คือเราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามานานแต่พึ่งมารู้ไม่นานเพราะช่วงนั้นมีปัญหาบางอย่างทำให้เราเอะใจว่าทำไมเรามีอาการแบบนี้แต่เราก็ไม่ได้สนใจมากเพราะมันไม่ได้รุนแรงและเราไม่กล้าบอกใครเลย จนช่วงนี้เราเริ่มมีอาการสองบุคลิกหรือเปล่าเราก็ไม่แน่ใจแต่เพราะเราเป็นพวกชอบอยู่บ้านหรือพวกintrovertเรามักพูดคุยคนเดียวกับความคิดในหัวบ่อยๆแต่เราก็คิดว่ามันสบายใจดีที่ได้พูดกับอะไรซักอย่างแล้วไม่ต้องกลัวอะไร แต่เราเริ่มมาคิดได้ว่ามันจะเชื่อมกันรึเปล่ากับสองโรคนี้ที่เราเป็นเพราะว่าปัญหาตอนเด็กๆที่เราเจอคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันรุนแรงมากจนถึงขั้นทำร้ายร่างกายและเรารู้ทุกอย่าง เราจึงได้แต่แอบมาร้องไห้คนเดียวแล้วบอกกับตัวเองว่ามันจะดีขึ้นเราจะต้องเข็มแข็งอย่าอ่อนแอ หลังจากนั้นเราเริ่มสร้างใครอีกคนในจิตใจของเราไม่สิมี3จิตใจรวมเราด้วย เรามักเถียงกันในสมองเวลาตัดสินใจอะไรสักอย่าง จิตใจบางดวงมักจะเสนอความคิดแบบนี้แต่อีกดวงเสนอแบบนี้และมักมีเหตุผลที่มาตัดกันเสมอ เรามักจะปวดหัวกับเรื่องแบบนี้เพราะเป็นมาหลายครั้งแต่มันก็ไม่เคยรุนแรงอะไรมาก่อนเลยเพราะส่วนมากแค่จะเถียงกันซะมากกว่า พอมาช่วงนี้มันเริ่มหนักขึ้นเพราะมีช่วงหนึ่งแม่เรากับน้าขี่รถตกถนนเรากับรู้สึกเฉยเมยแต่เป็นส่วนน้อยมากๆที่จะเฉยเมยแบบนั้น จนมาตอนนี้แม่เราเอางานเราไปทิ้งเพราะไม่รู้ นั้นทำให้เราร้องไห้และกลัวมากว่าจะส่งงานยังไงเพราะงานมันเยอะมากและอีก2วันจะต้องส่ง เราอยากจะตายแต่จิตใจเราบอกว่าอย่าทำถ้าทำแล้วแม่จะอยู่กับใครครอบครัวเราจะอยู่กับใครใครจะเลี้ยง แต่มือเรามันกลับโกรธจนสั่นแล้วพยายามทำร้ายร่างกายตัวเองแต่เราขว้าหมอนแล้วปาไปแทนก่อนจะกำมือเข้าหากันแล้วกำไว้จนแน่น แล้วเราเอาแต่พูดว่าไม่ทำๆอยู่เรื่อยๆซักพักเราควบคุมไม่ไหว เราเลยพยายามหยิบโบว์ตัวเองมามัดมือไว้แล้วนอนลงพร้อมกับบอกว่านอนนะไปเรื่อยๆจนเราสงบลง สักพักเราเลยลงไปข้างล่างบ้านเจอแม่แล้วแม่เอาแต่โทษเราว่าทำไมไม่เก็บเองพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนโทษว่าเป็นความผิดของเราคนเดียว เราเหนื่อยที่จะต้องพูดเลยขึ้นมานอนที่ห้องเหมือนเดิมแต่ขึ้นมาถึงเราเอาแต่ร้องไห้พร้อมกับยิ้มบ้าง เรากลัวมากว่าทำไมเราถึงทำแบบนั้น ซักพักเราเริ่มพูดด่าตัวเองสารพัดว่าแกควรจะตายแกมันโง่ แกมันขี้คลาดที่ไม่กล้าฆ่าตัวตายต่างๆนานาที่ทำให้เราเจ็บและทรมาน เราพยายามสะบัดหัวและพยายามหยุดแต่แล้วก็ตามเราหยุดมันไม่ได้ มือเราเริ่มสั่นขึ้นมาอีกเรากลัวว่าเราจะทำร้ายตัวเองเราเลยกำมือจิกลงที่ผ้าห่มซักพักเราก็ปล่อยเพราะคิดว่ามันหายแล้วแต่อยู่ๆมันก็ตบลงที่หน้าของเราใกล้ๆกับตาและหัว เรารีบกำมือจิกลงผ้าห่มเหมือนเดิม เราใช้เวลานานมากกว่าจะสงบลง เราจะทำยังไงดีเรารู้สึกเหนื่อยเหลือเกินเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่