัว เขาไม่เคยเข้าใจเราสักครั้ง
หลายครั้งที่ตัวเรา นั่งร้องไห้ ต้องแอบไปร้องไห้ พอเห็นเด็กวัยเดียวกัน มีสิ่งที่เราไม่มี มันทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด น้ำตาก้อไหลเอง
 
ตัวเราไม่สามารถพึ่งพาใครได้เลยสักคน ไม่เคยมีใครเข้าใจเรา คนรอบตัวเอาแต่ ไร้เหตุผลกับเราเสมอ
เด็กที่เก็บกดไว้มากๆ จนหลายครั้ง อยากอาละวาดออกมา แต่พอ อาละวาด พอร้องมันออกมา โดนจับล็อกตัว เราอยากให้คนเป็น แม่ หรือ คนเป็นพ่อ
พยามทำความเข้าใจเราสักครั้งก้อได้ เราขอเคยสักครั้ง เคยก้อใจลูกจริงๆไหม เราอยากร้องออกมาดังๆ แบบดังสุดๆ น้ำตาเราไม่เคยมีใครรับรู้เลย
 
หลายครั้งที่เราก้อขำออกมา ทั้งน้ำตา เราอยากเป็นบ้า เสียงหัวเราะ ที่มีแต่ความเจ็บปวดในใจ
ตอนยังเล็กโดนบังคับให้เรียนอย่างโหด จ้างครูสอนพิเศษมาที่บ้าน ให้นั่งเรียน ภาษาอังกฤษ คณิตศาสตร์ ภาษาจีน ดนตรี
บางครั้งเราต้องนั่งทำหลายวัน เพื่อเกรดหรือ เราเรียนไปทำไม เราอยากรู้ เคยสงสารเด็กไหม บางวันเด็กมันก้อไม่ได้นอนเลยน่ะ ทรมานมากน่ะ
จนถึง ณ ตอนนี้ เรายังหลับๆตื่นๆอยู่เลย ไม่เคยได้นอนอย่างเต็มอิ่ม มาหลายปีแล้ว
 
อยากที่จะมีชีวิตเหมือนคนอื่นบ้าง รู้สึกแตกแยก อยากมีเพื่อน อยากเข้าสังคม อยากไปเที่ยวต่างประเทศกับเขาบ้าง อยากไปดูหนังในโรงบ่อยๆ
จนในที่สุด ตอนแม่เราโดนพ่อทิ้ง ไม่ต้องเรียนอะไรพันธุ์นี้อีกแล้ว เราหลังจากนั้นก้อกลัวความไม่สมบูรณ์แบบไปหมด ย้ำคิดย้ำทำ
ไม่กล้าลองอะไรใหม่อีกแล้ว ขอแค่มันต้องสมบูรณ์แบบ เราเคยนั่ง ประกอบคอมจัดสาย ใช้เวลาไป 4 วัน เพื่อความสมบูรณ์แบบ
ทุกวินาที ทุกนาที ขอแค่ให้มันออกสมบูรณ์แบบหมดที่สุด 
 
เราเคยพบจิตแพทย์หลายครั้ง ได้ยามาทาน ก้อไม่หาย เลวร้ายหนักกว่าเดิมอีก คนเป็นแม่พาเราไปหาจิตแพทย์ที่โรงบาลใหม่ก็ไม่หายอีก
เป็นแบบนี้อยู่หลายปี เราอยากให้ทุกคนเข้าใจเราบ้างเถอะ ที่เราเป็นแบบนี้เราอยากให้เขาเข้าใจเรา เข้าใจปัญหาของเราสักครั้ง
 
ตอนเราโดนบูลลี่ เราก้อเก็บกด ไม่มีเพื่อนเล่น มีคนมาบูลลี่เรา เราอยากชัดหน้ามันกลับ พอเราซักหน้ามันกลับ สิ่งที่เราได้กลับมา คือ อะไรอ่ะ
ตอนนั้นเรา อยากคิดให้ตัวเองตายๆไปเลย เราทนไม่ไหวแล้ว คำพูดของแต่ล่ะคน ไม่เคยพยามทำความเข้าใจเราสักครั้งเดียว
 
ครูก้อสั่งการบ้านอะไรมา เคยมองไหมว่า เรากดเก็บไว้มากแค่ไหน เราไม่เหมือเด็กคนอื่นเขาน่ะ ตอนอยู่บ้านเรานั่งร้องไห้ คนเดียวในห้องน้ำ
ตอนอยู่ โรงเรียน เราก้อไม่กล้าบอกอะไรกับใครเลย เรากลัวความผิดพลาด เราอยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นเขา เราอยากไปเที่ยวห้างบ่อยๆ
เราอยากมีพ่อแม่ที่ค่อยสอนให้เก็บเงิน บอกให้ตัวเราตั้งใจเรียน พ่อแม่ที่บอกอย่าไปเครียดให้มันมาก อย่าหักโหมจนเกินไป
สอนให้หางานดีๆทำ ช่วยสอนให้เรารู้จักโลกขึ้น ไม่ใช่ต้องมานั่งทำเองหมด อยากได้พ่อแม่ที่เข้าใจลูกบ้าง
 
พอเราจะเข้ามหาลัย ตอนนั้นเราหนี เราไม่เอาแล้ว ไม่อยากเอาอะไรกับชีวิตอีกแล้ว ไม่อยากเรียนอีกแล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้ว
เราอยากหยุดแค่นี้ เราไม่เรียนแล้ว

ใครที่ไม่เคยเจอแบบเราไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเรา เราอยากรู้จะต้องผ่านความรู้สึกแบบนี้ไปได้ยังไง

แก้ไข คำผิด