.

             ไดอารี่ความคิดถึง

            เดือนธันวาคมมาพร้อมกับลมหนาว ตอนเช้า ๆ มีลมพัดโชยมาเป็นระยะ ๆ ทำให้ผิวแห้ง และ ต้องควบคุมกระโปรงนักเรียนให้ดี ๆ ด้วยสำหรับพวกผู้หญิงอย่างบอส การอาบน้ำไปโรงเรียนในตอนเช้ามันช่างเป็นอะไรที่แสนลำบากยากเข็นเอามาก ๆ สำหรับพวกเธอหกคนพี่น้อง แต่ก็นั่นแหละ ถึงอย่างไรก็จำใจต้องอาบ

            พอหน้าหนาวย่างกรายเข้ามา ที่บ้านของเธอก็ได้จ่ายค่าน้ำประปาน้อยลง เนื่องจากแต่ละคนอาบน้ำเร็วมาก ๆ ทำเวลาได้ดีมากเลย ตื่นสายแค่ไหนก็ไปทันเข้าแถวหน้าเสาธงล่ะ

             ถึงจะเป็นฤดูหนาวเดือนธันวาคมเป็นช่วงที่อากาศหนาวมาก ๆ แล้วล่ะ ทว่าเธอก็ชอบ อยากให้วันเวลาผ่านไปโดยเร็ว อยากปิดเทอมสอง อยากจบ ม.2 อยากเปิดเทอมขึ้น ม.3 เร็ว ๆ อยากจบ ม.ต้นเร็ว ๆ  และที่สำคัญคือ อยากมีบัตรประจำตัวประชาชนเป็นของตนเอง อยากเป็นนางสาวเร็ว ๆ นั่นเอง

             พอนึกถึงเรื่องบัตรประจำตัวประชาชน ทำให้บอสนึกถึงใครบางคน บอสเกิดก่อน บอสได้เป็นนางสาวก่อน เพราะบางคนเกิดเดือนธันวาคมนู่นแหนะ ได้เป็นนายทีหลังใคร ๆ เลย เกิดช้าชะมัด แถมยังเกิดช่วงปลาย ๆ เดือนไปอีก พอนึกถึงเรื่องนี้นึกถึงบางคนบอสก็ยิ้มโดยไม่รู้ตัว

             วันหยุดทีไรพอไม่ได้ไปนา หรือ มีธุระให้ไปไหน บอสก็อยู่บ้าน หรือไม่ก็ไปหาพิมพ์กับแพรวพี่สาวฝาแฝด ไปขลุกตัวอยู่ที่นั่นทั้งวันกันเลย วันนี้ก็เช่นกันที่บอสมาหาทั้งสองคน บางวันจ๋อมก็มาเล่นด้วยกัน ยิ่งเพิ่มความสุขเข้าไปอีก

             “อยู่เฮือนบ่อหนิ” บอสโทรหาพิมพ์ ไม่อยากสุ่มไปเผื่อทั้งสองคนไม่อยู่บ้าน

              “อยู่! มาแหมะ” พิมพ์เองก็รู้ความคิดเธอดีเหลือเกิน ตอบแบบไม่ต้องถามว่าเธอโทรมาทำไม สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ วางสายจากพิมพ์เสร็จเธอก็รีบไปหาทั้งสองคนที่บ้านเลย ยายก็ไม่ได้ห้ามอะไร และ น้องบีมก็ไม่ได้ตามไปด้วย

             “กี้มากินข้าว” มาถึงพี่เจก็ทักทายก่อนเลย แต่ว่ามันจะดีมากถ้าไม่เรียกเธอชื่อนั้น กี้เป็นชื่อของผีบ้าผู้หญิงประจำหมู่บ้าน

               “กินโลด! อ้ายเจกินข้าวกับอิหยังน่ะ” บอสตอบและถามพี่ชายลูกพี่ลูกน้องไปในคราวเดียวกัน ไม่เดินเข้าไปในบ้านหาพี่ ๆ บอสนั่งไกวเปลอยู่หน้าบ้าน เบื่อ ๆ เหงา ๆ อย่างไรชอบกล สักพักสองฝาแฝดก็ตามออกมานั่งหน้าบ้านด้วย

