เรียนอยู่ม.4ค่ะ เครียดมากเลยค่ะ เป็นมาประมาณเกือบปีหนึ่งแล้ว ไปหาหมอ กินยาแล้วด้วยค่ะ😅 คนที่ผ่านมาแถวนี้ช่วยบอกทีว่ามันปกติของชีวิต เราควรจัดการยังไงบ้าง ถ้าเครียดมากก็จะใช้ความคิดวิเคราะห์ไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเอง ระบุความรู้สึกไม่ถูก ใช้ชีวิตกับคนอื่นไม่ค่อยดีเท่าไรเช่น ไม่รู้จะทำช่วยงานยังไง พูดไปแล้วพึ่งมาก็คิด(เป็นบ่อยๆจนผิดปกติ) เป็นจนรู้สึกได้ถึงว่าเราทำได้ไม่ดีจริงๆ พอดีขึ้นก็ไม่ต่างกับตอนเครียดมากเท่าไร(ดีขึ้นที่ว่าก็ยังเครียดอยู่)แค่คิดวิเคราะห์ดีขึ้น นอนหลับแบบไม่ต้องใช้ยานอนหลับ    อารมณ์จะดิ่งอยู่ตลอดๆ ท้อแท้กับชีวิต แบตหมดตลอดเวลา มีเป้าหมายแล้วรู้อยู่แก่ใจก็เริ่มลงมือทำยาก เป็นแรกๆ มีความคิดถึงคิวตัวเองเลย แล้วก็เชื่อว่าตัวเองทำในสิ่งที่เคยทำไม่ได้แล้ว จิตใจไม่มั่นคง
        วิธีเยียวยาคือ เอาความรู้สึกที่ดีที่ผ่านมา มาใช้เติมไฟ หาข้อดีของสิ่งที่เป็นอยู่ พยายามไม่ทำตัวเหมือนคนที่เราเกลียดให้มากที่สุด(เราจะกลายเป็นคนที่เราคิดว่าไม่ดี)ฟังพอตแคส ออกกำลังกาย ให้ความสำคัญการสารสื่อประสาทที่ได้มา ไม่โฟกัสกับเวลามากเกิน(เวลามันช้าทำให้ทรมานมาก) ให้อภัยตัวเองโดยไม่หนีปัญหา มันคือบทเรียนหนึ่งที่เราได้เจอเรียนรู้และรับรู้มันในครั้งหนึ่งของชีวิตจำมันอย่าลืมถึงมันจะแย่แค่ไหนมันกำลังสอนคุณในบางเรื่องที่คุณมองข้ามและดูถูกมันในตอนก่อนที่จะเป็น (ในที่นี้ของเราคือ เข้าใจว่าทุกคนคิดและทำมันก็ทำได้ มีแค่คนไม่คิดเท่านั้นที่ทำไม่ได้ ทั้งที่จริงแล้วเขาคนนั้นคิดและไม่เข้าใจเรื่องนั้นจริงๆเขาทำไม่ได้จริงๆ)
         ขอให้คนที่เข้ามาอ่านได้ประโยชน์ไปบ้างนะคะ เพราะเราพยายามเรียบเรียงเนื้อหาแล้วกับความสึกที่เป็นอยู่ให้มันชัดมากที่สุด ถ้ามันส่งความรู้สึกไม่ถึงขอโทษด้วยจริง ๆ
         สุดท้ายนี้ขอให้รู้ว่าคุณไม่ได้เป็นอยู่คนเดียว คุณไม่ได้มีอาการนี้ติดอยู่ในตัวคุณคนเดียว สู้ๆค่ะ