.

                     ไดอารี่ความคิดถึง

                   เนื่องจากพรุ่งนี้จะเป็นวันไหว้ครูของโรงเรียน นี่ก็เปิดเทอมมาได้เดือนกว่า ๆ แล้ว หลังจากเปิดเทอมมากิจกรรมสำคัญจะขาดมิได้นั้นคือ กิจกรรมไหว้ครูนั่นเอง พวกเธอตกลงกันว่าจะออกเงินให้ตัวแทนห้องไปซื้อดอกไม้ในเมือง สะดวกสบายกว่า

               ปีที่แล้วตอน ม.1 พวกเธอพากันขับรถไปเก็บดอกไม้ตามป่าที่คิดว่าจะมี ตระเวนหากันไปทั่วทุกสารทิศ ตรงไหนที่คิดว่าจะมีดอกรักก็พากันตระเวนไปหมด ขอตามบ้านคนบ้าง บ้านใครที่ปลูกดอกไม้ขอให้เอ่ยออกมา เสียสละดอกไม้เพื่อห้องกันเลยทีเดียว แอบเก็บของโรงเรียนบ้าง เพราะยังขาดประสบการณ์ ปีนี้พวกเธอไม่รวมตัวขับรถไปหาเก็บแบบนั้นอีกแล้ว รวมเงินกันเข้าไปซื่อในเมืองแทน

                     เมื่อวานพวกเธอออกเงินกันให้หัวหน้าห้องคนละสามสิบบาท ไปซื้อดอกไม้มาจัดพาน หลังเลิกเรียนพวกเธอจะช่วยกันทำให้เสร็จก่อนกลับบ้าน พรุ่งนี้ในตอนเช้าคงไม่ได้เรียนหนังสือแน่ เพราะในช่วงเช้าจะเป็นกิจกรรมพิธีไหว้ครู ช่วงบ่ายก็จะเป็นการพบปะเยี่ยมเยียนศิษย์เก่าของโรงเรียนที่มีมาทุกปี คุณครูไม่ได้เชิญมา พี่ ๆ มากันเอง พวกเธอทั้งโรงเรียนปลื้มใจมาก ๆ

                     บอสเดาเหตุการณ์ออกหมด จำมาจากปีที่แล้วนั่นเอง ยิ้มให้กับภาพไหว้ครูปีที่แล้ว นึกไปถึงช่วงเวลาของศิษย์เก่า มันสนุกดี พี่ ๆ แต่ละคนต่างมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง เล่าถึงประสบการณ์การเรียน การทำงาน การใช้ชีวิตในสังคมนอกบ้าน ซึ่งบอสก็แค่ฟัง ๆ ไว้ นึกภาพไม่ออกหรอกว่าโหดร้ายสาหัสสากรรจ์ขนาดไหน

                    ตั้งแต่ชั่วโมงคาบสุดท้ายบอสกับเพื่อน ๆ นั่งจัดพานที่บริเวณหน้าห้อง หัวหน้าห้องนำเสื่อมาจากบ้านด้วย นำมาเพื่อปูนั่งทำพานนี่แหละ เพื่อนห้องอื่น ๆ กำลังจัดพานเหมือนกัน เกือบทั้งโรงเรียนพากันอยู่ทำพานต่อไม่ยอมกลับบ้านหลังโรงเรียนเลิก คุณครูก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยเข้าใจ บางห้องก็ไปทำพานที่บ้าน ตามแต่ความสะดวก ส่วนพวกเธอห้อง ม.2/5 ตกลงกันทำพานที่โรงเรียน

                      ขณะนี้ที่อาคารเสียงดังไปด้วยเสียงพูดคุยของพวกเธอ บ้างก็หยอกเล่นกัน บ้างก็จับกลุ่มคุยกันสำหรับคนที่ไม่ได้ทำอะไร พวกเธอวิ่งไปวิ่งมาข้ามห้องเล่นมั่ว ๆ ผสมห้องกันเลย บ้างก็เดินมาดูพานมาขอดอกไม้จากห้องอื่น ๆ พวกเธอก็ไม่หวงเพราะซื้อมาเยอะ ซื้อมาเผื่อเหลือแน่นอน ปรึกษากันว่าแต่ละห้องออกแบบพานแบบไหน บ้างก็กั๊กไว้เกรงว่าจะโดนลอกเลียนแบบ สถานการณ์ครึกครื้นมากในขณะนี้ มีกิจกรรมของโรงเรียนก็สนุกดีเหมือนกัน ทุกคนได้รวมตัวกันทำกิจกรรมด้วยกันแบบนี้

