.

          เช้าของวันนี้พรนภาภรรยาสาวไม่ยอมลุกขึ้นมาทำหน้าที่เลย คงจะเพลียน่าดู สงสารแต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ แอบเป็นห่วงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ปกติมักตื่นตีห้าพร้อมกับเขา มองภรรยาที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยความเอ็นดูปนห่วง พักผ่อนสักวันเถอะวันนี้เขาจัดการทุกอย่างเองได้

              ก่อนจะเดินไปอาบน้ำในตอนเช้า เมธีเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของภรรยาด้วยความห่วงใย ตัวไม่ร้อนไม่ได้ป่วยก็นึกโล่งอก พรนภาคงเหนื่อยจริง ๆ สำหรับวันนี้ จึงหลับไม่ตื่นเลย ยิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะผละตัวออก

             “อะไรตัวเองเค้าไม่ได้ไม่สบายสักหน่อย กี่โมงแล้วเนี่ย” เพราะเขาเธอจึงตื่น เอ่ยถามสามีไป เธอนอนหลับสนิทไปหน่อย นี่กี่โมงกี่ยามแล้ว จึงรีบลุกขึ้นมาเพื่อจะเตรียมกับข้าวเช้าให้สามีเช่นทุกวัน

               “นึกว่าน้องไม่สบายค่ะ ปกติเห็นตื่นก่อนพี่อีก นอนต่อเถอะค่ะพี่หุงข้าวแล้ว พี่จะไปอาบน้ำแล้วเนี่ย” เขาพูดเตรียมผ้าเช็ดตัวเพื่อจะอาบน้ำไปทำงาน

                “อ้าวเหรอ! อือ… ก็ได้ค่ะ วันนี้นภาหยุดนะ ไม่ไหวอ่ะ รอวันที่ยี่สิบเอ็ดไม่ไหว” เธอพูดเอื่อย ๆ นอนมองสามีรุ่นพ่อบนเตียงนอน ไม่อยากลุกเลย ลุกพยุงตัวไม่ขึ้น มันเพลียมากปวดขาปวดตัวไปหมด

               “พี่ออร์ดี้กลับมาทำงานแล้วเหรอ ดีมาก! ห่วงตัวเองบ้าง เค้าก็กลับมาอยู่กับตัวเองทุกวัน” เขากล่าว “อาบน้ำก่อนนะคะ”

              “อือ…” แล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกัน เมธีเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ส่วนเธอหลับต่อบนเตียงนอน สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสถึงความเย็น และ รอยจูบ เมธีโน้มตัวมาจูบริมฝีปากของเธอ อยากแกล้ง! ทำไมเธอจะไม่รู้

              “ขอโทษ ๆ ค่ะ ทำให้ตื่นเลย” เขาพูดกลั้วยิ้ม สะบัดผมเช็ดผมที่สระมาหมาด ๆ ให้แห้ง นุ่งผ้าเช็ดตัวเหน็บที่เอว ผิวขาวร่างกายกำยำของเขายังดูน่าหลงใหล แม้อายุจะย่างเข้าห้าสิบแล้วก็ตาม “นั่น! อ่านกินเขาเสย! ไม่ต้องอ่านค่ะตอนเย็นได้กินแน่ หึหึ” ไม่พูดเฉยถลาเข้ามาฟัดแก้มของเธอไปอีก สัมผัสที่เย็นจากกายของเขามันสบายตัวจริง ๆ ความเย็นที่เกิดจากการพึ่งอาบน้ำมาหมาด ๆ

               “เล่นอยู่ได้! เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” เธอค่อนขอดให้สามีรุ่นพ่อ ชอบแกล้ง ชอบเล่น ชอบใจเย็น เข้างานสายจะหัวเราะเยาะให้ นั่งมองเมธีบนเตียง มันอึน ๆ มึน ๆ นิดหน่อย ทว่าร่างกายตอนนี้มันตื่นแล้ว มันนอนหลับต่อไม่ได้แล้ว

                “หยุดซะบ้อวะ อยากอยู่นำคน” เขาพูดขณะยืนแต่งตัวไปด้วย “พี่ขอโทษที่แกล้งน้องให้ตื่นเช้านะคะ วันหยุดทั้งทีแทนที่จะได้พักผ่อน ก็คนมันเหงานี่นา ทุกวันมีคนตื่นขึ้นมาอุ่นกับข้าวให้ มีเพื่อนคุยด้วย มันก็เหงา ๆ ไม่มีใครให้แกล้ง” เขาขอโทษอย่างคนรู้สึกผิด

                “ไม่เป็นไรคะ นภาก็กะว่าจะตื่นทำให้นั่นล้า แต่มันดันนอนแซ่บไปหน่อย” เธอพูดปนยิ้ม เดินไปล้างหน้าแปรงฟัง ก่อนจะกลับมานั่งโซฟาคุยกับสามี “และไม่ต้องลางานเลยนะ ไปทำงานเลย! อย่ามาขี้เกียจ” เธอทำหน้าดุให้เขา

