เราอายุ15ค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ ป.5 เพราะโดนเพื่อนบูลลี่ โดนเมิน โดนแกล้ง ครั้งนึงไปหาหมอเพราะหายใจไม่ออกแต่หมอแนะนำให้เราไปหาจิตแพทย์เพราะเราเก็บกด เครียด จนเกินไปทำให้เกิดอาการหายใจไม่ออก แต่พ่อแม่เราไม่ยอมรับค่ะ หาว่าหมอบ้าที่คิดว่าลูกของเขาเป็นบ้า (นั่นแหละค่ะความคิดพ่อแม่เรา) พ่อแม่พาเรากลับบ้าน เราไม่ได้รับการรักษา เรามีเรื่องอะไรเราเก็บไว้ในใจและระบายให้คนที่เราเชื่อใจฟัง แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย ทุกครั้งที่เรากรีดแขนเราต้องคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำแบบนั้นจริงๆน่ะหรอ พยามยื้อตัวเองตลอด แต่ว่าวันนึงมันเกินที่เราจะรับไหวเราตัดสินใจกรีดแขนตัวเองส่วนแผบที่ลึกที่สุดเป็นแผลเป็นสองรอย(ไม่มีใครเคยรู้ว่าเรากรีดแขนตัวเอง) จนมาปัจจุบัน เราคิดว่าอาการซึมเศร้าเรามันเลวร้ายกว่าเดิม เราดิ่งโดยไม่ทราบสาเหตุ รู้สึกเศร้ามากๆโดยที่ไม่รู้ว่าเศร้าเรื่องอะไร บ่อยครั้งที่นอนร้องไห้คนเดียวด้วยความรู้สึกเศร้า ดิ่งที่ถาโถมเข้ามา และความคิดอยากตายของเรามันมีมากกว่าที่ผ่านๆมา แต่อีกใจเราไม่อยากตาย เราอยากมีชีวิตอยู่ เราพยามยื้อตัวเอง จนเราไม่ไหวเรากรีดแขนตัวเองอีกครั้งลึกมากๆเป็นแผลใหญ่ เลือดไหลออกมาไม่หยุดเราเลยเอาเสื้อผ้าบางส่วนเรามารองเลือดไม่ให้เปื้อนที่นอน เราวูบไปตื่นมาตอนเกือบจะเช้าเราเลยมาทำแผล ความรู้สึกเราตอนนั้นมันเจ็บปวดมากๆ ทำไมถึงไม่ตาย จริงๆเราไม่ได้มีปัญหาแค่เรื่องเพื่อน แต่มีทั้งครอบครัว และภาพเลวร้ายครั้งนึงที่เราจำติดตา ปู่เมามากแม่พยามจับปู่ให้อยู่นิ่งๆเพราะตอนนั้นปู่พยามจะเปิดประตูรถออกไปทั้งๆที่รถยังวิ่งอยู่ (กำลังกลับจังหวัดบ้านเรา) เราก็พยามช่วยแม่จับ ปู่บีบข้อมือเราแรงมากๆ และพ่อเราที่ขับรถหมดความอดทนกับผู้ที่พยามเปิดประตูรถ เอาเท้าถีบประตูรถไม่หยุด พ่อเราเบยจอดรถแล้วมาจับแขนปู่ล็อคแล้วก็ดุปู่ ตอนนั้นน้ำตาเรามันไหลออกมา ภาพแบบนี้มันทำร้ายจิตใจเรามากๆ พ่อแม่ร้องไห้ เราก็สงสารปู่ด้วยแล้วก็ย่าที่โดนปู่ทุบตี และก็เราเคยโดนพ่อแม่พูดทำร้ายจิตใจโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาจะเอาไม้กวาดมาตีเรา(เราพยามเข้าใจว่าตอนนั้นพ่อเมา) เราทำแผลแล้วไปโรงเรียนใส่เสื้อกันหนาวพยามไม่ให้คนอื่นเห็นผ้าพันแผลที่เราพันเอาไว้ แต่ครูผชคนนึงอายุน่าจะมากพอตัวเขาดันมาเห็นตอนเราถอดเสื้อกันหนาวเพราะตอนนั้นเราร้อน เลยจะถอดซักแปป เค้าถามเราว่าแขนไปโดนไรมา เราไม่ตอบค่ะ ครูเลยเอาผ้าออกแล้วก็เห็นแผลแล้วก็ว่าเราทำร้ายตัวเองหรอ ทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์ไรหรอก เรายังฟังครูไม่จบเรารีบเดินหนีค่ะเพราะเราไม่อยากฟัง ครูก็ขี่จักรยานตามมาบอกว่า นี่ กรีดตรงคอนี่ ตายเลยแล้วครูก็หัวเราะใส่เรา ตอนนั้นเรามีความรู้สึกที่อยากจะกระโดดตึกมาาให้รู้แล้วรู้รอด เราเข้าเรียนตามเดิม แล้ววันต่อมาครูคนนั้นมาเข้าสอนแล้วเค้าประจานเราเลยค่ะว่าเรากรีดแขนตัวเอง เพื่อนคนอื่นๆก็ซ้ำเติมเรา บอกว่าทำไมไม่กรีดตรงคอจะได้ตายเลยยย แล้วก็มีแต่คนมาถามเซ้าซี้แล้วก็พูดจาทำร้ายจิตใจเรา เรารู้สึกเศร้ามากๆ แต่พยามกลั้นน้ำตาจนกลับบ้าน พอมาบ้านตอนดึกๆเราแอบทำแผล ก็พบว่าแผลมันฉีกเราเลยตัดสินใจไปห้องพยาบาลที่โรงเรียนเพราะว่าเราอยากให้แผลหายไวๆมันเจ็บมากๆเราแทบใช้แขนข้างนั้นไม่ได้เลยพอครูผญถามว่าเรากรีดแขนตัวเองหรอ ครูเข้นให้เราพูดความจริงเราเลยตอบไปตรงๆค่ะ เวลาที่เราพูดถึงเรื่องนี้เราแทบจะร้องไห้ เราห้ามน้ำตาตัวเองไม่เคยได้เลยเวลาพูดถึงเรื่องพวกนั้น😭 ครูเค้าก็บอกอย่าทำอีกนะ แล้วก็ทำแผลให้เราเสร็จเราก็กลับบ้าน พอวันต่อมาเราถูกเรียกเข้าห้องปกครอง เพราะครูห้องพยาบาลน่าจะไปแจ้งห้องปกครอง คุณครูที่ฝ่ายปกครองเค้าเรียกไปถามว่าเป็นอะไร ทำไมหนูถึงทำแบบนี้ คุณครูทุกคนที่อยู่ห้องฝ่ายปกครองเป็นกำลังใจให้เรา ให้เราระบายออกมา เราเล่าไปร้องไห้ไป คุณครูผู้หญิงคนหนึ่งก็เข้ามากอดเราแล้วบอกให้เราร้องออกมาให้สุด แล้วบอกกับเราว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ นี่เป็นประสบการณ์ที่เราได้เจอเมื่อ3-4วันที่แล้วค่ะ ตอนนี้เราพยามไม่ทำร้ายตัวเองเพราะสัญญากับคุณครูไว้แล้ว แต่ปัจจุบันเรายังไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้องค่ะ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