ผมอายุ 30 กลางกลาง วัยกลางคนแล้ว มีลูก 1 เมีย 1

แต่ก่อนผมเป็นทหาร ยศประทวน เป็นอยู่ 10 กว่าปี นับรวมสมัยเป็นพลทหาร

ตัดสินใจลาออก มาทำงานเอกชนในสายงานที่ตัวเองเรียนมา

(ผมเรียนจบ ป.ตรี มาแล้ว โดนใบแดง เลยตัดสินใจสอบนายสิบต่อเลย)

ผมพึ่งย้ายงานมาได้ 1 ปีเศษเศษ บริษัทมั่นคงดี ไม่มีผลกระทบกับโควิด

สายงานของผมที่เรียนมา ทำงานอยู่กับคอมพิวเตอร์

เพราะฉะนั้นเพื่อนร่วมงานผม แต่ล่ะคนจะค่อนข้างเงียบ โลกส่วนตัว พูดน้อย อารมณ์เด็กเนิร์ดเลย

ที่ตัดสินใจลาออกมา เพราะห่างลูกห่างเมีย เงินเดือนน้อย

ยอมรับเลยว่า ที่ใหม่ ให้ค่าแรงมากกว่าเงินเดือนจ่า มากกว่า 5-6 เท่า

พอย้ายมาทำ ที่บ้านค่อนข้างแฮปปี้ เนื่องจากได้กลับบ้านทุกวัน เมียไม่ต้องทำงาน ทำแต่งานบ้าน เลี้ยงลูก ซึ่งนั้นเป็นความฝันเขาเลย

ผมมีความสุขกับการทำงาน ไม่มีอะไรติดขัด

เพียงแต่รู้สึกแอบเหงา ในช่วงที่เราอยู่ออฟฟิศ ออฟฟิศผมคนทำงานประจำน้อยมาก ไม่ถึง 5 คน ที่เหลือเป็นพวก ฟรีแลนซ์ รับเป็นจ็อบจ็อบ

ผมเหมือนเด็กที่ไม่อยากจะไปโรงเรียน ต้องได้กินข้าวเช้ากับเมียกับลูกซะก่อน ถึงจะยอมออกมาทำงาน

ผมเหงาทุกครั้งที่ต้องนั่งกินข้าวกลางวันคนเดียว ในขณะที่เพื่อนคนอื่น เอาแต่นั่งดูเน็ตฟริกซ์

ผมคุยกับแม่บ้านบ่อยกว่าเพื่อนร่วมงานซะอีก

ผมแอบคิดถึงสมัยเป็นทหารอยู่บ่อยบ่อย แม้งานจะหนัก ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่ผมไม่เคยรู้สึกเหงาเท่านี้มาก่อนเลย