             “เอ๋า! ก็อยากอยู่กับเมียนี่คะ” ทำหน้าอ้อนเธอไปอีก เธอฉีกยิ้มให้กับเขา ถึงจะเพลียอยู่บ้างมันก็ยังเป็นเช้าที่สดใส คนอะไรน่ารักที่สุดเลย พวกเธออยู่ด้วยกันแสดงออกได้ทุกความรู้สึกต่อกัน เล่นกันเป็นเด็ก ๆ แค่ไหนก็ได้

               “เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันหนิคะ เลิกงานกลับมาเราก็ได้เจอกันทุกวัน” เธอพูดทั้งหัวเราะอึกอัก เขาเองก็หัวเราะกับสิ่งที่เธอพูด แถมยังดูตกใจไปอีก “เป็นไงคุ้น ๆ ปะประโยคนี้น่ะ ฮา” เธอฉีกยิ้มเยาะเย้ยสามีทันที รู้สึกสะใจมาก ๆ ที่เอาชนะได้

                “เดี๋ยวเถอะ ๆ มาย้อนเค้าได้ไง ค้าบ! ตามนั้น อยู่ให้พี่กลับมาเจอ กลับมากอดคนทุกวันหลังเลิกงานเลยนะครับ ห้ามหายไปไหนด้วย พี่รักน้องนภามากเลยรู้มั้ย น้องคือทุกอย่างของพี่นะ พี่แก่แล้วพี่ตามใครไม่ทันหรอก” เขาเดินมาจุ๊บแก้มของเธออีก ทั้งที่เธอยังไม่อาบน้ำเลย จึงค่อนขอดเข้าให้ แววตานั้นเธอดูออก ทำไมชอบคิดเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้

                “พี่เมธีก็คือทุกอย่างของนภาค่ะ ไม่ต้องตาม! เพราะเค้าไม่หนีไปไหนแน่นอน” เธอมองหน้าเขา ยิ้มให้กับสามีคราวพ่อคนนี้ รักมากมายหัวใจของเธอเช่นกัน เขาก็เป็นทุกอย่างของเธอ

                 จงเชื่อเถอะว่าเธอรักเขามากที่สุด รักคนเดียว จะไม่หนีไปไหนแน่นอน นอกจากความตายเท่านั่นที่จะพรากเธอไปจากเขาได้ จะไม่สัญญาแต่จะทำให้ดู ไม่ต้องกังวลเลย

              “ขอบคุณนะคะ พี่ไปทานข้าวแล้ว พี่ไปทำงานไม่อยู่ห้อง ใครมาเคาะห้องห้ามเปิดสุ่มสี่สุ่มห้านะรู้เปล่า เค้าเป็นห่วง” เขาพูด ทำสายตาจริงจังไปอีก เธอพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินไปนั่งทานข้าวเช้าในครัว มีเธอเดินตามไปด้วย

              หกโมงเช้าทุกเช้าเธอมักจะมานั่งเป็นเพื่อนสามี ไม่ทานด้วยทว่านั่งเป็นเพื่อนเท่านั้น “ถ้านภาขับรถยนต์เป็นนะ นภาไปส่งพี่เมธีแล้ววันนี้น่ะ” เธอพูดลอย ๆ เล่นโทรศัพท์ไปด้วย นั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับสามี แต่ไม่ขอทานด้วย  

             “ไปส่งสิคะ! เออใช่… ตัวเองหยุดตัวเองไปส่งพี่เลย พี่หยุดพี่ยังไปส่งตัวเอง” เขาพูด ขณะนี้ก็กำลังทานข้าวไปด้วย

              “จะให้ไปส่งได้ไง แล้วใครจะขับรถกลับมาให้นภา ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ก็ว่าไปอย่าง” เธอพูดเล่นทว่าเมธีกลับคิดจริงซะอย่างนั้น

              “อือก็ใช่ไง! ขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งเค้าไง” เมธีกล่าว เธอจ้องหน้าคนตรงหน้า นึกตลกก็มิปาน ตนเองแต่งตัวก็ดี เป็นถึงผู้จัดการ จะมานั่งมอเตอร์ไซค์ไปทำงานได้อย่างไร

              “จะบ้าเหรอพี่เมธี! เดี๋ยวก็โดนลูกน้องแซวเอาหรอก ไปทำงานนะคะ ไม่ใช่ไปเดินตลาดสักหน่อย ตัวเองไม่เขินไง นั่งมอเตอร์ไซค์เข้าบริษัท อีกอย่างเวลาออกข้างนอกจะใช้รถใคร ตัวเองไม่ได้เอารถไปน่ะ” เธอพูดด้วยเหตุผลยืดยาว ลึก ๆ ในใจอยากไปส่ง สาว ๆ แถวนั้นจะได้ไม่คิดหมายปอง จะได้รู้ว่าเมธีมีเจ้าของแล้ว นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ไปที่ทำงานของสามี

