ยืมล็อคอินพี่มานะครับ

ผมรู้สึกเศร้าและเครียดเป็นพักๆครับ บางครั้งผมก็รู้สึกไม่มีค่าเลยครับ สังคมนี้มันโหดร้ายกับผม คงไม่ต้องการคนอย่างผม ตัวผมมันไม่มีอะไรดี แต่บางครั้งผมก็รู้สึกอารมณ์ดี เหมือนวัยรุ่นทั่วไปครับ
แต่เวลาผมเครียด ผมมักจะมองว่า
1.ผมเรียนกลางๆครับ บางครั้งก็ดี คะแนนอยู่ในค่าเฉลี่ยของชั้นเรียน แต่บางทีก็หัวช้า ไม่เข้าใจสักที บางครั้งฟังครูสอนในห้องไม่ทันก็มี และผมก็ไม่สามารถเรียนด้วยตัวเองได้ รอคนช่วยตลอด(คนอื่นว่ามาครับ)
2.กีฬาก็ไม่เก่ง เรียกว่าห่วยสุดในห้อง แถมความสามารถพิเศษอื่นๆผมก็ไม่มีเลยครับ
3.กิจกรรมก็แย่ ผมไม่มีความกล้าแม้แต่จะพูดหน้าชั้นเรียน ผมเลยไม่คิดจะไปเสนอตัวทำงานหรือกิจกรรมใดๆเลย
4.ทำงานกลุ่มก็ห่วย อะไรผมก็ทำไม่เป็นสักอย่าง it ผมแย่มาก ถึงขั้นเลวร้าย งานมีข้อบกพร่องตลอด ความคิดสร้างสรรค์ใดๆผมไม่มีเลย นึกไรไม่ออก 5.เพื่อนเลยเข้าใจว่าผมเห็นแก่ตัว ทำงานชุ่ยๆออกมา
6.นิสัยผมก็ไม่ดี ผมเป็นคนขี้โมโห ขี้เหวี่ยงวีน บางทีก็ปากเสีย บวกกับเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยไปเที่ยวไหน เพื่อนเลยไม่ค่อยมีกับเขา พอทำงานกลุ่ม ผมเลยกลัวทุกทีว่าจะไม่มีใครเอา
7.วินัยผมก็ไม่ค่อยมีครับ ยอมรับว่าเป็นคนขี้เกียจ ตื่นสาย ไปเรียนสายทุกวัน บางวันลืมของ ลืมงาน บางครั้งลืมส่ง ไม่ก็ลืมว่ามีงานนี้ด้วย
8.ผมรู้สึกว่าสังคมมันเห็นแก่ตัว ทุกคนเข้าหากันเพียงเพราะผลประโยชน์ บางครั้งก็ตั่งคำถามว่า เราจะทำดีไปเพื่ออะไร เพราะทุกคนพอถึงเวลาจริงๆ ก็เอาแต่ตัวเองกันทั้งนั้น ใครที่ไม่มีผลประโยชน์ให้เขา เขาก็ไม่คบ แถมบางครั้งยังแข่งขันกันเอง มือใครยาวสาวได้สาวเอา ไม่มีการแบ่งปันที่แท้จริง เพราะทุกคนล้วนต้องการเป็นที่ 1
9.ทีนี้ผมเริ่มมองถึงอนาคตตัวเอง ว่าจะทำไงต่อ อายุตัวเองก็ไม่น้อยแล้วด้วย อีกหน่อยผมคงเป็นคนที่ล้มเหลว
ผมควรทำยังไงต่อดีครับ ผมรู้ครับ ว่าต้องปรับปรุงตัว แต่มันช่างเยอะ และยากมากเลย ตายแล้วเกิดใหม่น่าจะง่ายกว่าอีก
ปล. ผมพิมพ์มายาวๆ เหมือนได้ระบาย 555 ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกหายเครียด กลับมาร่าเริง แต่เชื่อว่าเดี๋ยวก็คงเครียดใหม่ 555