คือผมก็ต้องขอโทษแม่ๆคนอื่นด้วยนะครับคือผมรู้สึกอึดอัดมากในแต่ละวันแต่คือแม่ผมมีนิสัยชอบบ่นชอบด่าคือทำอะไรเขาคิดว่าตนเองถูกเสมอขนาดตัดผมยังไม่ให้ลูกตัดสินใจเองเขายังเคยบ่นว่าเวลาทำอะไรต่างๆเราตัดสินใจไม่ได้เขาก็จะบ่นว่าโตแล้วตัดสินใจเองมั้งแต่คือเขาต้องการอะไรต้องได้พอเห็นว่าตัดผมราคาถูกก็ให้ไปตัดคือรร.ปิดจะให้ตัดทำไมพอเปิดก็ต้องตัดใหม่อยู่ดีแต่เขาจะไปพอผมบอกจะไว้ให้มันเขาตะโกนแหกปากด่าเราไม่เกรงใจคนอื่นคืออยากให้ไปเราทำไงได้อะก็ต้องตัดจบเรื่องตัดผมแล้ววันถัดมาก็เรื่องสายชาจแบตโทรศัพท์ของสายชาจของเราชาจไม่เข้าเขาก็ใช้เราไปหาแล้วก็บ่นว่าสายชาจของหายไปไหนคือมันชาจไม่เข้าโทรศัพท์ก็ไม่ใช่ของคือต้องให้เรามารับผิดชอบพอเราสายอื่นที่ชาจเข้าชาจเค้าก็บ่นเราว่าโทรศัพท์มันจะพังพอเราจะอธิบายไปเข้าว่าเราเถียงเราก็ตอบกลับไปว่าโทรศัพสายชาจของเครื่องเรามันพังเนี่ยเราก็ชาจของคนอื่นไปทั่วใช่มั้ยคือเราชาจแบบนี้มาจะเป็ยปีและของเรายังไม่พังพอเราเถียงเขาก็ชกหน้าเราก็คือแบบกูแค่อธิบายทำไมเขาต้องกับแบบนี้แต่ทำไงได้ละก็ได้แต่ต้องอดทนคือเราอยากจะห่างกับแม่สักพักแต่ก็คงทำไม่ได้เพราะเรายังเด็กก็ต้องอดทนไปก่อนเราโคตรชอบเวลาไปรร.เลยโคตรมีความสุขอะรู้ว่ามันบาปแต่คืออึดอัดมากก็อยากจะหาวิธีไงคือเราก็รักแม่มากนะแต่อยากให้เปลี่ยนนิสัยตัวเองทุกวันคือเราได้แต่ว่าทำๆมแม่บ่านอื่นเค้าไม่เป็นเหมือนแม่บ้านเราแม่บ้านอื่นเค้าความอบอุ่นลูกแต่กลับมาดูเรากดดันกันอยู่ตลอดคือจะรักน้องกับพี่มากเราเป็นพี่คนกลางคือน้องทำอะไรไม่ได้เขาจะให้เราพอเราช่วยเราก็โดนน้องขึ้นเสียงใส่พอเราเขาด่าก็น้องมันเด็กจะไปถือสาอะไรเราเหนื่อยมากทุกๆวันก็ยากจะบอกแค่นี้แหละที่จริงมีเยอะกว่านี้ต้องขอโทษแม่ด้วยนะครับ