.
                  ไดอารี่ความคิดถึง

               และแล้วเทศกาลสอบกลางภาคเทอมสองก็มาถึง บอสและเพื่อน ๆ ในห้องเรียนต่างพากันจัดโต๊ะจัดเก้าอี้เตรียมสอบ เรียงตามเลขที่ และเขียนแผนที่โต๊ะนั่งบนหน้ากระดานไวท์บอร์ดเอาไว้ พรุ่งนี้ก็เป็นการสอบวันแรกแล้ว

               สอบกลางภาคเป็นการสอบเก็บคะแนนเท่านั้น ทว่าก็ไม่มีใครอยากสอบแก้รอบที่สองแน่นอน เพราะฉะนั้นควรทำให้ผ่านครึ่งหนึ่งของคะแนน ในทุก ๆ วิชา แล้วแต่ความสามารถของใครของมัน ควรอ่านหนังสือเป็นวิธีที่ดีที่สุด

                อาจารย์แต่ละวิชาก็ได้บอกแนวข้อสอบให้พวกเธอไปอ่านเตรียมตัวกันมาแล้ว ใครจะเตรียมตัวหรือไม่ก็สุดแล้วแต่พวกเธอ ส่วนตัวเองก็เตรียมตัวเตรียมความพร้อมมาดีพอสมควร ผลจะออกมาอย่างไรก็ช่างมัน

               เทศกาลสอบแบบนี้นักเรียนทุกชั้นจะครึกครื้นกันมาก เนื่องจากได้กลับเร็วก่อนเวลา สอบวิชาสุดท้ายเสร็จก็กลับกันเลย ทำให้มีเวลาเที่ยวมากมายกว่าจะถึงเวลากลับบ้าน พวกที่นั่งรถรับส่งมาเรียนต้องทำใจรอกลับตามเวลาเดิม ส่วนใครที่มีรถมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวมาก็ดีหน่อย

                ฤดูกาลสอบเช่นนี้ไม่ค่อยมีใครนั่งรถประจำทางมาเรียนกันเลย น้อยมากนอกเสียจากคนที่ไม่มีรถส่วนตัวจริง ๆ ส่วนมากจะเป็นน้อง ม.1 เสียส่วนใหญ่ที่นั่งรถรับส่งมาในวันสอบ

               ในการสอบใช้เวลาสามวันเท่านั้น สอบวันสุดท้าย พวกเธอชั้น ม.1/5 ตกลงกันว่าจะไปเลี้ยงฉลองที่บ้านของเตือนใจ ซึ่งอยู่หมู่ 3 อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก พอ ๆ กับหมู่บ้านของเธอนี่แหละ

               มีไม่กี่คนที่ไม่ขอไปด้วย หนึ่งในนั้นคือกล้วย ที่ไม่ค่อยถูกจริตกับเธอกับโส ถึงแม้ตอนนี้จะลืมเรื่องที่กล้วยทำเจ็บแสบไว้แล้ว ความสัมพันธ์มันไม่เหมือนเดิม กล้วยและเพื่อน ๆ ในกลุ่มจึงไม่ขอไปด้วย แยกไปกับกลุ่มของตนเองต่างหาก

               “เอ๋า พวกกลุ่มอี่กล้วยไม่ไปกับพวกเราเหรอ” แพทถาม เมื่อเห็นเพื่อนสามสี่คนในกลุ่มของกล้วยพากันกลับบ้าน

               “แล้วแต่แล้ว ชวนแล้วแหมะ ไม่ใช่ไม่ชวน” โสรญาตอบ พร้อมจ้องมองพวกกล้วยขับรถออกจากโรงเรียนไป

                  “ช่าง! ไม่ไปนะดีแล้ว เดี๋ยวยายมันก็หาว่าพวกเราพาหลานเสียคน แมร่ง!...” บอสกำลังจะพูดความในใจต่อทว่าโดนโสเบรคเอาไว้