                       จริง ๆ แล้วคนจัดพานมีไม่กี่คน นอกนั้นอยู่ให้กำลังใจ ไม่มีใครยอมกลับก่อนใครเลย เดี๋ยวหาว่าไม่มีน้ำใจช่วยเพื่อน ๆ แต่ละคนทำตัวให้เป็นประโยชน์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ไม่มีฝีมือในงานประณีตศิลป์เลยก็ตาม ทุกคนก็อยู่กันครบทุกหน้า ถึงเวลากลับค่อยกลับพร้อมกัน ถึงจะเรียกว่าห้องเดียวกันได้ แม้แต่พวกที่หัวดื้อไม่เอาอะไรเลย ก็ยังยอมอยู่ช่วยเหลือนิด ๆ หน่อย ๆ  ถึงจะเกเรเวลาเป็นการเป็นงานก็ทราบดี

                 “เพื่อน ๆ เราจะทำพานแบบไหนดีอ่ะ นี่ยังคิดไม่ออกเลยจะจัดแบบไหน” วราพรหัวหน้าห้องฝ่ายหญิงขอคำแนะนำ นั่งอยู่ในเสื่อตรงหน้าห้อง หมุนพานซ้ายทีขวาทีอยู่อย่างนั้น ตนเองมีเพียงหน้าที่ถือพานเท่านั้น ส่วนการจัดพานต้องถามคนอื่น จัดแบบไหนมาถือได้หมด อยากถามความเห็นของทุกคนเพราะห้องเดียวกัน เผื่อใครมีไอเดียดี ๆ ในการทำ

                     “จัดเป็นพานพุ่มดีไหม สวยอยู่นะ นี่ของโรงเรียนในเมืองเขาทำ” นิดกับโสกลุ่มเด็กกิจกรรมเสนอตัว ส่วนเธอ น้ำ ทราย ออย กลุ่มของพวกเธอนั่งเล่นโทรศัพท์ฟังเพื่อน ๆ คุยกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง ไม่อยากเสนอเท่าไหร่เพราะว่าเสนอไปเพื่อนก็ไม่เอา ไม่ได้สำคัญอะไรนัก ถัดไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนอีกตัวเป็นกลุ่มของช่อเอื้อง ปุ้ย ตั๊ก และไหม นั่งคุยกันมองเพื่อน ๆ ทำพานเหมือนกลุ่มของเธอ พวกผู้ชายเล่นตามอัธยาศัยในห้องเรียนบ้าง นอกห้องบ้าง คุยโม้เสียงดังน่ารำคาญยิ่งนัก ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

                    “แล้วแต่สูโลด จัดจังใดกะจัด !” พวกเธอที่ไม่มีประโยชน์ให้คำแนะนำ อย่าได้มาถามเชียว เธอยิ่งเป็นคนมักง่ายอยู่แล้ว อะไรก็ได้เลยแล้วแต่เพื่อน ทว่าในบางครั้งก็จริงจังในบางเรื่อง ส่วนเรื่องออกแบบอย่าได้มาถามเลย ไม่มีศิลปะในหัว

                    “จัดพานพุ่มเหมือนในทีวีน่ะก็สวยเด้นิด แบบเหมือนที่เขาถวายในหลวงนั่นแหมะ” ช่อเอื้องกลุ่มปุ้ยเสนอแต่ก็ไม่ได้ช่วยเข้าไปทำ เสนอเฉย ๆ  นิดกับโสสองคนนี้เป็นคนมีฝีมือ เป็นแม่งานทุกกิจกรรมของห้อง ความหวังของห้องฝากไว้กับสองคนนี้ ทดลองแล้วทดลองเล่ากี่รอบต่อกี่รอบในการทำพานวันนี้ เมื่อมองดูแล้วไม่สวยก็ทำใหม่

