ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ ม.5 
จริงๆดีขึ้นเรื่อยๆตอนช่วงขึ้นปี1ค่ะ ดีขึ้นได้เพราะเพื่อนแต่มันยังมีอาการแบบว่าถ้ามีอะไรมากระตุ้นก็คือจะเครียดจนดิ่งไปเลย
พอมาช่วงโควิดอยู่ๆก็กลับมาดิ่งง่ายอีกรอบค่ะ เพราะว่าอยู่แต่ห้องและทำงานหนัก+มีปัญหาครอบครัวด้วย ก็พบหมอพูดคุยกับหมอเป็นระยะ

แต่ว่าช่วงหลังๆได้มาติดตามบังทันแล้วรู้สึกเหมือนเขาเป็นที่พึ่งพาทางจิตใจเราเลยอะค่ะ
เราคุยกับหมอ อัพเดตเรื่องราวให้หมอฟังทุกๆ2-3เดือน หมอทักว่าช่วงนี้ดูอารมณ์ดีขึ้นนะเขาถามว่ามีความรักหรอ5555
เราบอกว่าเราได้ติดตามบังทันและเขาเยียวยาจิตใจเรามากๆ หมอก็บอกว่าวงนี้เห็นมีคนไข้บางคนพูดถึงให้ฟังแนวๆนี้เหมือนกัน
ว่าเวลาเครียดหรือร้องไห้ แต่พอได้เปิดเพลงฟังหรือหาคลิปดูแล้วอยู่ๆก็จะกลับมายิ้มได้ภายในไม่กี่นาทีเลยแบบไม่รู้ตัว
รู้ตัวอีกทีคือหยุดร้องไห้แล้วก็ปรับอารมณ์กลับมาได้ปกติเลย บางคนก็ใช้ชีวิตอยู่เพื่อรอให้ได้เจอเขาเลยก็มี

ซึ่งเราเป็นประมาณนี้เลยค่ะ แบบว่าเครียดอยู่ ดิ่งแค่ไหนถ้าเปิดอะไรที่เกี่ยวกับบังทันจะยิ้มออกทันทีเลย
แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่เพราะเขาด้วยส่วนนึง(ส่วนใหญ่เลยก็ว่าได้) ไม่ได้เว่อร์นะคะ อันนี้พูดจริงๆเลย
รู้สึกเหมือนเขาเป็นที่พึ่งเลยอะค่ะ มีหลายครั้งที่เรารู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้เรามาก แต่จริงๆไม่ได้ใกล้เราสักนิด แต่มันเหมือนเราสนิทกัน
บางทีที่รู้สึกแบบนี้ก็มีนอยด์บ้างเพราะมันเป็นแค่ความคิดเวิ่นเว้อของเราครู่นึง แต่ก็ตลกตัวเองดีค่ะ55555
เราดูคลิปคอนเสิร์ตบังทันที่อาร์มี่ถ่ายจากโทรศัพท์ไม่ค่อยได้ด้วย เราจะร้องไห้ตลอดเลยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ยิ่งตอนเพลงปิด Mikrokosmos/Love myself มันบิ้วเรามาก โมเม้นในคอนคือถ้าเราไปยืนตรงนั้นเราร้องไห้โฮแน่ๆ

เมื่อก่อนตอนป่วยแรกๆต้องมีเพื่อนอยู่ข้างถึงจะอยู่ได้ค่ะ ทุกวันนี้เริ่มอยู่คนเดียวได้แล้วแต่เวลาดิ่งคือเคว้งมาก
มองไปทางไหนก็มืดหมดเลย แต่ตั้งแต่ได้ติดตามบังทันมันเหมือนเราไม่ได้ตัวคนเดียวอะค่ะ อย่างน้อยเวลาคิดอะไรชั่ววูบขึ้นมา
มันจะมีเสียงดังขึ้นมาในหัวตลอดเลยว่า อย่าเพิ่ง อยู่ก่อน ยังไม่ได้ไปคอนเสิร์ตบังทันเลย แงๆ