             “มื้อหนิสูสิไปไสอยู่บ่อ” บอสถามพี่ ๆ ทั้งสองคน เผื่อช่วงบ่ายทั้งสองคนมีธุระจะไปที่ไหน บอสจะได้กลับบ้าน ไม่ขอตามไปด้วยหรอก

              “หื่อ! บ่อได้ไปไส หนาวแถะสู มืงหนาวบ่อบอส” แพรวเป็นคนตอบ และ บ่นกับเธอไปเรื่อยมือกอดอกเอาไว้ตลอดเวลา “โรงเรียนมืงจับฉลากมื้อใดบอส”

             “วันคริสต์มาสพุ่นแหล่ว บ่อฮู้ว่าจับรวมหรือแยกจับเป็นห้อง ปีที่แล้วจับรวมกันทุกชั้นอยู่หอประชุม” บอสตอบพร้อมนึกไปถึงการจับฉลากของขวัญปีใหม่เมื่อปีที่แล้ว “ตะกูอยากจับแยกห้องไผห้องมันนะ กูว่าจับฉลากแยกดีกว่า” บ่นอุบอิบถึงเรื่องเดิม “โรงเรียนมืงจับแยกหรือรวม” บอสไม่ลืมที่จะถามถึงโรงเรียนของพี่ ๆ ด้วย

            “จับแยกตั้วน้ออิหนิ คนตั้งบักหลาย” พิมพ์เป็นคนตอบเธอ มือก็เขี่ยโทรศัพท์เล่นไป นั่งอยู่คนละมุมกันสำหรับพวกเธอ สองฝาแฝดนั่งที่ม้าหินอ่อน ส่วนเธอนั่งบนเปลญวน

              “เอ้อบอสมูกูได้บอกมืงบ่อว่าวันที่ 25 วันหยัง” แพรวถามปนยิ้ม สายตาคู่นั้นที่มองเธอทำไมจะดูไม่ออกว่าคิดอะไร “วันเกิดมันอี่ฮา กูงงแม่กับพ่อมันอยู่หนิ เกิด 25 ธันวานะตะไปตั้งชื่อลูกชื่อนั่น แพรวพูดกลั้วหัวเราะ เธอเองก็เช่นกัน

               “ฮู้! เขาบอกกูอยู่” เธอตอบ จากนั้นก็เงียบไป ต่างคนต่างอยู่ แค่ได้มารวมตัวกันก็พอ “อี่จ๋อมไปไสวะ มันอยู่เฮือนบ่อ โทรเอิ้นมันมาเล่นนำบ่อเฮา” บอสนึกถึงเพื่อนซี้อีกคน ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตากันเลยช่วงนี้ รู้สึกคิดถึงมาก

            “อย่าเอิ้นมันมาหลายเดี๋ยวแม่มันกะจ่ม ถ้ามันว่างเดี๋ยวมันกะมาเองนั่นล่ะ” แพรวห้ามเธอเอาไว้ จากนั้นเธอก็ไม่ได้โทรหาจ๋อมเลย ก็ตามนั้น! ตามที่แพรวพูด เดี๋ยวจ๋อมว่างจ๋อมก็มาหาเองเช่นทุกครั้งนั่นแหละ หรือไม่ก็พวกเธอไปหาที่บ้านจ๋อมกันเลย

            “อี่บีมไปไสคือบ่อตามก้นมืงมา” พิมพ์ถามหาน้องบีม บอสกลอกตามองบนให้พี่สาว จะถามหาทำไม ไม่ตามมาน่ะสิดี

            “อยู่เฮือน คาเบิ่งหนัง” บอสตอบ

            “สูตอนบ่ายอ้ายเม้าส์จะมาหา ไปเขื่อนบ่อเฮา” แพรวชวน ก็วันนี้มันเหงา ๆ พิลึก อากาศของวันนี้มันหนาว มันลมแห้ง ๆ มันเหงาแปลก ๆ