                      “ว่าจังใดสูไทกลุ่มนั่น เฮาสิจัดพานแบบใด กุมีหน้าที่ถืออย่างเดียวเด๊ะสูอย่าให้กูคิดเถาะ กุคิดบ่ออก ฮา” วราพรหันมาถามกลุ่มพวกเธอ พวกเธอพากันคุยเสียงดังมาก ๆ สนุกครึกครื้นดี ไม่รู้ใครแย่งใครพูดบ้าง

                     เมื่อวราพรถาม บอสพอคิดออกบ้างจึงเสมอไปให้จบ ๆ พอเป็นพิธี จะได้ไม่ถูกมองว่าไม่มีประโยชน์อะไร เพราะคิดว่าเสนอไปถ้าไม่ถูกใจแม่งานหนึ่งในกลุ่มหัวหน้าก็ไม่เอาอยู่ดี

                     “แจ๋วกุคิดว่าเอาดินเหนียวมาปั้นเป็นรูปมือดีบ่ รูปพนมมือแหมะ ฮ้อยพวงมาลัยใส่นำกะดีเด๊ะ” แจ๋วเป็นฉายาของวราพร ส่วนชื่อเล่นจริง ๆ นั้นชื่อโอ๋ พวกเธอเรียกติดปากกันมาตั้งแต่ ม.1 ไม่มีใครเรียกชื่อเล่นจริง ๆ ของวราพรเลยสักคน  บอสหันไปคุยกับเพื่อน ๆ ตรงหน้าห้อง ด้วยโต๊ะม้าหินอ่อนที่พวกเธอนั่งไม่ได้ห่างกันมากนัก

                      “ซุมเขากะคิดคือเฮ๊ยบอสเด๊ะ” ปุ้ยหันมาให้ความคิดเห็น สนับสนุนความคิดของเธอ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยมาก อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์อีกคน อยากมีส่วนร่วมบ้าง เป็นตัวแทนของกลุ่ม “แต่ปัญหาไผสิเป็นคนไปหาดินดาบนี่ล่ะ” ปุ้ยทำท่าครุ่นคิด

                    ทุกคนเหมือนจะเห็นด้วยกับข้อเสนอของเธอ “เออว่ะ เฮดคือบอสว่ากะดีคือกันนะ พี่ชินเฮาเอาดินดาบมาปั้นดีบ่” วราพรหันไปถามชินพงศ์หัวหน้าห้องฝ่ายชาย “แต่ปัญหาเฮาสิไปหายุไส ไผสิเป็นคนไปเอาหนิล่ะ” วราพรทำท่าครุ่นคิดอีกคน ปั้นเป็นรูปพนมมือไม่ยาก ยากตรงที่จะไปหาดินเหนียวที่ไหนและใครจะเป็นคนไป

                   “เขาไปเองกะได้ว่าตะมี “ ชินพงศ์เสนอตัว ด้วยสปิริตของความเป็นหัวหน้าห้อง วราพรก็แค่รองหัวหน้า

                    “นาซุมเขาบ่มีดินดาบนะ” บอสออกตัวก่อน เพราะโดนจ้องว่าหมู่บ้านกลุ่มของพวกตนอยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด

                       “เบิร์ด วุฒิ อาหรั่งบ้านสูใกล้ ๆ โรงเรียน นาไผมีดินดาบบ่ อยากเอามาจัดพานแหมะ เขาสิเป็นคนขุดเอง” ชินพงศ์หันไปหาเพื่อนชายกลุ่มที่พอจะเป็นการเป็นงานบ้าง แถมบ้านยังใกล้โรงเรียนเหมือนกัน หลังโดนปฏิเสธด้วยกลุ่มของพวกเธอ ครั้นจะไปเอาที่นาตนเองก็ไกลเหลือเกิน มันเสียเวลา

                         “ดินดาบติ สานากูมียุ เดี๋ยวกูกับป๋าเบิร์ดไปเอาเองกะได้ มืงอยู่หนิล่ะอ้วน พี่นิ๊คไปนำเฮาบ่จ่า” วุฒิหันไปถามธวัชชัยหรือนิ๊คเพื่อนสนิทของตน ไม่ยอมให้ชินพงศ์ไป เป็นหัวหน้าห้องก็ต้องอยู่คอยที่ห้องนี่แหละ