                “หยุด! อี่จื้นกูรู้ว่ามืงแค้นมัน ฮา ” โสรญาสะกัดเธอไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นคงได้รำลึกความหลังกันยาว

               ความจริงเพื่อน ๆ เสนอมาบ้านของบอสเพราะอยู่ใกล้สุด แต่บอสไม่อนุมัติ อยากไปเลาะหมู่บ้านอื่นมากกว่า ยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ พึ่งจะบ่ายสามเอง เมื่อเป็นเช่นนั้นเป้าหมายใหม่จึงเป็นบ้านของเตือนใจ หมู่ที่ 3

                เธอและน้ำอาศัยนั่งรถไปกับเพื่อน ๆ คันละสามสี่คน ถึงพอไปด้วยกันหมดทั้งห้อง เพื่อน ๆ บางคนก็ไม่มีรถ นั่งรถรับส่งมาเรียน ใครที่มีรถนำรถมาเองต้องรับเพื่อน ๆ ไปด้วย

                 คันละสามคนสี่คนก็ว่ากันไป แล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านเตือนใจ เพื่อน ๆ เกือบทั้งห้องไปกันหมด ช่วงเวลาดี ๆ แบบนี้ไม่ได้หาได้ง่าย ๆ ถ้าไม่สอบก็ไม่ได้รวมตัวกันทั้งห้อง พวกเธอสละเวลาส่วนเธอ กลุ่มส่วนตัวของตนมาเพื่อสิ่งนี้วันนี้

               เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว ตกลงกันได้แล้วว่าใครซ้อนกับใคร ก็พากันขับรถออกจากโรงเรียน มุ่งหน้าไปที่หมู่ 3 บ้านเตือนใจทันที

               เตือนใจอยู่กับลุงป้า ลุงและป้าให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ตกใจนิดหน่อยที่พวกเธอมากันเยอะมาก ป้าบอกให้พวกเธอตามสบายได้เลย เพื่อน ๆ ผู้ชายซื้อเหล้าซื้อเบียร์มากิน ใช่แล้ว! พวกเธออายุแค่นี้แหละ ดื่มแอลกอฮอล์กัน

               เธอกับน้ำขอด้วยคนละแก้วสองแก้วยายไม่ว่าหรอก กินทั้งชุดนักเรียนนี่แหละ โชคดีที่ลานบ้านเตือนใจกว้าง พอสำหรับต้อนรับพวกเธอ ข้างบ้านมีออกมายืนดูบ้าง นึกว่าพวกเธอพากันมาทำอะไร

               พวกเธอออกเงินกันซื้อของมาทำกับข้าว และซื้อแอลกอฮอล์ ใครกินไม่กินก็ช่าง ต้องหารกันทุกคน ได้เงินไปซื้อของมาทำมากมาย และส่วนใครที่มีโทรศัพท์ถ่ายรูปได้ก็ถ่ายรูปเล่นกันใหญ่เลย บอสเองก็นำโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปเพื่อน ๆ เก็บไว้ด้วย เป็นความทรงจำที่ดีที่สุด เอาไว้ดูเมื่อเวลาผ่านไปแล้ว

               พวกเธอนำเสื่อมาปูที่ลานดินใต้ร่มไผ่ บ้านเตือนใจมีกอไผ่บ้านกอใหญ่มากอยู่สองกอ ให้ร่มเงาเย็นสบายมาก ๆ บอสยังนึกอิจฉา ตาน่าจะปลูกไว้สักกอ แต่ก็ได้แค่นึกเพราะบริเวณบ้านของเธอมันไม่เอื้ออำนวย มันแคบ มันอยู่ใจกลางหมู่บ้าน บ้านเรือนแต่ละหลังติดกันแออัดไปหมด แต่บ้านของเตือนใจอยู่ท้ายหมู่บ้าน ติดทุ่งนาค่อนข้างโล่งสบาย จึงสามารถปลูกได้

