สวัสดีค่า ชาวพันทิปที่เข้ามาอ่านทุกๆท่าน ก่อนอื่นต้องเล่าไปถึงตอนอยู่มัธยมต้นก่อน ซึ่งตอนนั้นเป็นตอนที่พ่อและแม่เลิกกันและไม่ได้จบกันด้วยดี แม่ผู้เคยอ่อนโยน เข้าใจเหตุและผลมาโดยตลอดที่จำความได้ก็เปลี่ยนไป เมื่อจู่ๆ หนูเริ่มโตขึ้น อยู่มัธยมปลาย แม่ก็เปลี่ยนไปทั้งอารมณ์และความคิดต่างๆ แม่มักจะใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลและมักจะปาข้าวของใส่อยู่เสมอ ซึ่งตอนนั้นหนูตกใจ ไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน ร้องไห้เสียใจหนักมากๆ และบั่นทอนความรู้สึกมาตลอดทุกครั้งที่ต้องทะเลาะกับแม่ หนูไม่เคยทะเลาะกับแม่รุนแรงเลย เพราะหนูไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตมากไป อีกทั้งหนูเป็นคนคิดมากก็เลยเลือกที่จะจบการทะเลาะด้วยการเงียบหรือเดินหนี ออกไปสงบสติอารมณ์และคิดทบทวนตัวเอง ทุกๆครั้งที่แม่ต้องทะเลาะกับหนู แม่จะใช้คำรุนแรง เช่น สันดาน บ้าง(ทั้งๆที่หนูไม่เคยนอกลู่นอกทาง) โง่บ้าง ควายบ้าง ขึ้นขึ้นกู ไล่ให้หนูออกจากบ้านไปหาพ่อ ไปอยู่กับพ่อบ้าง ไล่ไปตายบ้าง สาระพัดคำด่าที่หนูไม่รู้ว่าแม่เอามาจากไหน หรือไม่ก็โยนของใส่หนูบ้าง  หนูไม่เคยจะตอบโต้ คิดอย่างเดียวว่าจะทำให้ตัวเองไม่คิดมากหรือจมอยู่กับการบั่นทอนจิตใจแบบนี้อย่างไร บางครั้งคำด่าที่แม่ต่อว่าหนู มันเจ็บ เจ็บจนแบบหาคำบรรยายไม่ได้ จะร้องไห้ ณ ตอนนั้นก็ไม่ได้ หนูจึงต้องเก็บคำด่านั้นไว้ นึกขึ้นได้เมื่อไหร่ก็ร้องไห้ออกมาเมื่อนั้น หนูอดทนอดกลั้นต่อความรู้สึกนี้มานาน หนูแอบคิดว่าการที่หนูไม่ตอบโต้อะไรมันเหมือนเป็นการเพิ่มความเอาแต่ใจ เพิ่มความชินในการใช้อารมณ์ที่อยู่เหนือเหตุผลของแม่ จนแม่ไม่เคยห่วงความรู้สึกหนูเลย ทุกครั้งที่ทะเลาะกันจบ หนูไม่มีสิทธิ์ร้องไห้ หนูไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธ และหนูต้องทำให้ทุกอย่างเหมือนว่าไม่เกิดอะไรขึ้น เพราะถ้าหนูงอน ไม่พูดกับแม่อีก แม่ก็จะต่อว่าอีกไม่หยุดไม่สิ้น กลับกลายเป็นว่าเรื่องมันยืดเยื้อขึ้นกว่าเดิม หนูอยากรู้ว่าอาการแบบนี้คืออาการของคนวัยทองหรือไม่ (ตอนนี้แม่หนูจะ 50 แล้ว) หนูพยายามทำความเข้าใจอาการของคนวัยนี้ ซึ่งเค้าบอกต้องใช้ความอดทนอย่างมาก หนูอดทนอดกลั้นต่อความรู้สึกนี้มานาน จนหนูคิดว่าสิ่งที่หนูทำมันถูกต้องหรือยัง หรือหนูควรจะปกป้องความรู้สึกตัวเองบ้าง และหนูก็ไม่รู้ว่าวันไหนความอดทนของหนูมันจะกลายเป็นผลร้ายที่สร้างบาดแผลให้หนู ผลักให้หนูจมดิ่งอยู่กับเรื่องเดิมๆซ้ำๆ 

ชาวพันทิปอย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ หนูไม่รู้จะระบายให้ใครฟังเลย ทุกครั้งที่คิดจะโทรไประบายกับพ่อก็คงได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว พูดไม่รู้เรื่อง ได้แต่เก็บความเจ็บปวดไว้กับตัวเอง การเติบโตเป็นผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่ยากเหมือนกันนะคะ ต้องอดทนและเข้มแข็งมากๆ อยากได้คำแนะนำหรือวิธีฮีลตัวเองให้ดีขึ้นบ้าง ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นต์ด้วยนะคะ