                   “เฮาไปนำอาตุ๊ด ! “ อาหรั่งขอตามไปด้วย  วุฒิเป็นอีกคนที่มีฉายา วุฒิไม่ได้เป็นตุ๊ดพ้องเสียงมาจากชื่อนั่นแหละ อีกทั้งพวกเจตริน ปวีย์และประเสริฐศักดิ์ขอตามไปเอาดินเหนียวด้วย พอให้ตัวเองได้มีส่วนร่วมบ้าง ตกลงกันได้ดังนั้นแล้ว พวกนั้นจึงพากันขับมอเตอร์ไซค์บึ่งออกไปจากโรงเรียน มุ่งหน้าไปยังหมู่ 3 นาของวุฒิกับเบิร์ดทันที

                     ขณะรอดินเหนียวเพื่อน ๆ พากันเตรียมดอกไม้รอ ร้อยพวงมาลัยรอไว้ก่อน เริ่มมีเค้าแล้วว่าจะจัดพานรูปแบบไหนลักษณะแบบไหนดี จากความคิดของบอสเอง ตนเองนั้นรู้สึกได้หน้าเป็นพิเศษ ถึงไม่ได้ลงมือจัด แต่เป็นคนต้นคิดดีไซน์ก็ยังดี พวกเธอทั้งห้องนั่งเล่นโทรศัพท์ ถ่ายรูปตัวเอง อัดคลิปวีดีโอในการทำพานรอเพื่อนที่ไปเอาดินเหนียวกันอย่างสนุก

                   “สวัสดีโซเชี่ยลแคม ฮา !” ทั้งพูดทั้งหัวเราะขณะอัดวิดีโอกันอยู่ บอสเดินถือโทรศัพท์อัดคลิปเล่น ๆ ฆ่าเวลารอพวกวุฒิ ทุกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่มีอินเตอร์เน็ต ไม่มีไวไฟล์ อัดคลิปวีดีโอดูกันเองแล้วลบทิ้ง

                   “พวกเราชั้น ม.2 ห้อง 5 นะคะ นั่นทุกคนฝั่งนั้น ห้อง 1-4 เรียงกันมาเลย ว๊าวชมพู่ห้อง 3 สุดสวย ว๊าวกรี๊ด ภาคภูมิห้อง 1 สุดหล่อ แต่มีแฟนแล้วคือนุ๊กเกอร์คนนั้นนั่นเอง ฮ่า “ บอส ปุ้ย และตั๊กพากันเดินถือโทรศัพท์อัดคลิปวีดีโอเล่น แพลนกล้องไปตรงนั้นตรงนี้แล้วก็บรรยาย

                       “พวกเราจะมาสัมภาษณ์หัวหญ้า เอ้ย ! หัวหน้าแจ๋ววราพร คนนครกาฬสินธุ์นะคะ ฮา “ ปุ้ยเป็นคนพูดและหัวเราะได้สะใจพวกเธอเหล่าคณะมาก ๆ “อีกคนหัวหญ้าพี่ชินพงศ์ อง ๆ ๆ “ ปุ้ยเติมแอคโค่ไปด้วยให้ดูตลก คนโดนแซวก็พากันหัวเราะ โดยเฉพาะชินพงศ์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยการสัมภาษณ์มาก

                         “เอ่อ คุณหัวหญ้าทั้งสองคน ขออภัยในการออกเสียงไม่ชัดนะคะ”
  
                         “ไม่เป็นไรครับ ผมทราบว่าพวกคุณตกภาษาไทย ฮา “ ชินพงศ์ยอมพวกเธอที่ไหน พวกเธอทั้งห้องต่างให้ความสนใจกับการอัดคลิปมาก เวลามีกิจกรรมลักษณะนี้บอสชอบอัดคลิปเล่น