               พวกเธอนั่งกันเป็นสองกลุ่มใหญ่ กลุ่มผู้ชายกลุ่มผู้หญิง คุยกันจ้าระหวั่นเสียงดัง ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร เปิดเพลงซีดีเพิ่มบรรยากาศให้สนุกสนานเข้าไปอีก นักเรียนหัวเกรียน ผมสั้น เสื้อคอซองผูกโบสีน้ำเงิน กางเกงสีน้ำตาล ชายหญิงเป็นภาพที่มีความสุขที่สุด กระเป๋านักเรียนวางกองกันไว้

               พวกเพื่อน ๆ ที่อยู่หมู่ 3 รับหน้าที่เป็นแม่ครัว หาซื้อของมาทำกับข้าว พอซื้อมาพวกเธอก็จัดการทำช่วยกัน พวกผู้ชายรอทานอย่างเดียว บางคนก็หลบไปคุยโทรศัพท์กับแฟน ก็โดนเพื่อนแกล้ง นี่เวลาของเพื่อนไม่ใช่เวลาของแฟน ก็ต้องวางสายโดนแฟนงอนกันไป

               “มืง! ห้ามกวนกูแม่กูโทรเข้า” บอสชูหน้าจอโทรศัพท์ให้เพื่อนดู ว่าแม่ของเธอโทรเข้าจริง ๆ เกรงเพื่อนจะแกล้งเอา เพราะไปแกล้งเพื่อนไว้ แกล้งไอ้เจตไว้เมื่อครู่นี้ “ใครสะเออะมาแกล้งกูนะ กูตบแน่ ฮา” ขู่แบบตลก ๆ แล้วปลีกตัวออกมาคุยกับแม่ของตน

              “บอสสอบแม่ ยังไม่ได้กลับเลย แค่นี้นะ ตอนเย็นเดี๋ยวบอสโทรหาใหม่”

               “บอกว่าสอบ สอบเสร็จแล้วเหรอ” แม่ถาม โทรมาอะไรตอนนี้ รู้เวลาดีจริง ๆ นะ

               “สอบเสร็จแล้ว บอสอยู่บ้านเพื่อน เดี๋ยวก็กลับแล้ว” ทำหน้าหมุ่ยใส่โทรศัพท์ คุยกันอยู่พักหนึ่งก็ขอวางสาย โดนแม่บ่นไปนิดหน่อยแต่เธอก็ไม่แคร์ อยากบ่นก็บ่นไป ยังไม่ถึงเวลากลับเธอก็ไม่กลับหรอก

                เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ บอสก็กลับมาหาเพื่อน ๆ เดินเข้าไปในครัว หยิบจับช่วยเพื่อนบ้าง แต่ก็ดูเหมือนจะเกะกะเปล่า ๆ เพื่อน ๆ ทำเสร็จกันหมดแล้ว

                 “บอสมาถ่ายวิดีโอกัน” บุ๋มบิ๋มเห็นเธอเดินเข้ามาในครัว นึกอะไรทำสนุก ๆ ขึ้นมาได้ บุ๋มบิ๋มหยิบโทรศัพท์มาถ่ายวิดีโอ โดยใช้กล้องหน้าในโทรศัพท์ในการถ่ายทำ “นึง สอง เริ่ม”

                “สวัสดีคะตอนนี้นะคะ พวกเรา 1/5 อยู่ที่บ้านของเตือนใจค่ะ” บุ๋มบิ๋มพูดและแพลนกล้องไปที่เจ้าของบ้าน เตือนใจกำลังคนหม้อต้มไก่บ้านอยู่ หม้อใหญ่มาก

                “นี่นะคะคนนี้เองเป็นเจ้าของบ้าน บ้านเตือนใจเอง เดี๋ยวสัมภาษณ์เจ้าของบ้านกันดีกว่าค่ะ ฮา” บอสพูด สลับกับบุ๋มบิ๋มไปมา ทำเหมือนนักจัดรายการในทีวี “เตือนใจหันหน้ามา คุณเตือนใจคะมั่นใจแค่ว่าทำต้มไก่อร่อยคะ” บอสถามเพื่อน พูดไปหัวเราะไป เพื่อน ๆ ที่อยู่ในครัวให้ความสนใจมาก