              “หนาว ๆ หนินะไปเขื่อน” พิมพ์แย้งพี่สาวฝาแฝดของตน

            “ไปนั่งเล่นซือ ๆ แหมะ บ่อต้องลงเล่นน้ำ ไปบ่อบอสชวนมูกูไปนำกะได้” แพรวหันมาถามเธอ ตอนนี้เธอลังเลสองจิตสองใจ อยากให้ชวนก็อยาก เกรงใจก็เกรงใจ เพราะบ้านของเพื่อนแพรวอยู่ไกล กว่าจะขับรถมาถึง

             “เกรงใจแหมะ เฮือนเขาอยู่ตั้งบักไกล” สุดท้ายก็ตอบไปในทางปฏิเสธ

            “ถ้ากูชวนแล้วมันมาล่ะ มืงให้มันมาบ่อ” แพรวถาม เธอนิ่งคิดพักหนึ่งก่อนจะยักคิ้วให้แพรว ทำเอาพี่ ๆ ทั้งสองคนหัวเราะกันใหญ่

             “หื้ย! อี่ฮา! อยากให้เขามาพอตายกะทำท่า” พิมพ์ค่อนขอดเธอเข้าให้

             “เอ้า! กะกูเกรงใจเขาน้อสู เฮือนเขาอยู่ตั้งบักไกล “ บอสอธิบาย ไม่ได้เป็นอย่างที่ทั้งสองคนเข้าใจสักหน่อย

              “เดี๋ยวกูชวนปุ้มกับเก้ากับแพมมานำ ชวนอี่จ๋อมนำ ไปนั่งเล่นซือ ๆ น้อ ไปกินข้าวแล้วกะมา บ่อต้องเล่นน้ำมันหนาว” แพรวเสนอความคิดเห็น เธอกับพิมพ์ตกลงตามนั้น ส่วนเธอขอตัวกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดใหม่สักหน่อย เปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์แม็กตัวโปรด และ สวมเสื้อแขนยาวคอกลมแบบไหมพรมสีส้มอิฐ เข้ากันกับเดฟแม็กสีดำเป็นอย่างมาก

              “จะของจะไปเขื่อนกันบ่อ แพรวโทรมาชวนเขาแหมะ” ระหว่างที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่ที่บ้าน เพื่อนของแพรวก็โทรมาถามเธอ

             “อือ! มาบ่อ ถ้าบ่อมากะบ่อเป็นหยัง เขากะบ่ออยากให้มาหรอก มันไกล” เธอตอบ คุยโทรศัพท์อยู่บนบ้าน

              “อยากไปอยู่นั่นแหล่ว อยากไปหา! ขั้นอยู่บ้านสิไปอยู่ตะหนิเขาบ่อได้อยู่บ้านแหมะ” เขาตอบ ถึงเธอจะไม่อยากให้มาด้วย ทว่าทำไมต้องผิดหวัง ทำไมต้องใจหวิว ๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ

            “อยู่ไสตอนหนิ” เธอถามกลับ ในใจตั้งคำถามแล้วว่า เรื่องจริงหรือโกหก ภายในใจเธอรบกันหนักมาก ทั้งอยากให้มาทั้งไม่อยากให้มา ทั้งไม่เป็นไรและทั้งทำไมถึงไม่มา ทั้งเรื่องจริงหรือเปล่าที่พูดหรือโกหก เกิดความสับสนวุ่นวายในใจเป็นอย่างมาก

           “มาหายายอยู่ขอนแก่น มาตะแลงวันศุกร์แล้ว วันอาทิตย์จังสิกลับ” เขาตอบ พร้อมบอกรายละเอียดบางอย่างให้กับเธอฟัง ได้ทราบข้อมูลฝั่งแม่ของเขาไปอีก เธอตอบไม่เป็นไร โอกาสหน้าก็ได้ “ใส่ชุดแบบใดไป ใส่เสื้อแขนยาวเขาไปนำอยู่บ่อ”

             จากที่คุยกันดี ๆ จะกลายมาเป็นเหวี่ยงใส่กันแล้ว เพราะเธอบอกไม่ใส่เนื่องจากใส่เสื้อแขนยาวไหมพรมแล้ว คุยกันอยู่พักหนึ่งเธอจึงขอวางสาย สรุปเพื่อนของแพรวไม่ได้มาด้วย ทั้งดีใจทั้งเสียใจ เธอเองก็บอกความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่ถูก

