สวัสค่ะ เรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องเมื่อเกือบ10 ปีที่แล้ว แต่อยากมะระบายให้ใครสักคนรับรู้ความรู้สึกตอนนั้น เรากับแฟนรู้กันแค่2 คนว่าตั้งท้อง ไม่ได้บอกครอบครัว ซึ่งตอนนั้นเราอายุ13 แฟน15 ในความคิดผู้ใหญ่คือคลอดมาก็เลี้ยงกันไม่รอด แต่ด้วยความเด็กพยามดูแลมาจน5-6 เดือน จับท้องดิ้นใส่ทุกวัน รู้สึกรักตั้งแต่ยังไม่ได้เจอหน้า พอท้องเริ่มโตขึ้นเยอะครอบครัวเริ่มสงสัย จนรู้ว่าท้อง ทั้ง2 ครอบครัวปรึกษากันจนได้ข้อสรุปว่าให้เอาเด็กออก ตอนนั้นแค่คิดว่าเค้าน่าจะไม่ทำจริง พาไปตรวจจนรู้อายุครรภ์ และหาคลีนิคไกล้บ้านที่เอาออกให้ไม่ได้เพราะอายุครรภ์เยอะมากแล้ว(เป็นคลีนิคถูกกฎหมายนะค้ะ แต่เครื่องมือไม่ครบ) จนคุณหมอแนะนำให้ไปที่คลองตัน 
ความรู้สึกตอนไปถึงครั้งแรกคือบรรยากาศเงียบอึมครึมมากหรือเป็นเพราะใจเราเสียไปแล้วด้วย แต่มันรู้สึกแบบนั้น เข้าไปคุณหมอพยาดาลดูแลดีค้ะ มีพูดดุหน่อยเชิงสอนว่ามีแต่เด็กเดี๋ยวก็ให้พ่อแม่เลี้ยง(แต่ไม่ได้โกรธนะค้ะเข้าใจ) คนใข้เคสที่ท้องอ่อน-2 เดือนสามารถทำวันเดียวแล้วกลับบ้านได้ค่ะ แต่เคสเรา ใช้เวลา2-3 วัน ในช่วงนั้นพยาบาลสั่งให้เก็บโทรศัพท์ของมีค่าไว้ในล็อคเกอร์ให้หมด (เข้าสู่ช่วงที่ทรมานใจที่สุดแล้วค่ะ) ในช่วงเวลา2-3 วันนั้นไม่มี ทรศ เล่น เข้าใจอารมณ์แบบนอนมองเพดานรอวันที่ลูกจะออกมาแล้วไม่ได้เจอกัน ตลอดเวลาที่อยู่นั่น นอนตื่นมาร้องห้ายจนหลับ อยู่แบบนี้เลยค่ะ คุณหมอจะมียาสอดให้ทุกๆ 4-5 ชม ซึ่งช่วงที่สอดยาลูกก็จะดิ้นทุกครั้ง จนกลั้นน้ำตาไม่ได้ นึกถึงหน้าแฟนก็สงสาร นึกถึงหน้าพ่อแม่ก็เข้าใจ วนลูบอยู่แบบนั้น3 วันไม่ได้ออกไปไหนนอนอยู่แต่ในห้อง แล้วเเฟนก็เช่าโรงแรมเก่าๆ ที่อยู่ข้าง รพ มองไปเห็นก็ยิ่งน้องเข้าไปใหญ่ พอวันสุดท้ายที่คลอดออกมา รู้สึกตัวนะค้ะหมอไม่ได้ฉีดยาสลบ ฟิลเหมือนคลอดลูก รู้ว่ามีเด็กคลอดออกมา แต่ไม่รู้ว่าเค้ายังมีชีวิตอยู่มั้ยตอนคลอด ไม่กล้ามอง ทำใจไม่ได้จริงๆ เชื่อว่ามีหลายๆ คนเคยไปที่นี่ อย่กรู้ความรู้สึกเหมือนกันมั้ยค้ะ

ปล.โรงพยามร่มเย็นดีค่ะถูกกฎหมายด้วยสำหรับคนที่ท้องไม่พร้อม ตัดสินใจยุติดีกว่ามีแล้วปล่อยให้เค้าลำบาก