                      “บักห่าด่ากู ! ฮา เอิ่ม คุณคิดว่าการทำพานในวันนี้ของพวกเราจะชนะมั้ยคะ จะติด 1 ใน 3 หรือไม่ อ้าว เฮ้ย ! หัวหญ้าพวกสามดวงลักกินมาม่าไม่แบ่งเพื่อนแหมะ ตะวัน อาทิตย์ สุริยะการณ์พวกสามดวงนั่น พวกเราไปขอกินกับพวกมันเลย ฮา  “ ทั้งสามคนยิ้มปนหัวเราะ โดยเฉพาะอาทิตย์เป็นคนตาตี่อยู่แล้ว ยิ้มหัวเราะทีไม่เห็นตาเลย บอสเองพูดขำ ๆ

                      “หน่อย ๆ นึงกะขอล๊าวะ !” อาทิตย์ตอบสำเนียงเหน่อ ๆ “เอ๊ามากิน มันเหลือจากวังเที่ยงนั่นนึงเด๊เยียวหนิ” คิดว่าพวกเธอไม่กล้ากินหรือไร บอสกับเพื่อนสามคนเดินไปแบมือรับมาม่ากับอาทิตย์คนละหยิบมือ ก่อนจะหว่านเข้าปากเคี้ยวอย่างอร่อย

                      “ไทบ้านหนิขอกินเป็นคัก ซูนี่ตาหากินคัก ตาดีเว้ย เขาเสี่ยงกินยังเห็นยุ ฮา ” ตะวันแซวเธอ ซูนี่คือชื่อย่อของเธอที่ครูภาษาจีนเรียก ชื่อภาษาอังกฤษของเธอเขียนแบบนี้ sunisa ครูภาษาจีนที่โรงเรียนจ้างมาดันออกเสียงเป็น ‘ซูนี่ซา’ซะอย่างนั้น บอสรู้สึกชอบสำเนียงนี้มาก และเพื่อน ๆ ก็ดันเรียกตามครูไปด้วยเวลาชั่วโมงภาษาจีน

                        บอสยิ้มปนหัวเราะให้เพื่อนชาย ไม่มีคำจะเถียงเลย ก่อนจะเดินกลับมาสัมภาษณ์ชินพงศ์ต่อ

                       “ชนะอยู่แล้วครับเพราะพวกเราเก่ง” บอสกับเพื่อน ๆ ทำการสัมภาษณ์ชินพงศ์หัวหน้าฝ่ายชายก่อน ค่อยไปสัมภาษณ์คนอื่น ๆ แต่ละคนต่างเวียนวนมาเข้ากล้องด้วยอย่างตลก ไม่แพลนกล้องไปหาก็เดินมาเข้าเองเลย ชูสองนิ้ว ส่งยิ้มให้บ้างขณะสัมภาษณ์หัวหน้าห้องอยู่

                      “หัวหญ้า ๆ พูดเบา ๆ นะ อย่าพูดแรง หัวหญ้าคิดว่า เราจะชนะพวกห้อง 1-4 ไหมชนะพวก ม.1 กับ ม.3 ไหม” บอสกระซิบถามปนหัวเราะ พูดเบา ๆ ด้วยท่าทางตลก ชายตามองไปที่เพื่อน ๆ ห้องอื่น ที่กำลังทำพานกันอยู่

                     “ชนะ…” ชินพงศ์กำลังจะตอบก็มีคนชิ่งตอบก่อนแทน

                      “ไม่ชนะครับ เพราะห้องที่จะชนะต้องเป็นพานห้องพวกผม”เทิดเกียรติและสมยศห้อง 1 เดินมาเข้ากล้องและชิ่งตอบก่อน พวกเธอพากันหัวเราะท้องขดท้องแข็ง ทั้งสองคนตอบด้วยท่าทางตลก เกาะแขนกอดคอกันเดินมาเที่ยวชมห้องอื่น ๆ ทำพาน สมยศนามสกุลเหมือนเธอแต่ไม่ได้เป็นญาติอะไรกันเลย ไม่รู้จักกัน อยู่คนละหมู่บ้าน

                       “ฮา ! โอ้ยเนาะ คุณมั่นใจแค่ไหนคุณสมยศและคุณเทิดเกียรติ กุหน่ายคนเข้าข้างจะของเด้” ปุ้ยกับตั๊กถามบ้าง