           “แพรวมันบ่อได้มาอี่ฮา มันอยู่ขอนแก่น” กลับมาถึงบ้านของแพรวบอสก็รายงานเลย แพรวพยักหน้ารับทราบ

            “มันบอกกูอยู่ วางสายจากกูแล้วมันโทรหามืงติ” แพรวถาม แล้วเธอก็ยักคิ้วตอบเช่นกัน “อี่จ๋อมกะจะไป เดี๋ยวตอนบ่ายมันออกมาหา “เก้ากับปุ้มกะจะมา ตะแพมบ่อมา” แพรวตอบ เธอชักสงสัยแล้วนะ ขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยที่แพรวกับพิมพ์ก็ไม่ทันได้สังเกต เพื่อนแพรวก็ไม่ไป แพมก็ไม่ไปด้วยอีก อย่าบอกนะว่าอยู่ขอนแก่นด้วยกัน ระวังไว้ให้ดีถ้าเป็นแบบนั้น ความคิดอันชั่วร้ายได้ก่อเกิดขึ้นแว่บเดี๋ยว ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นเอง แล้วก็เลิกคิด

             “อ่อ! ตามนั้น ดีคือกันบักเก้าสิบ่อได้ล้อกู บักฮาหนิกวนตีนเด้อ มูมืง” บอสพูดไปถึงเก้า ชอบแหย่ชอบล้อเธอนัก อย่าฝันว่าเธอจะใส่เสื้อแขนยาวของเขาไปให้ตนเองโดนล้อ ไม่มีทาง จากนั้นพวกเธอก็เข้าสู่โหมดโลกส่วนตัวเหมือนเดิม อยู่ใครอยู่มันแต่อยู่ด้วยกันแบบนี้ประจำ

            และแล้วก็ถึงเวลาบ่ายโมงที่นัดกันไว้ พี่เม้าส์ขับมอเตอร์ไซค์มาหาแพรวที่บ้าน ตามด้วยจ๋อมตามมาติด ๆ ทั้งสองคนจอดรถไว้หน้าบ้านแล้วเดินเข้ามาหาพวกเธอที่นั่งอยู่อย่างคุ้นเคย

            “เม้าส์ไปเขื่อนปะ แพรวนัดมูไว้แล้ว มูแพรวกะสิไป ปุ้มกับเก้าน่ะ ยกเว้นมูอี่บอส” แพรวพูด

            “เอ้ามูบ่อไปนำติบอส” พอจ๋อมได้ยินที่แพรวรายงาน จ๋อมก็ถามเธอทันที

            “มันบ่ออยู่บ้านอี่ฮา มันไปขอนแก่น” บอสตอบจ๋อม พี่เม้าส์กับจ๋อมพยักหน้าหงึก ๆ

             “ไปตอนใด ตอนหนิเลยบ่อ” พี่เม้าส์ถามแพรว “ปะสั่นอ้ายขับไปคนเดียวกะได้” พี่เม้าส์พูด มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว สองฝาแฝดซ้อนไปด้วยกัน เธอกับจ๋อมนั่งไปด้วยกัน

              พอสมาชิกมาครบกันแล้ว พวกเธอก็ออกเดินทางกันได้ มุ่งหน้าไปยังเขื่อนลำปาวกันเลย อากาศเย็น ๆ ไปนั่งรับลมเย็น ๆ ก็ยิ่งเย็นเข้าไปอีก แต่มันก็มีความสุข ความสุขในแบบของพวกเธอ คนที่มีความสุขที่สุด เห็นจะเป็นแพรวกับพี่เม้าส์นั่นแหละที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

              “กูโทรเอิ้นโอ๊คมาเด้อ” พิมพ์เอ่ย พวกเธอก็ไม่ว่าอะไร เธอก็กะว่าจะถามหาแฟนพิมพ์อยู่แล้วด้วย สรุปคือ คนที่ไม่มีคู่กับคนอื่นคือเธอกับจ๋อม ไม่นานพวกเธอก็มาถึง ไม่ได้ไปถึงหาดดอกเกดหรอก พวกเธอเลือกมานั่งกันที่หาดตากแม่ยาง หาดดอกเกดมันสำหรับพวกเด็ก ๆ อย่างน้องบีมต่างหาก

