เราเป็นคนทะเยอทะยานมากต้องได้ทุกอย่างเพราะถูกเลี้ยงค่อนข้างตามใจอยากได้อะไรบางครั้งก็ไม่เห็นใจพ่อแม่อยากเรียนอะไรก็ได้เรียนได้ทุกอย่างจนมีน้องที่อายุห่างกันรอบนึงได้เราก็รู้แหละว่าหลายๆอย่างมันเปลี่ยนบางอย่างที่เคยได้แล้วแต่ตอนนี้มันไม่ได้เหมือนเดิมเพราะต้องแบ่งให้น้องมันเลยทำให้เราเรารู้สึกว่าความสำคัญมันเริ่มหายไปบางครั้งเราก็คิดได้ว่าทำไมไม่เหมือนเดิมแต่พอเราไม่ได้อย่างที่ต้องการอคติในตัวเรามันก็ทำให้เราเกลียดน้องเราเราเอาแต่คิดว่าเพราะน้องเราเกิดมาทุกมันเลยไม่เหมือนเดิมทำไมต้องมีน้องด้วยถ้าพ่อแม่เราไม่พร้อมทำไมต้องมีน้องเราด้วยจากที่เคยใช้จ่ายสบายก็เริ่มติดขัดและเราก็เรียนมหาลัยใกล้จบแล้วน้องเราก็ประถมทุกอย่างมันติดขัดไปหมดพอไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงเราก็อยากหายๆไปให้จบเพราะคิดว่าไม่มีเราสักคนเค้าคงอยู่กันได้สบายมากกว่านี้ไม่ต้องมีลูกแบบเราเค้าน่าจะมีชีวิตที่ดีกันมากกว่านี้เราก็รู้ว่าสิ่งที่มันอยู่ในใจเรามันเกิดจากตัวเราที่เห็นแก่ตัวเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ไม่ฟังใครไม่เห็นใจใครจนเรารู้สึกท้อที่ตัวเองมีแต่ความคิดแบบนี้เราอยากให้ความคิดแบบนี้หายไปจากหัวมันเลยทำให้เราคิดว่าถ้าเป็นเราที่หายไปเองน่าจะดีกว่า  และเราก็อยากตัดสินใจบางอย่างที่เราคิดวนไปมาหลายรอบว่าควรไปต่อหรือพอแค่นี้สำหรับเราเป็นมันเป็นสิ่งที่ตัดสินใจลำบาก
ทั้งหมดเราแค่อยากระบายความคิดแย่ๆพวกนี้ออกมาเท่านั้น