                 “หนี! อย่ามาถ่ายกู อยากอายเด้อสู” เตือนใจโวยวาย ไม่พร้อมออนแอร์ บอสกับบุ๋มบิ๋มหัวเราะด้วยความสนุก ที่แกล้งเพื่อนได้

                  “ต่อไปนะคะ คนต่อไปคือ คุณพี่ชินค่ะ ชินพงศ์นั่นเอง ตามมาเลยค่ะ” บุ๋มบิ๋มพูดและแพลนกล้องไปหาชินพงศ์ “เอ่อ พี่ชินคะ ทำไมอ้วนจังคะเมื่อไหร่จะลดความอ้วน ก๊าก!” บุ๋มบิ๋มหัวเราะ ทั้งเธอด้วย สนุกกันอยู่สองคน พวกเธอชอบเรียกชินว่าพี่ชินทั้งที่อายุเท่ากัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เรียกตาม ๆ เพื่อนมาจนชินปาก

                “พอดีว่าพ่อแม่ไม่เคยให้อดให้อยากครับ”

               บอสหัวเราะเพื่อน“ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ ต่อไปนะคะ คนต่อไปคนนี้ คุณติ๊หลิวค่ะ ขอถามหน่อยค่ะ ทำไมคุณถึงชื่อติ๊หลิวคะ ชื่อหลิวเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ ก๊าก! “ ถามเองหัวเราะเอง ติ๊หลิวยิ้มเขิน ๆ หัวเราะหน่อย ๆ

              “ห้วยหยะ มาถ่ายเขาเฉยลาว๊ะ” ติหลิวตอบเพียงสั้น ๆ แค่นี้ “มันจ๊าบครับ” แล้วก็ยิ้มอ่อนเขิน ๆ ให้กล้อง

               “ทุกคนคะนี่คือบรรยากาศในห้องครัวค่ะ พ่อครัวแม่ครัวนี่เลย” บุ๋มบิ๋มแพลนกล้องให้เห็นทุกคนและกับข้าวที่ทำ “ต่อไปเราจะออกไปดูบรรยากาศข้างนอกกันค่ะ ไปสอบถามพูดคุยกับเพื่อน ๆ ห้องของเรา ห้อง1/5 หลังจากสอบเสร็จกันแล้วแฮปปี้กันขนาดไหน สอบซ่อมปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตนะคะ” บุ๋มบิ๋มพูดจบก็สต็อปวิดีโอไว้ และเดินออกไปข้างนอก

                “สวัสดีทุกคน กูถ่ายวิดีโอ ฮา” บอสทักทายเพื่อน ๆ ที่นั่งในร่มไผ่กันตามอัธยาศัย และกดถ่ายวิดีโอต่อ “ อืม อดใจรอนิดนึงนะคะทุกคน กับข้าวใกล้เสร็จแล้ว”

               “สอบเสร็จแล้วความรู้สึกมันเป็นยังไงคะ ทุกคนคะ” บอสกวาดถามแบบสุ่มใครตอบก็ได้

                “เอ่อ ไหมว่าไหมน่าจะได้สอบแก้วิชาคณิตศาสตร์นะ ฮา” พิศมัยตอบเป็นคนแรก และพวกเธอก็ฮาตาม ๆ กันไป ที่บ้านของเตือนใจตอนนี้ยิ่งกว่าตลาดสดซะอีก

               “เอ่อคุณซีซ่าคะ ถึงแม้ดิฉันจะอยากถามคุณว่าทำไมถึงชื่อซีซ่า ชื่อซ่าเฉย ๆ ไม่ได้เหรอก็ตาม ดิฉันไม่ถามค่ะ แต่ดิฉันจะถามว่ารู้สึกตื่นเต้นมากมั้ยคะที่เกือบโดนกาหัวกระดาษอ่ะค่ะ ก๊าก!” ถามเองขำเอง คนถูกถามก็ขำ

