เริ่มต้นความรักจากการเรียนรู้นิสัยใจคอ จากการพูดคุย  คิดว่าศึกษากันมาสมควรแล้ว
จนวันที่ตัดสินใจ ที่จะคบ จะเรียนรู้กันมากกว่าการเป็นแค่คนคุย
เพราะด้วยความห่างไกล คือตอนนั้นเค้าอยู่ต่างประเทศ การพูดคุยจึงเป็นทางเดียวที่เราจะแสดงความรักได้
เราคุยกันทุกเรื่อง  คุยกันแทบจะตลอดเวลา เราคิดว่ารู้จักตัวตนเค้าจริงๆ คิดว่าเค้าเป็นคนดี คนนึงเลยทีเดียว ในเวลานั้นเรารักกันมาก
วาดฝันถึงอนาคตที่จะกลับมาเริ่มต้นด้วยกัน จนในวันที่เรารอคอย  เค้ากลับมา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ได้เป็นเหมือนที่คิด
เรามีปัญหากันบ่อยครั้งกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง และทุกครั้งแทบจะมีแต่เราที่เป็นฝ่ายยอม เราตามใจ เอาใจทุกอย่าง  
ทำให้ทุกสิ่งอย่างที่คนรักพึงทำให้กัน จนบางทีเราก็เหนื่อยใจ ท้อใจบ้างว่าทำไมเค้าก็ดูไม่ได้ใส่ใจเราเท่าไหร่
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรารักกันมากมายขนาดนั้น พออยู่กันจริงๆ กลับไม่มีความสุข เหมือนตอนอยู่ห่างกัน

จนสุดท้ายสิ่งที่น่าเสียใจที่สุดคือ เค้าใช้เหตุผลทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ไปคุยกับคนอื่นด้วยและให้เหตุผลว่า
เพราะเราทัศนคติไม่ตรงกัน เข้ากันไม่ได้ตลอดเวลา เราคิดนะว่ามันเข้ากันไม่ได้เพราะเค้าไม่เคยคิดจะปรับเลยต่างหาก
เอาแต่ความคิดของตัวเอง และว่าเรามีความคิดแปลกๆ ทั้งที่ในความรู้สึกเรา  เราว่าเค้าต่างหากที่แปลก
ในเรื่องข้อดีข้อเสีย เราไม่เคยจะเอามาเป็นประเด็นในการคบกัน มองข้ามและปล่อยผ่าน ในเรื่องที่พอยอมรับได้  
แต่ในมุมของเค้า  กลับมองแต่เรื่องแย่ๆ และหาแต่คำพูดมาทำร้ายน้ำใจกันตลอด และเราก็อดทนกับความรู้สึกนี้ตลอดเวลา


สุดท้ายแล้วเรายอมแล้ว กับความรู้สึกเหมือนเป็นคนตาม และยอมกับทุกเรื่อง เราเหนื่อย เราแพ้แล้ว ....