               “จะกลัวอะไร ใครจะกล้าแซว ผู้หลักผู้ใหญ่นาน ๆ ที่จะเข้าบริษัท ไม่มีใครกล้าแซวพี่หรอก อีกอย่างเรื่องรถก็ไม่ใช่ปัญหาเลย รถบริษัทก็มี ใช้ไปดิจะใช้คันไหนน่ะ” เขาพูดอย่างสบายอารมณ์ ปรายตามองแฟนสาวพร้อมยักคิ้วให้

               “เอาจริง!” เธอย้ำ

              “ค่ะ! จริงค่ะ แต่ว่าเลิกงานน้องไม่ต้องมารับพี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่กลับเองค่ะ ตอนเย็นรถเยอะอันตราย ไหนจะรถรับส่งโรงงาน รถส่วนตัวอีก รถติดมาก! พี่เป็นห่วง” เขาพูด

              “ทำอย่างกับที่ทำงานนภาไม่ไกลอย่างนั้น นภาเจอทั้งหัวลาก เจอทั้งรถบัสโรงงาน แค่นี้ชิวมากเหอะ!” พวกเธอคุยกันที่โต๊ะทานข้าวในห้องครัวของคอนโด พอตกลงจะไปส่งสามี เธอก็เดินมาแต่งตัวรอ ไม่แต่งอะไรมากมาย เปลี่ยนชุดปะแป้งฝุ่นเท่านั้น กะไปส่งหน้าที่ทำงานแล้วก็จะกลับเลย

                หลังทานข้าวเช้าเสร็จ เจ็ดโมงเช้าเมธีก็พาเธอขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน ระหว่างขาไปเมธีเป็นคนขับเอง เธอกอดเอวเขาอย่างกระชับ ได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์กับเมธีอีกแล้ว นาน ๆ ทีจะมีแบบนี่ วันหยุดไปตลาดส่วนมากเมธีก็พาใช้รถยนต์ มีเพียงเธอคนเดียวที่ใช้มอเตอร์ไซค์ในชีวิตประจำวัน

              “ตอนเย็นกินไรดีเรา น้องหยุดพักทั้งทีต้องบำรุงหน่อย เหนื่อยมามากพอละ น้องอยากกินอะไรระหว่างวันคิดไว้นา ตอนเย็นเดี๋ยวเค้าซื้อกลับไป” เขาถาม เมื่อมาถึงที่ทำงานของเขาแล้ว ยืนคุยกันก่อนจะเข้าไป มีพนักงานหลายคนแอบมองด้วย ทว่าเขาก็ไม่สะทกสะท้าน

                “ไม่! เดี๋ยวตอนเย็นนภามารับพี่เมธีนะ เราไปเดินตลาดด้วยกัน” เธอยืนยันที่จะมารับตอนเลิกงาน

               “เอางั้นก็ได้ค่า! พี่เข้างานแล้วนะคะ” เขาพูดปนยิ้ม อาลัยอาวรณ์แฟนสาวรุ่นลูกคนนี้นัก ไม่ได้หยุดตรงกันเลยเดือนนี้ เพราะปัญหารอบด้าน ไม่เป็นไรอย่างน้อยเลิกงานกลับมาก็ยังได้เจอกัน แต่มันก็อยากหยุดตรงกัน อยากนอนกอดทั้งวันอย่างไรล่ะ “น้องกลับได้แล้ว พี่จะเข้าบริษัทละ”

               “ค่ะ!” จากนั้นเธอก็ขับรถกลับ สัมผัสถึงสายตาหลายคู่มองมายังตนเองก็ไม่หวั่น อยากพูดอะไรก็พูด เธอไม่แคร์! ดีซะอีกจำไว้ว่าเมธีมีภรรยาแล้ว ห้ามคิดเป็นอื่นเด็ดขาด

               เธอกลับมาถึงคอนโดไลน์หาสามีว่าถึงแล้ว วันนี้กะจะนอนทั้งวันกันเลย ชดเชยที่เหนื่อยมามากแล้ว รอตอนเย็นเมธีเลิกงาน พวกเธอสองคนจะปาร์ตี้เล็ก ๆ กัน ปาร์ตี้กันสองคนก็พอต่อใจ แค่คิดก็มีความสุข พร้อมนึกเอาไว้แล้วว่าเย็นนี้จะทานอะไรดี จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลงข้าง ๆ ตัวแล้วหลับไป…

จบบท…

https://ppantip.com/topic/41155022….บทที่ 83