             มาถึงพวกเธอรอปุ้มกับเก้าไม่นาน สองคนนั้นก็ขับรถมาถึง “แหม๋! มาแค่นี้ก็เอาเก๋งมาด้วย” บอสได้โอกาสแซวเก้าเสียเลย แอบแซวไม่ให้เจ้าตัวได้ยิน ขณะที่สองคนกำลังลงจากรถ บอสจะเปิดศึกกับเก้าใครจะทำไม อยากแซวตนเองดีนัก

          “สวัสดีเพื่อน ๆ อ้ายเม้าส์มาฮอดโดนแล้วบ่อ” ปุ้มเดินมาถึงศาลาที่พวกเธอนั่งอยู่ก็เอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง ทั้งสองคนขึ้นมานั่งบนศาลาด้วย พวกเธอสั่งอาหารไว้รอแล้ว อีกหน่อยก็คงยกมาเสิร์ฟ

            “มาฮอดเมื่อกี้หนิคือกันน้อง มา ๆ นั่ง ๆ “ พี่เม้าส์ตอบ พวกเธอเขยิบ ๆ ให้แขกที่มาใหม่นั่ง เก้ามองหน้าเธออย่างมีเลศนัย ยิ้มก่อนจะพูดขึ้น

            “เอ้าจะของเขาคือบ่อได้มานำ เอ้าจะของคือบ่อใส่เสื้อแขนยาวเขา ฮา” หึหึ นั่นไงนึกแล้วเชียวต้องหาเรื่องแซวกันจนได้ ปุ้มมองหน้าเธอพร้อมหัวเราะ รวมทั้งเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ด้วย ส่วนเธอหน้ามุ่ยให้กับเก้าโดยอัตโนมัติ

             “ตะซังน้อบอส! งึดหลาย” ปุ้มเอ็ดเก้าแทนเธอ ทว่าก็ไม่ได้อะไร อยากแซวอะไรก็แซวไปเถอะ

             “อยากหยังนำเขา ใส่บ่อใส่กะเรื่องของคนอื่นตั้ว” บอสตอบแบบเหวี่ยงเบา ๆ ไปที แต่เจ้าตัวหาได้สะทกสะท้านไม่

             “เอ๋า… บ่อใส่เสื้อแขนยาวเขา ๆ เคียดให้เด้สั่น” เก้าพูดกลั้วยิ้ม ยังไม่หยุดอีก ทุกคนต่างหัวเราะ ต่างพูดคุยกันไปอยู่บนศาลาหรือแพริมน้ำ ขณะนี้ก็มีแพหลังอื่น ๆ ที่มีนักท่องเที่ยวมาเช่านั่งอยู่ประปราย เพราะอากาศหนาว เพราะไม่ใช่ช่วงเทศกาลด้วย จึงทำให้มีผู้คนบางตา “คือบ่อได้มานำล่ะ”

             “เอาคือถามคนอื่น เป็นมูกันแนวใด นึกว่าแมนฮู้อยู่” บอสได้โอกาสแขวะเก้าซะเลย

               “เอ๋าบ่อได้ห่อข้าวตามดากกันเด้จะของ” เก้าตอบแบบกวน ๆ เธอไปอีก รู้ว่าเก้าแค่หยอกไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ทำไมต้องชอบแกล้ง ไม่แกล้งเธอสักครั้งเวลาที่เจอกันจะได้ไหม ค่อนขวับให้เพื่อนเบา ๆ

                “เขาคือบ่อมาเฮ้ย ซุมเฮาโทรหาอยู่ เขาบ่อรับสาย” ปุ้มถามเธอถึงเพื่อนอีกคน

              “เขาอยู่ขอนแก่นเฮ้ย กะเลยบ่อได้มานำ” ทั้งปุ้มและเก้าพยักหน้ารับทราบพร้อมกัน ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ยกมาเสิร์ฟ อากาศเย็น ๆ กับสายลมที่พัดมาไม่ขาดสาย ส้มตำปลาเผา น้ำอัดลม และ เบียร์ให้ความสุขไปอีกแบบ