เรารู้สึกดาวน์บ่อยครั้งมากเลย บางทีก็น้ำตาไหลออกมาแบบไม่มีสาเหตุ บางทีนั่งกินข้าวขับรถอาบน้ำก็จะรู้สึกผิดขึ้นมาแล้วน้ำตาไหลเงียบๆคนเดียว แค่คนรอบข้างแสดงสีหน้าไม่เป็นมิตรเราก็จะคิดไปต่างๆนาๆว่าเขาไม่ชอบ หรือบางทียิ่งถ้าคนอื่นมาว่าหรือแซะ เราจะเครียดมาก หลายๆครั้งที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ อยากตาย รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างคือความผิดของเรา เราไม่มีอะไรดี รู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกที่ไม่ดี เป็นแฟนที่ไม่ดี ไร้ค่าไร้ประโยชน์ ทุกคนรุมรังเกียจ ไม่มีใครรักไม่มีใครต้องการ ตอนนี้มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเราอยู่ตัวคนเดียวบนโลก ยิ่งถ้าเราได้ยินคำว่า “ป่วยก็ไปรักษา” เราจะเกลียดคำนี้มากๆ พวกนั้นไม่รู้อะไรด้วยซ้ำถึงพูดคำนี้ บางคนที่เราบอกเขาก็ปฏิบัติกับเราไม่เหมือนเดิม ถอยห่างจากเรา มองว่าเราเป็นคนป่วยที่ควรถูกทิ้งไว้ตรงนั้น เรารักษามา6ปีแล้ว เราไม่กล้าที่จะเข้าสังคมด้วยซ้ำ ไม่กล้าเรียน ไม่กล้าทำงาน มันกลัวมันหวาดระแวงไปหมด อดีตที่เจ็บปวดมันย้อนกลับมาหาเราทุกวินาที มันทรมาน เมื่อไหร่จะหายสักที เราไม่ได้อยากถูกมองเป็นคนที่ไม่ปกติ ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ เราพยายามที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้ง โลกใบนี้มันโหดร้ายสำหรับเราเกินไป กินยาก็ไม่หาย สังคมรอบข้างก็ตอกย้ำ หรือมันผิดที่เราเกิดมา ผิดที่เราเป็นเรา แต่ก่อนเรามองทุกอย่างสวยงาม มองทุกอย่างในแง่ดี แต่ตอนนี้เรามองทุกอย่างในแง่ร้าย แม่เลี้ยงเราเขาพูดว่าอยากได้ลูกคนเดิมกลับมา  แล้วเขาก็ร้องไห้ เรารู้สึกว่าเราเลวมากเลย เราไม่มีค่า เราเกลียดตัวเอง เราไม่รักตัวเอง เราแค่อยากหายจากโรคต่างๆที่เราเป็น เราเคยอยู่โรงพยาบาลจิตเวช เคยถูกมัดแขนมัดขา เพราะพยายามทำร้ายตัวเอง และฆ่าตัวตาย เราเคยกลับมาดีขึ้น แต่ตอนนี้มันแย่ลงอีกแล้ว เราเป็นโรคPTSD ภาวะหวาดระแวงจากเหตุการณ์ร้ายแรงที่ประสบมา เราเป็นไบโพล่า โรคซึมเศร้าและโรคแพนิก เราเคยโดนเพื่อนบูลลี่ ไซเบอร์บูลลี่ ทำร้ายร่างกาย อนาคตเราพัง เราลาออกแล้วก็มาโดนญาติพยายามข่มขืน มันเป็นความผิดเราใช่ไหม และเราควรทำยังไง เราอยากหาย เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย สังคมรอบข้างก็ตอกย้ำเรา เราควรหนีไปไหน หรือควรทำยังไง แต่เราไม่ได้อยู่กับญาติที่ทำไม่ดีกับเราแล้ว ในหัวเรามันตันไปหมด เราจะมามัวเศร้าไม่ได้ ชีวิตเราต้องเดินต่อ แต่มันลำบากมากจริงๆ
ปล.อย่าว่าเรานะเราไม่พร้อมรับอะไรที่มันหนักๆแล้ว