ที่ผ่านมาเราคิดว่าเราเป็นคนที่โชคดีมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว เรื่องเรียน เรื่องงาน ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักมีแต่คนคอยช่วยเหลือตั้งแต่เด็กจนโต
ทำให้ชีวิตเราไม่ค่อยมีอุปสรรคหรือเรื่องทุกข์ใจสักเท่าไรนัก จนกระทั่งวันนึงมันถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตที่ทำให้เราตัดสินใจลาออกจากงาน หลังจากวันนั้นชีวิตเราก็ค่อยๆ แย่ลง เรากลับมาพบความจริงว่าโลกนี้มันไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่เราเคยคิดไว้

ในช่วงแรกเราเคยได้งานอยู่ที่นึงแต่สอบติดเป็นตัวสำรองเพราะผู้สมัครอีกคนมีประสบการณ์ทำงานมากกว่า แต่ทางบริษัทยื่นข้อเสนอให้เราทำในอีกตำแหน่งนึงแต่เราก็ปฏิเสธไปเพราะคิดว่าตัวเองไม่ถนัด ตอนนั้นเรายังไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเดี๋ยวก็ได้งาน จนป่านนี้ปีกว่าแล้ว เราสมัครงานจนเรารู้สึกท้อมากๆ เราจบปริญญาโทแต่มีประสบการณ์ทำงานไม่ถึงปี ไปสมัครงานที่ไหนก็จะติดเรื่องประสบการณ์ทำงานตลอด ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นมากๆ ครอบครัวต้องมาช่วยค่าใช้จ่ายของเรา แถมยังเริ่มมีปัญหากับแฟนเพราะแฟนเราไม่อยากเปิดเผยเรื่องที่คบกันให้ครอบครัวและพวกเพื่อนๆของเขารู้เพราะว่าเราว่างงาน

ตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ เพื่อนก็ไม่ค่อยมีแบบคนอื่นเค้า วันๆ ขลุกตัวอยู่แต่ในห้องไม่ได้เจอใครเลย เหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ  แถมเรายังป่วยบ่อยอีก  เราไม่อยากมีชีวิตแบบนี้เลยค่ะ เราพยายามจะสู้นะคะแต่บางครั้งมันก็รู้สึกว่าทำไมตัวเองแย่แบบนี้ ทำไมตัวเองไม่มีประโยชน์แบบนี้ ทำไมชีวิตเรามีแต่อุปสรรค ทำไมตัวเองถึงไม่ตายๆ ไปสักที จนเราไม่อยากที่จะสู้ต่อแล้ว หลายครั้งที่เราอิจฉาชีวิตของคนอื่นว่าทำไมคนอื่นเค้าถึงมีชีวิตดีจัง เราอยากตายไปเลย เรื่องจะได้จบๆ สักที ตอนนี้เราสับสนกับความรู้สึกแบบนี้มากค่ะ ทั้งท้อใจทั้งเครียดทั้งน้อยใจ เราไม่รู้ว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีค่ะ