                 “บักซีซ่าถามตะกูเฮ้ย ตั๊ก ๆ ข้อ 5 กาข้อใด ข้อ 20 กาข้อใดอยู่เฮ้ย” ตั๊กพูดออกไปทางระบาย “กูยิ่งกลัวอาจารย์วุฒิพงศ์เห็นอยู่”

                “อี่ตั๊กมืงเขียนข้อสอบใส่กระเป๋าดินสอแมนบ่ ฮา” หมัดเพื่อนชายอีกคนพูดขึ้น เริ่มปฏิบัติการแฉกันแล้ว  “ไสมากูเบิ่งขามืงกันนะ มืงเขียนใส่ขาไว้เด้หนิ” พวกเธอสนุกกันใหญ่กับการอัดคลิปวีดีโอแฉกันเอง

                 “เอ่อรู้สึกยังไงกับการแกล้งทำดินสอปากกาหล่นแล้วลอกข้อสอบกันคะคุณคุณพลอยคุณปุ้ย กรี๊ด!! ฮา” บุ๋มบิ๋มถาม “กูฮู้ทันหมอ กูกะเฮด ฮา”

                 “สุมห่าหนิจักมาถามอิหยังเด้อสู” ซีซ่าบ่นแล้วเดินหนี

               “คุณบอสคะ อยากถามอะไรคุณบอสค่ะ” ดาวรุ่งถามเธอกลับ

              “ คุณบอสกับคุณบุ๋มบิ๋มคิดว่าสอบวิชาคณิตศาสตร์กับวิทยาศาสตร์จะได้เต็มกันมั้ยคะ โพยใหญ่ซะขนาดนั้น กรี๊ด! ฮา” ดาวรุ่งล้วงกระเป๋าเสื้อนักเรียนของเธอ เป็นโพยข้อสอบของเธอเอง

                 “กรี๊ด!!! ฮา อี่ดาวรุ่ง!” บอสรีบแย่งจากเพื่อนและยัดมันเข้าไปในถุงเสื้อเหมือนเดิม ทุกคนเห็นเป็นเรื่องตลกกันหมด ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ก็ว่ากันไป

               “น้ำผึ้งคะ คิดยังไงกับการสอบสังคมแต่เอาดิกชันนารี่เข้าไปด้วยอ่ะคะ “

               ถามเพื่อนไปก็ขำไส้ขดไส้แข็งกันไป เพราะน้ำเขียนข้อสอบไว้ในหนังสือดิกชันนารี่ ทุก ๆ คนย่อมมีเหลี่ยมของใครของมัน แม้แต่เธอ ที่เขียนโพย เขียนใส่ในกระเป๋าดินสอ อาจารย์ผู้คุมสอบไม่ตรวจ น่าจะแกล้งไม่รู้นะเธอคิดว่า ถ้าตรวจไม่มีใครรอดสักคนแน่นอน

               และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง เมื่อกับข้าวหรือกับแก้มเสร็จ ทุกคนต่างช่วยกันไปยกคนละไม่คนละมือ แอลกอฮอล์มาเพิ่มเรื่อย ๆ ดื่มกันหลายคน ลังหนึ่งจึงไม่พอและไม่เมา

                ต้มไก่บ้าน ยำวุ้นเส้น ส้มตำ และเบียร์เข้ากันอย่างบอกไม่ถูก เม็ดแตงโม ขนม น้ำอัดลม ที่พวกเธอลงขันกันซื้อ นาน ๆ จะมีแบบนี้ วันปกติก็เล่นกลุ่มใครกลุ่มมัน พอได้รวมตัวกันแบบนี้มันก็สนุกอย่างหาที่เปรียบมิได้

            วันนี้สนุกให้พอ วันจันทร์ค่อยไปน้ำตาร่วง เมื่อผลคะแนนสอบออกมาก็แล้วกัน ใครจะได้สอบแก้เยอะที่สุด บอสเขียนโพยเข้าไปแค่วิชาสังคมเอง นอกนั้นก็ทำเองหมด