เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตไม่เก่งเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าการใช้ชีวิตก็เหมือนกับการลงสนามแข่งขัน หรือการสมัครเข้ามาทำงานในที่แห่งหนึ่ง
หน้าที่ของเรา ก็คือใช้ชีวิตให้อยู่รอดให้ได้ และทำตามกฏของชีวิตที่ถูกกำหนดโดยการกระทำของตัวเองในอดีต หรือถูกกำหนดจากพื้นฐานชีวิตที่มีมาตั้งแต่เกิด
โลกมันโหดร้าย โดยการให้พื้นฐานชีวิตแต่ละคนไม่เท่ากัน แถมยังให้คำตอบเราไม่ได้อีกว่าทำไมเกิดมาแล้วเราต้องมีน้อยกว่าคนอื่น ไม่เพียงแต่ต้นทุนทางการเงิน แต่ยังหมายรวมถึงระดับความคิด ระดับอารมณ์
เราใช้ชีวิตไม่เก่ง เพราะเรายอมรับกฏของการอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้มากขนาดนั้น ถ้าเป็นที่ทำงานเราก็คงจะลาออก แล้วถ้าเป็นชีวิตล่ะ เราจะลาออกหรือถอนตัวออกจากสนามชีวิตนี้ยังไง ?
เราพยายามตามหาคำตอบว่าเราควรจะทำยังไง แต่แล้วหลายๆ คำตอบก็กลับทำให้เราต้องมานั่งร้องไห้ เช่น อดทน, ใครๆ ก็อดทน, ทุกคนต้องอดทนกันทั้งนั้น
เค้าผิดหรอที่ให้คำตอบเราแบบนี้ เค้าไม่ผิดค่ะ เพราะตัวเราก็คงจะให้กำลังใจหรือพูดให้แรงกระตุ้นคนอื่นแบบนี้เช่นกัน
เพียงแต่เราอึดอัดที่เรายังหาคำตอบที่ใช่ไม่เจอ
อดทนหรอ ทำไมต้องทนล่ะ ทนแล้วต่อไปจะดีขึ้นหรอ หรือทนแล้วมันก็แย่เหมือนเดิม... ใช้ชีวิตแบบทำวันนี้เพื่อชดเชยความโหดร้ายของเมื่อวาน
แล้วถ้าตายล่ะ ? ไม่กล้าหรอก เพราะไม่มีใครรู้ ตายไปอาจจะแย่กว่าเดิมที่เป็นอยู่ก็ได้
เราอยากเป็นคนที่มีจิตใจมั่นคง เข้มแข็ง มากกว่านี้ ทำไมเราถึงใช้เงื่อนไขในการอยู่ร่วมกับคนอื่นมาตัดสินว่าเราควรอยู่หรือไป เราแทบจะไม่มีเงื่อนไขใดๆ เป็นของตัวเองเลย
1. เราถูกคาดหวังให้ส่งเงินให้ที่บ้าน ส่งน้องเรียน... แล้วอนาคตเราล่ะ เราก็แค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆ ทำไมคาดหวังขนาดนั้น?
2. เรารู้สึกว่าชีวิตไม่ปลอดภัย ไม่มีอะไรสำรองไว้ในชีวิต
3. เราทำงานเพื่อแก้ไขปัญหาที่ก่อขึ้นมาในอดีตของครอบครัว ไม่ใช่เพื่อสร้างชีวิตตัวเองในอนาคต และถ้าเราไม่ทำ เราจะถูกมองว่าเห็นแก่ตัว?
4. เรารู้สึกรักครอบครัวและเห็นใจรอบครัวมาก ในขณะที่เราก็รู้สึกแย่กับครอบครัว เราสับสน
5. เรารู้สึกเป็นคนสำคัญลำดับมากกว่าเท่ากับ 2 เสมอ เราไม่เคยรู้สึกว่าใครจะเห็นเราสำคัญมากเป็นที่ 1 เลย ทุกคนล้วนเจียดเวลามาให้เรา ยามที่เค้าไม่มีใครเท่านั้น
6. เรามักจะโดนคนอื่นเล่นงานโดยคำพูดและการกระทำเสมือนว่าไม่มีหัวจิตหัวใจ นึกจะพูดอะไรก็พูด นึกจะทำอะไรก็ทำ
7. เรารู้ว่าโลกนี้เต็มไปด้วยคนเห็นแก่ตัวเป็นเรื่องปกติ เราก็เช่นกันแต่ทำไมเราถึงอยู่ร่วมกับมันไม่ได้เช่นกัน ซึ่งบางครั้งเราก็ยังต้องต่อสู้กับความคิดของตัวเอง
8. เราถูกกำหนดมาให้อยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ใช้ชีวิตในเมืองกว้างคนเดียวแต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะชอบอยู่คนเดียวและอยากเจอปัญหาคนเดียว
ข้อสุดท้าย เราพูดปัญหาต่างๆ หรือระบายออกไปไม่ได้มาก เพราะยิ่งพูด เรายิ่งรู้สึกแย่ ที่ไปทำให้คนอื่นเครียดหรือรู้สึกแย่ไปกับเรา
เราอยากเป็นคนที่นิ่งมากกว่านี้ ยอมรับ จำนน
เราไม่อยากเล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังอีกแล้ว เราสงสารคนฟัง เค้าคงรู้สึกแย่ไปพร้อมกับเรา
เราอยากเผชิญปัญหาได้อย่างเด็ดเดี่ยว แต่ไม่ใช่การอดทน เพราะเราเชื่อว่ามันต้องมีแนวคิดอะไรที่ทำให้เรารู้สึกอยู่รอดด้มากกว่าการอดทน
....
เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตไม่เก่งเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าการใช้ชีวิตก็เหมือนกับการลงสนามแข่งขัน หรือการสมัครเข้ามาทำงานในที่แห่งหนึ่ง
หน้าที่ของเรา ก็คือใช้ชีวิตให้อยู่รอดให้ได้ และทำตามกฏของชีวิตที่ถูกกำหนดโดยการกระทำของตัวเองในอดีต หรือถูกกำหนดจากพื้นฐานชีวิตที่มีมาตั้งแต่เกิด
โลกมันโหดร้าย โดยการให้พื้นฐานชีวิตแต่ละคนไม่เท่ากัน แถมยังให้คำตอบเราไม่ได้อีกว่าทำไมเกิดมาแล้วเราต้องมีน้อยกว่าคนอื่น ไม่เพียงแต่ต้นทุนทางการเงิน แต่ยังหมายรวมถึงระดับความคิด ระดับอารมณ์
เราใช้ชีวิตไม่เก่ง เพราะเรายอมรับกฏของการอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้มากขนาดนั้น ถ้าเป็นที่ทำงานเราก็คงจะลาออก แล้วถ้าเป็นชีวิตล่ะ เราจะลาออกหรือถอนตัวออกจากสนามชีวิตนี้ยังไง ?
เราพยายามตามหาคำตอบว่าเราควรจะทำยังไง แต่แล้วหลายๆ คำตอบก็กลับทำให้เราต้องมานั่งร้องไห้ เช่น อดทน, ใครๆ ก็อดทน, ทุกคนต้องอดทนกันทั้งนั้น
เค้าผิดหรอที่ให้คำตอบเราแบบนี้ เค้าไม่ผิดค่ะ เพราะตัวเราก็คงจะให้กำลังใจหรือพูดให้แรงกระตุ้นคนอื่นแบบนี้เช่นกัน
เพียงแต่เราอึดอัดที่เรายังหาคำตอบที่ใช่ไม่เจอ
อดทนหรอ ทำไมต้องทนล่ะ ทนแล้วต่อไปจะดีขึ้นหรอ หรือทนแล้วมันก็แย่เหมือนเดิม... ใช้ชีวิตแบบทำวันนี้เพื่อชดเชยความโหดร้ายของเมื่อวาน
แล้วถ้าตายล่ะ ? ไม่กล้าหรอก เพราะไม่มีใครรู้ ตายไปอาจจะแย่กว่าเดิมที่เป็นอยู่ก็ได้
เราอยากเป็นคนที่มีจิตใจมั่นคง เข้มแข็ง มากกว่านี้ ทำไมเราถึงใช้เงื่อนไขในการอยู่ร่วมกับคนอื่นมาตัดสินว่าเราควรอยู่หรือไป เราแทบจะไม่มีเงื่อนไขใดๆ เป็นของตัวเองเลย
1. เราถูกคาดหวังให้ส่งเงินให้ที่บ้าน ส่งน้องเรียน... แล้วอนาคตเราล่ะ เราก็แค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆ ทำไมคาดหวังขนาดนั้น?
2. เรารู้สึกว่าชีวิตไม่ปลอดภัย ไม่มีอะไรสำรองไว้ในชีวิต
3. เราทำงานเพื่อแก้ไขปัญหาที่ก่อขึ้นมาในอดีตของครอบครัว ไม่ใช่เพื่อสร้างชีวิตตัวเองในอนาคต และถ้าเราไม่ทำ เราจะถูกมองว่าเห็นแก่ตัว?
4. เรารู้สึกรักครอบครัวและเห็นใจรอบครัวมาก ในขณะที่เราก็รู้สึกแย่กับครอบครัว เราสับสน
5. เรารู้สึกเป็นคนสำคัญลำดับมากกว่าเท่ากับ 2 เสมอ เราไม่เคยรู้สึกว่าใครจะเห็นเราสำคัญมากเป็นที่ 1 เลย ทุกคนล้วนเจียดเวลามาให้เรา ยามที่เค้าไม่มีใครเท่านั้น
6. เรามักจะโดนคนอื่นเล่นงานโดยคำพูดและการกระทำเสมือนว่าไม่มีหัวจิตหัวใจ นึกจะพูดอะไรก็พูด นึกจะทำอะไรก็ทำ
7. เรารู้ว่าโลกนี้เต็มไปด้วยคนเห็นแก่ตัวเป็นเรื่องปกติ เราก็เช่นกันแต่ทำไมเราถึงอยู่ร่วมกับมันไม่ได้เช่นกัน ซึ่งบางครั้งเราก็ยังต้องต่อสู้กับความคิดของตัวเอง
8. เราถูกกำหนดมาให้อยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ใช้ชีวิตในเมืองกว้างคนเดียวแต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะชอบอยู่คนเดียวและอยากเจอปัญหาคนเดียว
ข้อสุดท้าย เราพูดปัญหาต่างๆ หรือระบายออกไปไม่ได้มาก เพราะยิ่งพูด เรายิ่งรู้สึกแย่ ที่ไปทำให้คนอื่นเครียดหรือรู้สึกแย่ไปกับเรา
เราอยากเป็นคนที่นิ่งมากกว่านี้ ยอมรับ จำนน
เราไม่อยากเล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟังอีกแล้ว เราสงสารคนฟัง เค้าคงรู้สึกแย่ไปพร้อมกับเรา
เราอยากเผชิญปัญหาได้อย่างเด็ดเดี่ยว แต่ไม่ใช่การอดทน เพราะเราเชื่อว่ามันต้องมีแนวคิดอะไรที่ทำให้เรารู้สึกอยู่รอดด้มากกว่าการอดทน
....