รู้สึกว่าชีวิตตัวเองมาถึงจุดที่แทบจะแย่ที่สุดในชีวิต2เดือนที่ได้เข้ามาเป็นทหารโดยกันจับใบแดงมานี้ไม่มีความสุขเลยซักนิดเดียว ใครบอกได้ประสบการณ์ เชิญเอาเถอะครับ แต่ผมไม่มีกระจิกกระใจที่จะมีความสุขหรือหาประสบการณ์ที่นี่ไม่เข้าใจว่าทำบาปทำกรรมอะไรมาถึงได้มาอยู่จุดนี้ตอนอยู่ข้างนอกทำงานกับที่บ้าน(บ้านมีธุรกิจส่วนตัวตัวผมเองเป็นส่วนนึงที่ช่วยหลายอย่างเลิกงานจากที่บ้านออกมาวิ่งไรเดอร์ต่อการเงินไม่แย่กินอยู่สบายซัพพอร์ตคนอื่นได้บ้าง)ที่บ้านอาศัยอยู่กับตา,แม่,น้อง ผมรับส่งทุกคนตาไปฟอกไตอาทิตย์ละ2ครั้ง + มีนัดหมอที่อีกรพไกลบ้าน ผมเป็นคนพาไป ถ้าตาเกินเป็นอะไรฉุกเฉินผมเป็นคนพาไป (ตามีโรคอื่นด้วยเช่นต่อมลูกหมาก และอื่นๆ) แม่อายุจะ60อ่านหนังสือไม่ได้ น้องอยู่แค่ม1 ทั้งบ้านมีเท่านี้ พี่สาวมีครอบครัวอยู่คนละบ้านระยะทางประมาณ20โล ลูกพึ่งได้2เดือน พอผมได้มาเป็นทหารทุกอย่างในบ้าน×2ไปหมดทั้งค่ากิน(ไม่มีไครซื้อกับข้าวต้องสั่ง) ค่าเดินทาง(จ้างคนส่งน้อง จ้างคนส่งตา ) และต้องจ้างคนงานเพิ่มในขณะที่ผมเงินเดือนเบ็ดเสร็จแค่7000 6000 รวมกินในค่ายไม่สามารถซัพพอร์ตไครได้ ค่ากินอยู่ที่กรุงเทพค่อนข้างแพง (ลืมบอกว่าผมอยู่ค่ายต่างจังหวัดไกลจากบ้านประมาณ200โล)วางแผนอนาคตอะไรไว้คือต้องเลิกให้หมด นอนร้องไห้แทบทุกคืนตอนอยู่ในค่ายระยะเวลา2เดือน บางคนปรับตัวได้ยิ้มหัวเราะ มีเพื่อนเยอะบางครั้งสนุกกับกิจกรรม แต่ตัวผมเองไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลย คิดเป็นห่วงแต่ที่บ้านถ้าตาล้มน้องไปเรียนจะทำยังไง แม่จะไหวมั้ย คิดภาพคนแก่อายุ60พาตาลงมาจากบ้านชั้น4ไม่ออกเลยครับท้อแท้กับชีวิตมากไม่มีเป้าหมายทำอะไรต่อ โรคที่ตาเป็นอยู่ฉุกเฉินได้ตลอด ลองคุยกับหมอในค่ายเขามาคุยเพราะว่าแบบประเมินจิตเวชผมคะแนนสูงแล้วเขาจะมาถามว่าเครียดเรื่องอะไรบอกเครียดเรื่องที่บ้าน เรื่องตา หมอบอกว่าเราอาจมีวิธีแก้ปัญหาโดยการให้ฝากคนข้างบ้านช่วยดูตาหน่อยนะครับในตอนที่ผมไม่อยู่ในระยะเวลา2ปีตอนที่คุยผมคิดในใจว่าตรรกะอะไรว่ะเนี้ย ใครเขาจะมาสนใจคนในบ้านเราได้ขนาดนั้น ทั้งวันทั้งคืน คุยกับอีกคนบอกตอนนี้เรามีน่าที่ตั้งใจฝึกอาจจะสวดมนต์ก่อนนอนขอให้ตาปลอดภัยแล้วพูดประมาณว่าคิดดูว่าถ้าคุณอยู่ดูแลตาแต่ถ้าหมดเวรหมดกรรมสุดท้ายเขาก็ต้องไป ....พอผมเจอแบบนี้ผมพอเลยไม่คุยกับใครเลย เข้าใจครับว่าเขาต้องไปเมื่อถึงเวลาแต่คือผมอยู่กับเขามาทั้งชีวิตมีแค่แม่พี่สาวตา แค่นี้พ่อแยกทางกับแม่ตั้งแต่เกิด ผมคิดแค่ว่าให้ผมใช้เวลาพาสสุดท้ายของชีวิตเขาหน่อยไม่ได้หรอ และผมคิดอยู่ตลอดว่าเขาจะอย่ถึงรอผมกลับไปอยู่ด้วยมั้ยใน2ปี สมองมันคัดค้านไปหมดกับระบบนี้ มันพรากชีวิตผมที่กำลังจะดี เงินเคยเข้าบช 20k 30k ตอนนี้หายเกินครึ่งไปเยอะ ตอนนี้มีความคิดอยากไปตรวจโรคซึมเศร้าเพราะสภาพจิตใจแย่มากจริงๆคิดวนลูปอยู่แบบนี้ จริงๆไม่ได้ถึงขั้นไปรักษาเพราะไม่อยากใช้ยาปรับสารเคมีในสมองไปตลอดชีวิต แต่ไม่สามารถมูฟออนจากความคิดนี้ได้จริงๆบางวันผมต้องกินยาพารายาแก้เเพ้เพื่อให้นอนหลับนอนร้องไห้ทุกคืนคิดแต่เรื่องเดิมๆเพราะชีวิตผมก็มีคนในครอบครัวอยู่เท่านี้ที่ค่ายชอบพูดว่าพอมาอยู่คิดถึงที่บ้านอยากดูแลที่บ้านพออยู่บ้านไม่เคยทำ กับผมไม่อินเลยกับคำพูดแบบนี้คุณรู้ได้ไงว่าทุกคนจะเป็นแบบที่คุณพูด ที่บ้านผมไม่ได้รู้สึกภูมิใจกับวินัยที่ได้หรือเครื่องแบบที่ได้ ผมคิดว่าการที่อยู่ดูแลเขาใกล้ชิดทำให้เขาสบายได้ในตอนนี้เลยหรืออาจจะแบ่งเบาภาระเขาได้ในทุกวันไม่มากก็น้อยนี่แหละผมภูมิใจในตรงนี้มากและก็ดีใจที่กินข้าวด้วยกันทุกมื้อส่วนตัวนะครับคิดว่าผมไม่ได้ประสบการณ์ที่ดี การฝึกใครบอกไม่มีการลงโทษรุนแรง อาจจะเบากว่าสมัยก่อนก็จริงนะครับแต่โดนเตะโดนทีบโดนตบผมเห็นมาแล้วครับ 2/67