เราเป็นคนที่เวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือคิดมากแล้วมักจะเก็บไว้กับตัวเอง แต่เราไม่ใช่คนเก็บตัวนะ เราชอบเที่ยวกับเพื่อนเวลาเพื่อนมองเรามาก็จะเห็นว่าเราเป็นคนสดใสร่าเริง แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย เรื่องที่เราเก็บไว้กับตัวเองนานสุดและชอบร้องไห้คนเดียวอยู่ตลอดคือเรื่องพ่อเรา เราเริ่มร้องไห้คนเดียว เก็บความรู้สึกอึดอัด คิดมาก ไม่รู้จะบอกใครดี แบบนี้มานานเกือบจะ10ปีแล้ว จนวันนี้มันมีเรื่องขึ้นแต่เป็นเรื่องเล็กๆที่เกิดขึ้นบ่อยจนทำให้เรารู้สึกว่า เอาอีกแล้ว เป็นอีกแล้วหรอ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้อยู่ตลอดเลย แล้วก็เป็นเหมือนทุกทีที่เราไม่รู้จะบอกใคร จึงรีบขึ้นห้องไปร้องไห้คนเดียวแล้วปลอบตัวเองเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้พ่อเราได้ยินและขึ้นมาหาเราแล้วถามว่าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมแล้วบอกอีกว่าหรือร้องไห้ด้วยเรื่องเล็กๆเมื่อกี้ พ่อพูดด้วยน้ำเสียงรุนแรงและหงุดหงิด จนเราไม่กล้าพูดออกไป ทั้งๆที่เราอยากบอกว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่แค่วันนี้มันรวมถึงวันที่ผ่านๆมาหลายวัน เราอยากจะบอกพ่อแทบตายว่ามันหนักมากนะสำหรับหนู แต่เราบอกไม่ได้ไม่รู้ทำไมเอาแต่ร้องไห้ พ่อบอกแต่ว่าเราไม่มีเหตุผลและว่าเราเป็นคนอ่อนแอ พ่อไม่สนับสนุนคนอ่อนแอพ่อพูดหลายรอบมาก และบอกให้เราหยุดร้องแต่มันกลับทำให้เราร้องไห้หนักกว่าเดิมจนหายใจแทบไม่ทัน เราเคยคิดว่าถ้าพ่อได้เห็นเราร้องไห้บางสักครั้งพ่ออาจจะเดินมาหาเราและมาคุยกับเราดีๆบ้างแต่ไม่ใช่เลย เขาตะโกนด่าเราดูถูกว่าเป็นคนอ่อนแอ บอกเราว่าอย่าอ่อนแออยู่หลายรอบและบอกให้เราคุยด้วยเหตุผล เราไม่รู้จะพูดยังไงดี เราคิดว่าถ้าพ่อเดินเข้ามาเห็นเราตอนร้องไห้แล้วถามเราดีๆโดยที่ไม่เริ่มต้นด้วยการตะโกนด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงและคำหยาบและถามเหตุผลที่เราร้องอาจจะดีกว่านี้ เราไม่รู้เราขอมากไปหรอ และทุกคำพูดของพ่อ เราเอากลับมาคิดตลอดว่าทำไมเราถึงอ่อนแอบ้างไม่ได้หรอ  แค่ร้องไห้เพราะเสียใจไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่มันผิดมากเลยหรอ เราแค่อยากให้พ่อพูดกับเราดีๆบ้างและเข้าใจเราบ้างสักครั้งแค่นั้นเอง

เราแค่อยากจะระบายและหวังว่าจะมีคนที่เข้าใจความรู้สึกเราบ้าง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะ