หนูอายุ17 ช่วงนี้ความอดทนหนูต่ำมากๆเลยค่ะ ปกติหนูอดทนกับคำพูดแย่ๆของแม่กับพ่อเลี้ยงได้มาตลอดเลยค่ะ พอมาช่วงนี้หนูแค่ได้ยินนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้แล้ว แม่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อนมากค่ะ เวลาที่ทะเลาะกันแม่จะหาคำพูดที่แรงที่สุดมาพูดใส่หนูเสมอ พอเค้าอารมณ์เย็นก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ เวลาที่ทะเลาะกับพ่อเลี้ยงมีปัญหาที่ทำงาน หรือมีอะไรที่หงุดหงิด แม่มักจะมาลงที่หนูเสมอค่ะ พออารมณ์ดีก็จะมาคุยดีด้วย พ่อเลี้ยงก็เหมือนกันค่ะ เวลาที่อยากจะทำร้ายจิตใตแม่ก็จะหันมาเหน็บแนมอะไรแย่ๆใส่หนูแทน แม่หนูทำอะไรจะแคร์อารมณ์พ่อเลี้ยงเสมอ หนูไม่เคยถูกเลือกเลยค่ะ เวลาทะเลาะกันเค้าทะเลาะกันรุนแรงตลอดเลยค่ะ มีใช้กำลังด้วยแต่ไม่เคยทำร้ายหนูนะคะ หรือเพื่อนของแม่ก็สำคัญกับแม่เสมอ แม่รักเพื่อนมากๆค่ะ เพีอนของแม่เคยทะเลาะกับที่บ้านเลยหนีมาหาแม่ แม่หนูจะให้เค้ามานอนกับหนูเฉยเลย หนูไม่โอเคมากๆหนูเลยถามแม่ว่าทำไมไม่ให้เค้าไปนอนห้องแม่ แม่ให้คำตอบว่าแล้วพ่อจะนอนยังไงถ้ามีคนอื่นนอนด้วย หนูพูดไม่ออกเลยค่ะ หนูไม่มีใครนอกจากแม่ หนูเลยพยายามไม่ใส่ใจคำพูดแม่ หนูคิดว่าหนูชินมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอมาช่วงนี้หนูร้องไห้ง่ายมากๆ คิดแต่ว่าไม่อยากอดทนแล้วๆ หนูกินข้าวไม่ค่อยลง อยากนอนทั้งวัน ไม่อยากเห็นหน้าใครเลยค่ะ หนูไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่คิดว่าถ้าตายก็โอเค หนูไม่ได้อยากทำอะไรในชีวิตเป็นพิเศษ แม่หรือคนรอบข้างไม่เคยภูมิใจในตัวหนูเลย หนูเลยไม่ได้คิดว่าตัวเองมีอะไรโดดเด่นขนาดนั้น หนูเป็นคนไม่ทะเยอทะยานค่ะ คิดว่าได้เท่าไหนก็เท่านั้น ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ หนูไม่เคยคิดเรื่องอนาคตไว้เลยค่ะ หนูคิดแค่ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ให้ถึงอนาคตเลย แค่คิดตามก็เหนื่อยแล้ว หนูควรพบแพทย์หรือเป็นแค่ฮอร์โมนผิดปกติคะ ถ้าควรพบแพทย์ควรเริ่มยังไงคะ สามารถไปคนเดียวได้ไหม